Συνεδρίαση ΔΣ (22/1/2008) με θέμα:΄΄Πρόγραμμα δράσης του
κλάδου΄΄
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. προχωρά ακάθεκτη τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις με την ουσιαστική συγκατάνευση του ΠΑΣΟΚ. Οι ιδιωτικοποιήσεις σε νευραλγικούς τομείς, όπως αυτοί της ενέργειας και των μεταφορών ( ΟΛΠ- Ολυμπιακή- ΔΕΗ), καθώς και στο χώρο της παιδείας, συνεχίζονται και μπαίνουν σε τροχιά ολοκλήρωσης. Νέο κύμα ανατιμήσεων εκμηδενίζει τα λαϊκά εισοδήματα, το φάσμα της φτώχειας διευρύνεται και αντιμετωπίζεται με τα ξόρκια των ταμείων κοινωνικής συνοχής, αλληλεγγύης και αντιμετώπισης των νεόπτωχων. Ταυτόχρονα, επιταχύνεται η αντιασφαλιστική επίθεση, παρόλους τους τακτικούς δισταγμούς της κυβέρνησης, τις υποκριτικές διακηρύξεις για ήπια προσαρμογή και τις αναξιόπιστες υποσχέσεις των τριών δεν. Τα μεγάλα αυτά ζητήματα επισκιάζονται και υποβαθμίζονται στη συνείδηση των εργαζομένων και της κοινής γνώμης από τη ροζ καταιγίδα των σκανδάλων, που σκόπιμα προβάλλεται και εντείνεται για εσωτερική κατανάλωση και αποπροσανατολισμό. Πίσω της, κρύβονται συγκρούσεις για αλλαγή πολιτικών ηγεσιών, μεθοδεύσεις για τη διάσωση του δικομματισμού μέσα από νέα σχήματα διπολισμού και πόλεμος οικονομικών και άλλων παραγόντων του συστήματος, που για πρώτη φορά δεν μπορεί να κρύψει όλη την έκταση και το βάθος της σήψης και των αδιεξόδων που ο καπιταλισμός αναπαράγει.
Το μείζον θέμα όμως, είναι η προώθηση των αντιδραστικών τομών και η ολοκλήρωση της αντιλαϊκής επίθεσης και στο Κ.Α.Σ., την οποία η κυβέρνηση βιάζεται να ολοκληρώσει. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μας πείσει πως ο νόμος Ρέππα είναι φιλεργατικός αποκρύπτοντας ότι ο νόμος αυτός καταργεί το 10% της κρατικής εισφοράς επί των αποδοχών για κύρια σύνταξη, μειώνει τις συντάξιμες αποδοχές από τον τρόπο υπολογισμού τους (5εντία αντί τελευταίος μισθός), αυξάνει τα ηλικιακά όρια και εξακολουθεί να τα συνδέει με τα χρόνια εργασίας, φαλκιδεύει την επικουρικότητα και προτείνει τα επαγγελματικά ταμεία. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να επιβάλουν το τριαξονικό σύστημα (κατώτατη εθνική σύνταξη- ανταποδοτικά επιχειρηματικά ταμεία- ιδιωτική ασφάλιση) με προσήλωση στις εντολές του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Στόχος, η γενίκευση της μερικής ζωής και απασχόλησης, της ευέλικτης εργασίας με αντιστοίχηση σε ένα άθλιο, ισοπεδωτικό ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο καταργεί εργατικές κατακτήσεις και αγνοεί αντίστοιχες διεκδικήσεις. Ανατριχιαστικό δείγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει είναι οι τηλεοπτικές διαφημίσεις της Α.Τ.Ε. bank για σούπερ και σίγουρη σύνταξη, τράπεζας από την οποία συνταξιοδοτείται η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών! Η κερδοφορία του τραπεζικού και γενικά του μεγάλου κεφαλαίου σε όλο της το μεγαλείο!
