Μέλος ΔΣ ΔΟΕ
Εκπρόσωπος ΕΣΑΚ-ΔΕΕ Αθήνα 28/1/2008
Τοποθέτηση-Πρόταση
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. συνεχίζει ακάθεκτη την αντιλαϊκή της επίθεση και προχωρά τις
αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις με την ουσιαστική συγκατάνευση του ΠΑΣΟΚ. Πρώτα ψήφισε τον αυστηρά ταξικό προϋπολογισμό (2008), ο οποίος περιφρονεί βάναυσα τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και υπηρετεί με συνέπεια την επιδίωξη της πλουτοκρατίας για επιτάχυνση της συγκέντρωσης του κεφαλαίου, αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του. Mε το φορολογικό σύστημα αυξάνει δυσβάστακτα τους φόρους που πληρώνουν τα μόνιμα υποζύγια, τα λαϊκά στρώματα. Γιαυτό σε τομείς, όπως η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, ο πολιτισμός, δίνονται ακόμα λιγότερα κρατικά κονδύλια με αποτέλεσμα να πληρώνουν τώρα, πανάκριβα αυτά τα αγαθά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Νέο κύμα ανατιμήσεων εκμηδενίζει τα λαϊκά εισοδήματα, το φάσμα της φτώχειας διευρύνεται και αντιμετωπίζεται με τα ξόρκια των ταμείων κοινωνικής συνοχής, αλληλεγγύης και αντιμετώπισης των νεόπτωχων. Ταυτόχρονα οι ιδιωτικοποιήσεις σε νευραλγικούς τομείς, όπως αυτοί της ενέργειας και των μεταφορών ( ΟΛΠ- Ολυμπιακή- ΔΕΗ), καθώς και οι τομές στο χώρο της παιδείας, επεκτείνονται και μπαίνουν σε τροχιά ολοκλήρωσης. Την ίδια στιγμή επιταχύνεται η αντιασφαλιστική επίθεση, παρόλους τους τακτικούς δισταγμούς της κυβέρνησης, τις υποκριτικές διακηρύξεις για ήπια προσαρμογή και τις αναξιόπιστες υποσχέσεις των τριών δεν. Τα μεγάλα αυτά ζητήματα επισκιάζονται και υποβαθμίζονται στη συνείδηση των εργαζομένων και της κοινής γνώμης από τη ροζ καταιγίδα των σκανδάλων, που σκόπιμα προβάλλεται και εντείνεται για εσωτερική κατανάλωση και αποπροσανατολισμό. Πίσω της, κρύβονται συγκρούσεις για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, μεθοδεύσεις για τη μετάλλαξη του δικομματισμού σε διπολισμό και πόλεμος οικονομικών και άλλων παραγόντων του συστήματος, το οποίο για πρώτη φορά δεν μπορεί να κρύψει όλη την έκταση και το βάθος της σήψης και των αδιεξόδων που ο καπιταλισμός αναπαράγει.
Το μείζον θέμα όμως, είναι η προώθηση των αντιδραστικών τομών και η ολοκλήρωση της αντεργατικής επίθεσης και στο κοινωνικό- ασφαλιστικό σύστημα (Κ.Α.Σ.), την οποία η κυβέρνηση βιάζεται να ολοκληρώσει. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μας πείσει πως ο νόμος Ρέππα είναι φιλεργατικός αποκρύπτοντας ότι ο νόμος αυτός καταργεί το 10% της κρατικής εισφοράς επί των αποδοχών για κύρια σύνταξη, μειώνει τις συντάξιμες αποδοχές με διάφορους τρόπους (5εντία αντί τελευταίος μισθός- 1% ανά έτος μείωση), αυξάνει τα ηλικιακά όρια και εξακολουθεί να τα συνδέει με τα χρόνια εργασίας, φαλκιδεύει την επικουρικότητα και προτείνει τα επαγγελματικά ταμεία ανταποδοτικού τζόγου. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να επιβάλουν το τριαξονικό σύστημα (κατώτατη εθνική σύνταξη- επαγγελματικά ταμεία- ιδιωτική ασφάλιση) με προσήλωση στις εντολές του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. Στόχος, η γενίκευση της μερικής ζωής και απασχόλησης, της ευέλικτης εργασίας με αντιστοίχηση σε ένα άθλιο, ισοπεδωτικό ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο καταργεί εργατικές κατακτήσεις και αγνοεί διεκδικήσεις, που μόνο η ταξική πάλη και η αλλαγή συσχετισμού δύναμης σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο μπορεί να αποκαταστήσει και να εκπληρώσει.. Ανατριχιαστικό δείγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει είναι οι τηλεοπτικές διαφημίσεις της Α.Τ.Ε. bank για σούπερ και σίγουρη σύνταξη, τράπεζας από την οποία μισθοδοτείται η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών! Η κερδοφορία του τραπεζικού και γενικά του μεγάλου κεφαλαίου σε όλο της το μεγαλείο!