Η εκπαιδευτική συγκυρία
Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της εκπαίδευσης συνεχίζονται, προαναγγέλλονται και κλιμακώνονται:
«Σχολείο
ανοιχτών θυρών» λέει η ΝΔ, «Ανοιχτό Σχολείο στην κοινωνία» λέει
το ΠΑΣΟΚ!
Ανεξάρτητα από την ονομασία της η «αποκέντρωση» σηματοδοτεί την εισβολή των επιχειρήσεων στο σχολείο και τη βαθύτερη ταξική διαφοροποίησή τους με τη μεταφορά σημαντικού μέρους της ευθύνης για τη χρηματοδότηση, το σχολικό πρόγραμμα, τη λειτουργία και το εκπαιδευτικό προσωπικό στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και τη σχολική μονάδα. Ο ΣΥΝ με τις θολές του θέσεις επιμένει να μην κατανοεί ότι η Τ.Α αποτελεί μηχανισμό του αστικού κράτους και δεν παρέχει καμιά δυνατότητα άμεσης επέμβασης του λαού στην εξουσία και τη διοίκηση. Προτείνει μάλιστα «ένα ευέλικτο, αποκεντρωμένο, δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα, που θα στηρίζεται στη λαϊκή συμμετοχή και στον κοινωνικό έλεγχο» (θέσεις του ΣΥΝ για μια δημοκρατική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση,Γενάρης2004). Οι επιχειρήσεις μπαίνουν ήδη στα σχολεία, αναλαμβάνουν εκπαιδευτικό έργο, διαφημίζονται στις παιδικές ψυχές. Κραυγαλέα πρόκληση η πρόσφατη ανάληψη (εκπαιδευτικών) και επιμορφωτικών προγραμμάτων από τους επιχειρηματικούς ομίλους Λαμπράκη, Μποδοσάκη, Νιάρχου, Ωνάση και Τραπεζών με την έγκριση του ΥΠΕΠΘ. Ταυτόχρονα οι ΣΔΙΤ εξακολουθούν να κατασκευάζουν σχολεία με υπερδιπλάσιο αντίτιμο απ` ότι ο ΟΣΚ για να κερδοσκοπήσουν σε βάρος της ποιότητας και της ασφάλειας των κτηρίων.
Η κατάσταση στα εκπαιδευτικά συνδικάτα
Μπροστά σε αυτές τις τραγικές αλήθειες και πραγματικότητες οι ηγετικές πλειοψηφικές ομάδες στα Δ.Σ. της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ_ ΔΑΚΕ)και της ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ) εξακολουθούν να συγκαλύπτουν και συνένοχα με τη στάση τους να υποβοηθούν τις αντιλαϊκές επιλογές και εξελίξεις. Λίγο - πολύ επιμένουν στο πρωταρχικό οικονομικό αίτημα 5% του ΑΕΠ για την παιδεία. Η διεκδίκηση αυτή συμβάλλει στην ανακύκλωση της υποχρηματοδότησης της παιδείας, αφού βάζει στο ίδιο τσουβάλι και κάτω από την ταμπέλα του ΑΕΠ, την κρατική χρηματοδότηση, τη χρηματοδότηση της Ε.Ε., των ιδιωτών, της Τ.Α. και των γονιών. Οι αλχημείες αυτές συσκοτίζουν το φορέα χρηματοδότησης άρα και το σκοπό της. Οι ηγεσίες αυτές δε λένε κουβέντα για την αποκέντρωση που επέρχεται με ολέθριες συνέπειες. Αντίθετα, τη στηρίζουν και τη διαφημίζουν στο όνομα της κατάργησης του συγκεντρωτισμού, της συμμετοχής των τοπικών κοινωνιών κ.λ.π. Δε θέλουν να δουν τους επιπλέον φόρους και την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών που η αποκέντρωση θα επιφέρει. Στο συνταξιοδοτικό ασφαλιστικό κινούνται σε γραμμή συμμαχίας με τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και προπαγανδίζουν τη λαθεμένη αντίληψη ότι το πρόβλημα του Κ.Α.Σ. είναι ζήτημα μόνο διαχειριστικό –οικονομικό, αποκρύπτοντας την ταξική και πολιτική του φύση, μεταθέτοντας παραπάνω ευθύνες στις κυβερνήσεις από το μεγάλο κεφάλαιο και το σύστημα που σχεδιάζει τις σαρωτικές αναδιαρθρώσεις και τις υπαγορεύει στις κυβερνήσεις του. Ακόμα, ανακαλύπτουν θετικά σημεία στην εισβολή των επιχειρήσεων στην εκπαίδευση (ΔΟΕ). Στην ΟΛΜΕ πάλι ζητούν να προσαρμοστεί η αγορά στο σχολείο, αποσυνδέοντάς το από την οικονομική του βάση, ενώ υιοθετούν όλα τα ταξικά μέτρα διαφοροποίησης ( ευέλικτη ζώνη, ευρωπαϊκά προγράμματα, διαθεματικότητα, νέα σχολικά βιβλία και προγράμματα κ.λπ.). Ειδικά για τα νέα βιβλία και προγράμματα, το περιεχόμενο και τους στόχους τους δεν υπάρχει θέση των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, αφού οι κυρίαρχες παρατάξεις συμφωνούν με αυτά. Υποβαθμίζονται και νομιμοποιούνται όλες οι πτυχές της αξιολόγησης, ιδιαίτερα από τις κυρίαρχες παρατάξεις που την αποδέχονται απροκάλυπτα. Στην ΟΛΜΕ η κεντροαριστερή πλειοψηφία φλερτάρει με την ελεύθερη πρόσβαση δίνοντας άλλοθι για άλλη μια φορά στην κυβέρνηση να διαφημίζει την ταξική πολιτική της. Σε ΔΟΕ-ΟΛΜΕ ασχολούνται κατά περίσταση με την ευαίσθητη και τραυματική ειδική αγωγή, χωρίς να έχουν ολοκληρωμένη πρόταση. Στο σύνολό τους όλες οι άλλες παρατάξεις αποδέχονται την ύπαρξη του διπλού ανισότιμου σχολικού δικτύου, θεωρώντας αυτή την επιλογή σα φυσικό φαινόμενο και ζητώντας απλά την αναβάθμιση της ΤΕΕ, ενώ την ίδια στιγμή υποβαθμίζεται και απαξιώνεται. Δε θέλουν να δουν δηλαδή την ταξική φύση της πολυτυπίας και πολυδιαβάθμισης του σχολείου γιαυτό και διεκδικούν 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση (ΟΛΜΕ) ή ενιαία 12χρονη (ΔΟΕ) και με σχιζοφρενικές αντιφάσεις αποδέχονται στον ένα ή τον άλλο βαθμό όλα τα διαφοροποιητικά μέτρα (αποκέντρωση, ευέλικτη ζώνη κλπ) που οδηγούν στην κοινωνική κατηγοριοποίηση. Με άλλα λόγια, λένε ναι σε όλες τις στρατηγικές επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου για την εκπαίδευση και την εργασία, αφού με τη στάση τους επιτρέπουν να γίνεται η εκπαίδευση δεξαμενή αμόρφωτων νέων ανθρώπων, «ελαστικών απασχολήσιμων» και ανέργων.