Η εκπαιδευτική συγκυρία
Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της εκπαίδευσης προαναγγέλλονται, συνεχίζονται και κλιμακώνονται:
«Σχολείο ανοιχτών θυρών» λέει η ΝΔ, «Ανοιχτό
Σχολείο στην κοινωνία» λέει το ΠΑΣΟΚ!
Ανεξάρτητα από την ονομασία της η «αποκέντρωση» σηματοδοτεί την εισβολή των επιχειρήσεων στο σχολείο και τη βαθύτερη ταξική διαφοροποίησή τους με τη μεταφορά σημαντικού μέρους της ευθύνης για τη χρηματοδότηση, το σχολικό πρόγραμμα, τη λειτουργία και το εκπαιδευτικό προσωπικό στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τη σχολική μονάδα. Ο ΣΥΝ με τις θολές του θέσεις επιμένει να μην κατανοεί ότι η Τ.Α αποτελεί μηχανισμό του αστικού κράτους και δεν παρέχει καμιά δυνατότητα άμεσης επέμβασης του λαού στην εξουσία και τη διοίκηση. Προτείνει μάλιστα «ένα ευέλικτο, αποκεντρωμένο, δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, που θα στηρίζεται στη λαϊκή συμμετοχή και στον κοινωνικό έλεγχο» (θέσεις του ΣΥΝ για μια δημοκρατική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση,Γενάρης2004). Οι επιχειρήσεις μπαίνουν ήδη στα σχολεία, αναλαμβάνουν εκπαιδευτικό έργο, διαφημίζονται στις παιδικές ψυχές. Κραυγαλέα πρόκληση η πρόσφατη ανάληψη “εκπαιδευτικών” και επιμορφωτικών προγραμμάτων από τους επιχειρηματικούς ομίλους Λαμπράκη, Μποδοσάκη, Νιάρχου, Ωνάση και Τραπεζών με την έγκριση του ΥΠΕΠΘ. Ταυτόχρονα οι ΣΔΙΤ εξακολουθούν να κατασκευάζουν σχολεία με υπερδιπλάσιο αντίτιμο απ` ότι ο ΟΣΚ για να κερδοσκοπήσουν σε βάρος της ποιότητας και της ασφάλειας των κτηρίων.
Όπως απέδειξαν οι πρόσφατες συναντήσεις των Δ.Σ. των ΔΟΕ – ΟΛΜΕ με την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, η κυβέρνηση συνεχίζει να παραμένει αμετακίνητη στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, μοιράζοντας μάλιστα στα Δ.Σ. πολύχρωμα διαφημιστικά φυλλάδια για το «έξυπνο σχολείο» με αφορμή την αγωνία για τις κλιματικές αλλαγές ανοίγει την πόρτα στην επέλαση των επιχειρήσεων και των ΣΔΙΤ και στον τομέα των Ν. Τεχνολογιών (π.χ. Microsoft).Αναγγέλλει τη χρηματοδότηση και πιστοποίηση από το ΕΠΕΑΕΚ των ερευνητικών ινστιτούτων ( ΙΠΕΜ-ΚΕΜΕΤΕ) για να αναλάβουν επιμορφωτικό έργο, την προπαγάνδα δηλαδή της κυρίαρχης πολιτικής και τη συμμόρφωση των εκπαιδευτικών. Το θράσος αυτό πατάει στη μέχρι τώρα συμβιβαστική στάση των κυρίαρχων δυνάμεων στα συνδικάτα.
Διεκδικητικό πλαίσιο (περιεχόμενο αιτήματα)
1. Επιμένουμε στο πρωταρχικό οικονομικό αίτημα 15% στον Γ.Κ.Π για την παιδεία, γιατί μόνο με το αίτημα αυτό μπορεί να υπάρξει ουσιαστική και γενναία χρηματοδότησή της. Το αίτημα 5% του ΑΕΠ για την παιδεία συμβάλλει στην ανακύκλωση της υποχρηματοδότησης της παιδείας, αφού βάζει στο ίδιο τσουβάλι και κάτω από την ταμπέλα του ΑΕΠ, την κρατική χρηματοδότηση, τη χρηματοδότηση της Ε.Ε., των ιδιωτών, της Τ.Α. και των γονιών και συσκοτίζει το φορέα χρηματοδότησης άρα και το σκοπό της.
2. Λέμε κάθετα όχι στην αποκέντρωση που επέρχεται, γιατί σημαίνει παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών και ταξική κατηγοριοποίηση της εκπαίδευσης.
3. Το συνταξιοδοτικό ασφαλιστικό δεν είναι ζήτημα μόνο διαχειριστικό –οικονομικό- χρηματοδότησης αλλά έχει ταξική και πολιτική φύση.
4. Καταδικάζουμε την εισβολή των επιχειρήσεων στην εκπαίδευση μέσα από τα ευέλικτα προγράμματα, τις ευρωπαϊκές αγωγές και τα οικονομικά μεγαθήρια που ξεκίνησαν θέλοντας να βάλουν στη λαιμητόμο του κέρδους, της αναπαραγωγής και της αμορφωσιάς τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Γιαυτό και λέμε όχι στην ευέλικτη ζώνη, τη διαθεματικότητα, τα νέα σχολικά προγράμματα και βιβλία και όλα τα ταξικά μέτρα διαφοροποίησης και απαιτούμε τη συλλογική κατάργηση στην πράξη όλων των μορφών της αξιολόγησης, μοχλού κατηγοριοποίησης, χειραγώγησης και επιτάχυνσης της ιδιωτικοποίησης- αποκέντρωσης.
5. Αντιπαραθέτουμε ολοκληρωμένη πρόταση για την ευαίσθητη Ειδική Αγωγή για ενιαίο 12τάξιο Υποχρεωτικό Ειδικό Σχολείο, ταυτόχρονη κατάργηση των ιδιωτικών μονάδων και ειδική εκπαιδευτική μέριμνα για παιδιά με βαριές αναπηρίες, που αδυνατούν να ολοκληρώσουν τη βασική ειδική εκπαίδευση.
6. Λέμε όχι στο διπλό ανισότιμο σχολικό δίκτυο και στον ταξικό διαχωρισμό που επιβάλλει. Αρνιόμαστε έτσι την ταξική διαλογή των παιδιών στην ηλικία των 15 χρόνων και την πρόωρη επιλογή ψευτοκατάρτισης μελλοντικών ανέργων.
7. Γιαυτό και απαιτούμε το Ενιαίο 12χρονο Βασικό Υποχρεωτικό σχολείο για όλα τα παιδιά και μόνο μετά την ολοκλήρωση της γενικής μόρφωσης να ακολουθεί η Τεχνικοεπαγγελματική Εκπαίδευση και η όποια επαγγελματική επιλογή με ειδίκευση για πλήρη και σταθερή εργασία. Κοντολογίς, αντιπαλεύουμε όλες τις στρατηγικές επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου για την εκπαίδευση και την εργασία και δεν επιτρέπουμε να γίνεται η εκπαίδευση δεξαμενή αμόρφωτων νέων ανθρώπων, «ελαστικών απασχολήσιμων» και ανέργων.
Ειδικότερα παλεύουμε και διεκδικούμε:
Ø
Κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Ø Γνήσιες και ουσιαστικές Σ.Σ.Ε. χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις, σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος και για όλα τα θέματα. 1800 Ευρώ ο μισθός του νεοδιόριστου με 3600 καταληκτικό. Ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό πλην οικογενειακού και ευθύνης. Ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη. Όχι στη σύνδεση του μισθού με το βαθμό και την παραγωγικότητα. Αφορολόγητο όριο ο μισθός του νεοδιόριστου.
Ø Καθιέρωση Ενιαίου 12χρονου Δημόσιου και δωρεάν σχολείου βασικής μόρφωσης, κοινού για όλους τους μαθητές, συνέχεια της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής. Συγκρότηση συστήματος δημόσιων και δωρεάν «μεταλυκειακών» Επαγγελματικών σχολών, ενταγμένων στο ΥΠΕΠΘ με ταυτόχρονη κατάργηση των ΙΕΚ- ΚΕΚ.