Πρόγραμμα δράσης
Οι ηγεσίες αυτές δε θέλουν ούτε και μπορούν να χτυπήσουν στην καρδιά την αντιδραστική- αντιεκπαιδευτική πολιτική. Στην ουσία παγιδεύουν τους εκπαιδευτικούς και τους απογοητεύουν κρύβοντας το αληθινό τους πρόσωπο. Γιαυτό και προκηρύσσουν αγώνες με αναντίστοιχα για το βάρος της επίθεσης πλαίσια, στο όνομα της αναγκαίας σύγκλισης. Με τα αιτήματά τους δε φωτίζουν το πρόβλημα, δεν προσανατολίζουν σωστά, δεν πολιτικοποιούν τελικά τις συνειδήσεις. Οι αγώνες τους αυτοί είναι συχνά αποσπασματικοί, ασυντόνιστοι και κλεισμένοι στο μικρότερο ή ευρύτερο κύκλο των βαθμίδων και κομματιών της εκπαίδευσης. Οδηγούν στη λογική ο καθένας μόνος του, καλλιεργούν συντεχνιακές αντιλήψεις και ευκαιριακές εξάρσεις, με αποτέλεσμα άλλοτε η μορφή να αγνοείται και άλλοτε να θεοποιείται, λες και αυτή από μόνη της καθορίζει τη δυναμική και το περιεχόμενο των αγώνων. Εμείς αντίθετα, έχουμε μιαν άλλη αντίληψη. Η πάλη στην παιδεία δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς ή τους αυριανούς εργαζόμενους, κάποιους ειδικούς και όσους έχουν παιδιά. Είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, όλων των κλάδων, ανεξάρτητα από το μορφωτικό τους επίπεδο. Και αυτό, γιατί η αντίσταση στην επίθεση στην παιδεία, συνδέεται όλο και πιο στενά με την αντεπίθεση στον τομέα της εργασίας και της κοινωνικής ζωής. Για όλους αυτούς τους λόγους η πάλη για την παιδεία αφορά όλους και πρώτα από όλα την εργατική τάξη. Γιατί, η εργατική τάξη, ως η τάξη που παράγει τον πλούτο χωρίς να καρπώνεται τα αποτελέσματα της εργασίας της, είναι εκείνη που μπορεί να διεκδικήσει ριζικές αλλαγές στον τομέα της παιδείας, της εργασίας και να συνδέσει την πάλη αυτή με τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία. Με αυτήν την πρωταρχική εκτίμηση παλεύουμε να προσλάβουν οι αγώνες για την εκπαίδευση διευρυμένη- παλλαϊκή πανεργατική φυσιογνωμία και χαρακτηριστικά συντονισμού κλιμάκωσης, σύγκρουσης και ρήξης. Άρα, με αυτούς τους στόχους και με ταξικό πλαίσιο συμμετέχουμε στους αγώνες και όχι για να διακριθούμε, για να διασπάσουμε, ή να αποσπάσουμε αγωνιστικά εύσημα. Αντίληψη- πλαίσιο και χαρακτηριστικά των αγώνων είναι αυτά που διασφαλίζουν τη νικηφόρα έκβαση και προοπτική τους. Με αυτή τη συλλογιστική προτείνουμε:
· Συμμετοχή στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 22 Γενάρη ( Αθήνα –Πειραιάς 18.00 –Ομόνοια).Το συλλαλητήριο αυτό είναι ένα βήμα πολιτικής συνειδητοποίησης και κατανόησης του ταξικού προσανατολισμού και περιεχομένου, που πρέπει να πάρουν οι αγώνες για να μην εκτονωθούν από σκόπιμες αστοχίες και ελιγμούς των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών (βλ. περίπτωση Γιαννίτση και την κατάληξή της).
· Ακατάπαυστη συντονισμένη δράση στους χώρους δουλειάς για τη διασφάλιση της μαζικής συμμετοχής στην πανελλαδική πανεργατική απεργία 13 του Φλεβάρη. Να πάρει η απεργία, πέρα από τη δυναμική της χαρακτηριστικά προοπτικής.
· Γενικές Συνελεύσεις Συλλόγων, ΕΛΜΕ για κλιμάκωση των αγώνων με το σύνολο της εκπαιδευτικής ατζέντας.
Οι φιλολαϊκές αλλαγές δε χαρίζονται,
καταχτιούνται με ταξικούς αγώνες για ριζικές ανατροπές.
Γενάρης 2008