Ø Ακύρωση συνολικά της ευέλικτης ζώνης και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Απόσυρση των νέων αναλυτικών προγραμμάτων και βιβλίων. Απαιτούμε βιβλία και προγράμματα σύγχρονα, κατανοητά, επιστημονικά και παιδαγωγικά επεξεργασμένα, που να μην αποκρύπτουν ή να διαστρεβλώνουν την αλήθεια για τη ζωή, ώστε να βοηθούν τους μαθητές να αποκτούν συγκροτημένη εικόνα της πραγματικότητας.
Ø Συνολική ακύρωση της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού και της σχολικής μονάδας, εργαλεία για την ιδιωτικοποίηση και την κατηγοριοποίηση της εκπαίδευσης. Κατάργηση του ν.2986 για την αξιολόγηση και ακύρωσή της στην πράξη. Κανείς αξιολογητής στην τάξη. Κατάργηση του Καθηκοντολογίου.
Ø
Κατοχύρωση ενιαίας και αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης
σε όλες τις βαθμίδες. Κατάργηση της
ιδιωτικής εκπαίδευσης κάθε βαθμίδας, της παραπαιδείας. Αύξηση των κρατικών δαπανών για την
παιδεία στο 15% του κρατικού προϋπολογισμού και κατάργηση κάθε μορφής
ιδιωτικοποίησης, άμεσης ή έμμεσης. Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην
επιχείρηση «αποκέντρωση–αυτονομία» των σχολικών μονάδων, που θα διαλύσει τις
εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών και τον όποιο ενιαίο χαρακτήρα της
εκπαίδευσης. Κατάργηση των νόμων 2218 και 2240/94 στο σύνολό
τους. Ακύρωση στην
πράξη της τροπολογίας για τα Νηπιαγωγεία και των υπουργικών αποφάσεων που
μεθοδικά και σταδιακά προωθούν την αποκέντρωση. Όλες οι εκπαιδευτικές μονάδες να ανήκουν αποκλειστικά στο ΥΠΕΠΘ. Αντιπαλεύουμε τις συμπράξεις
δημόσιου-ιδιωτικού τομέα με διαχειριστή την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ø
Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ
και του ΠΑΣΟΚ( Σιούφα και Ρέππα). Κοινωνικοασφαλιστικό
σύστημα δημόσιο, καθολικό, υποχρεωτικό, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη όλων
των εργαζομένων, των ανέργων, των υποαπασχολούμενων και κάθε προστατευόμενου
μέλους της οικογένειας. Πλήρη και δωρεάν
ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πλήρη σύνταξη (30/30) στα 30 χρόνια δουλειάς και
στο 80% του τελευταίου μισθού. Σύνταξη στα 55 για τις
γυναίκες, στα 60 για τους άνδρες Η
συνταξιοδότηση των γυναικών με πέντε χρόνια λιγότερα είναι η ελάχιστη
αναγνώριση της ανισοτιμίας των γυναικών στην εκμεταλλευτική κοινωνία, η
αναγνώριση του κοινωνικού ρόλου της μητρότητας. Πλήρη ασφαλιστική κάλυψη
των αναπληρωτών για όλους τους μήνες του χρόνου.
Ø Μόρφωση και επιμόρφωση του συνόλου των εκπαιδευτικών σε Ενιαίες Παιδαγωγικές σχολές. Ετήσια και περιοδική επιμόρφωση για όσους υπηρετούν με απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα στις πανεπιστημιακές σχολές.
Ø Ενιαία εργασιακά δικαιώματα για όλους τους εκπαιδευτικούς. Κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και του θεσμού των ωρομισθίων και αναπληρωτών. Μέχρι τη δημιουργία των ενιαίων παιδαγωγικών σχολών, των οποίων οι απόφοιτοι θα διορίζονται όλοι στην εκπαίδευση, απαιτούμε μαζικούς διορισμούς μέσα από μια νέα επετηρίδα (και για την κάλυψη των έκτακτων και συνηθισμένων αναγκών με αποκλειστικά μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό στη διάθεση του Υπουργείου Παιδείας).
Πρόγραμμα δράσης
· Οι αγώνες πρέπει να μπορούν να χτυπήσουν στην καρδιά την αντιδραστική- αντιεκπαιδευτική πολιτική και να έχουν πλαίσιο και στόχους πάλης αντίστοιχους με το βάρος της επίθεσης. Τα αιτήματά τους πρέπει να φωτίζουν το πρόβλημα, να προσανατολίζουν σωστά, να πολιτικοποιούν τελικά τις συνειδήσεις. Οι αγώνες να μην είναι αποσπασματικοί, ασυντόνιστοι και κλεισμένοι στο μικρότερο ή ευρύτερο κύκλο των κομματιών της εκπαίδευσης, γιατί έτσι οδηγούν στη λογική ο καθένας μόνος του, καλλιεργούν συντεχνιακές αντιλήψεις και ευκαιριακές εξάρσεις, με αποτέλεσμα άλλοτε η μορφή να αγνοείται και άλλοτε να θεοποιείται, λες και αυτή από μόνη της καθορίζει τη δυναμική και το περιεχόμενό τους. Για μας η πάλη στην παιδεία δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς ή τους αυριανούς εργαζόμενους, κάποιους ειδικούς και όσους έχουν παιδιά. Είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, όλων των κλάδων, ανεξάρτητα από το μορφωτικό τους επίπεδο. Και αυτό, γιατί η αντίσταση στην επίθεση στην παιδεία, συνδέεται όλο και πιο στενά με την αντεπίθεση στον τομέα της εργασίας και της οικονομίας. Για όλους αυτούς τους λόγους η πάλη για την παιδεία αφορά όλους, και πρώτα από όλα την εργατική τάξη. Γιατί, η εργατική τάξη, ως η τάξη που παράγει τον πλούτο χωρίς να καρπώνεται τα αποτελέσματα της εργασίας της, είναι εκείνη που μπορεί να διεκδικήσει ριζικές αλλαγές στον τομέα της παιδείας, της εργασίας και να συνδέσει την πάλη αυτή με τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία. Με αυτήν την πρωταρχική εκτίμηση παλεύουμε να προσλάβουν οι αγώνες για την εκπαίδευση διευρυμένη- παλλαϊκή -πανεργατική φυσιογνωμία και χαρακτηριστικά συντονισμού, κλιμάκωσης, σύγκρουσης και ρήξης. Άρα, με αυτούς τους στόχους και με ταξικό πλαίσιο οργανώνουμε πολύμορφους αγώνες και συμμετέχουμε σε αυτούς, και όχι για να διακριθούμε, να διασπάσουμε, ή να αποσπάσουμε αγωνιστικά εύσημα. Με αυτά τα κριτήρια δώσαμε δείγματα γραφής στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ ( 7 Νοέμβρη -12 Δεκέμβρη 2007 και 22 Γενάρη 2008) σε όλη τη χώρα. Τα συλλαλητήρια αυτά ήταν βήματα πολιτικής συνειδητοποίησης και κατανόησης του ταξικού προσανατολισμού και περιεχομένου, που πρέπει να πάρουν οι αγώνες για να μην εκτονωθούν από σκόπιμες αστοχίες και ελιγμούς των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών (βλ. περίπτωση Γιαννίτση και την κατάληξή της).
Αντίληψη- πλαίσιο και χαρακτηριστικά των αγώνων είναι αυτά που διασφαλίζουν τη νικηφόρα έκβαση και προοπτική τους. Με αυτή τη συλλογιστική προτείνουμε:
· Ακατάπαυστη συντονισμένη δράση στους χώρους δουλειάς για τη διασφάλιση της μαζικής συμμετοχής στην πανελλαδική πανεργατική απεργία 13 του Φλεβάρη. Να πάρει η απεργία, πέρα από τη δυναμική της, χαρακτηριστικά προοπτικής.
·
Άμεση κλιμάκωση με Συλλαλητήρια σε όλες τις μεγάλες πόλεις στις 20/2,
24ωρη απεργία στις 28/2, Συλλαλητήρια
στις 5/3 και 48ωρη απεργία στις 12 και 13 Μάρτη με νέες Γενικές Συνελεύσεις για
κλιμάκωση, σε συντονισμό με το αγωνιστικό εργατικό κίνημα και τις
κινητοποιήσεις του.
Οι φιλολαϊκές αλλαγές δε χαρίζονται,
καταχτιούνται με ταξικούς αγώνες για ριζικές ανατροπές.
Γενάρης 2008