ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Και πάλι για τις δυο γραμμές στο κίνημα

Με την ψήφιση του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό «έκλεισε» ένας πρώτος κύκλος μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων, αναντίστοιχων όμως με την ολομέτωπη επίθεση του Κεφαλαίου στα εργατικά, κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Μπορούμε, λοιπόν, να συνοψίσουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα γι’ αυτές και για τη συνέχεια του αγώνα.

Οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου εκφράζουν θετικές διεργασίες και σε ένα βαθμό ωρίμανση στη συνείδηση των εργαζομένων. Ταυτόχρονα οι αγώνες είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν την ενιαία στρατηγική ιμπεριαλιστικών κέντρων όπως η ΕΕ, με το αστικό πολιτικό σύστημα σε επιλογές στρατηγικής σημασίας, όπως οι ταυτόσημες επί της ουσίας θέσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για το ασφαλιστικό, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εργασιακές σχέσεις, η παιδεία και οι «εντός των ορίων» προτάσεις του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ). Παρόλα αυτά ατενίζουμε με αισιοδοξία τη συνέχεια, επισημαίνοντας αρχικά κάποια από τα θετικά χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου όπως:

Ø Η αυξημένη συμμετοχή στις πανελλαδικές απεργίες και τις συγκεντρώσεις και στο χώρο των εκπαιδευτικών, παρά τις πρακτικές των ηγεσιών ΔΟΕ- ΟΛΜΕ, που οδηγούσαν στην αποδυνάμωσή τους.

Ø Η μαζική συμμετοχή στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.

Ø Η αυξημένη, σε σχέση με παλιότερα και για όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, συμμετοχή στις απεργίες των κλάδων.

Ø Η στήριξη της γραμμής πάλης και των αιτημάτων του ταξικού κινήματος, το πλατύ μέτωπο δυνάμεων που καταδίκασαν τους νόμους Σιούφα – Ρέππα, πάνω στους οποίους κτίστηκε το καινούργιο αντιασφαλιστικό έκτρωμα. Η δυσκολία να περάσει ο λεγόμενος «κοινωνικός αυτοματισμός», δηλαδή να εναντιώνεται το ένα τμήμα εργαζομένων στο άλλο, παρά τους μηχανισμούς της κυβέρνησης και των Μ.Μ.Ε. (σκουπίδια, διακοπές ρεύματος κλπ.)

Η στήριξη από ευρύτερες δυνάμεις των στόχων και του πλαισίου του Π.Α.ΜΕ., είναι δείγμα καταδίκης για τους αντι-ασφαλιστικούς νόμους Ν.Δ.- ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Παρά τους ελιγμούς των ηγεσιών ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΟΛΜΕ - ΔΟΕ, η στήριξη αυτή αποτελεί την καλύτερη παρακαταθήκη για την κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στους αντι-ασφαλιστικούς νόμους που, είτε ψηφίστηκαν, είτε επανέλθουν στο μέλλον μαζί με άλλους, (Νομοσχέδιο για το Δημόσιους Υπάλληλους, για Βαρέα και Ανθυγιεινά, για την Αποκέντρωση της Εκπαίδευσης κλπ) θα συναντήσουν μαζικές αντιστάσεις και προθέσεις ανατροπής.

Από τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος βγαίνουν ορισμένα συμπεράσματα για τις δυσκολίες της αναμέτρησης με το σύστημα κυριαρχίας του κεφαλαίου, για την απόσπαση κατακτήσεων και την αναγκαιότητα δημιουργίας όρων για την ανατροπή της αντιλαϊκής- αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Συγκεκριμένα:

Ø Πρέπει να πολιτικοποιηθεί η πάλη, βάζοντας στο στόχαστρο το μεγάλο κεφάλαιο και τα κόμματα που υπηρετούν την Ε.Ε. Οι αναδιαρθρώσεις δεν έρχονται από το πουθενά, αποτελούν ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος και ένδειξη αδυναμίας του. Έχουμε απέναντί μας ένα αντίπαλο, που δε θα κάνει πίσω με παρακάλια και διαμαρτυρίες. Χρειάζεται στρατηγική-μετωπική απάντηση.

Ø Έχουμε απέναντί μας το μπλοκ του κυβερνητικού εργοδοτικού-συνδικαλισμού, όλους αυτούς τους υπηρέτες του δικομματισμού και τους εκκολαπτόμενους διπολικούς συνεργάτες του(ΔΑΚΕ –ΠΑΣΚ και λοιπές «αριστερές δυνάμεις»), που μπορεί να αποφασίζουν κινητοποιήσεις, να κάνουν ελιγμούς, αλλά κινούνται «εντός των τειχών», υποστηρίζοντας το στόχο της ανταγωνιστικότητας, κερδοφορίας του Κεφαλαίου, μήτρα των δεινών και δόγμα των αποφάσεων της Ε.Ε. Είναι χαρακτηριστική η εσπευσμένη υπογραφή της εθνικής συλλογικής σύμβασης από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, από τις ηγεσίες ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, που προβλέπει αυξήσεις 1 € τη μέρα, για τα επόμενα δύο χρόνια!, αντίστοιχης με εκείνη του 2006 (0,77€ τη μέρα). Η παράταξη του ΣΥΝ καταγγέλλει υποκριτικά την σύμβαση με την εκτίμηση ότι «η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έκανε λάθος!», ενώ, στην πραγματικότητα η σύμβαση είναι συνειδητή επιλογή της πολιτικής λιτότητας και φυσικό αποτέλεσμα της στρατηγικής, που υπακούει στην ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Παράλληλα, παραπέμπει- αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους - στα δικαστήρια για αντεργατικούς νόμους και πράξεις, όταν απαιτείται ένταση της αγωνιστικής δράσης. Όσο λοιπόν αυτές οι δυνάμεις στρογγυλοκάθονται στις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, το εργατικό κίνημά θα ρίχνει «τουφεκιές στον αέρα», θα εκτονώνεται, αλλά δε θα ανακόπτει την επίθεση, θα καλλιεργείται το έδαφος για απογοήτευση και αποστράτευση. Οι δυνάμεις αυτές αποδείχτηκε και πάλι ότι έχουν στο ακέραιο εγκληματικές ευθύνες, επειδή σκόπιμα διευκολύνουν τους σχεδιασμούς της κυρίαρχης πολιτικής.

Ø ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ γνώριζαν πολύ καλά ότι η αντιασφαλιστική επιδρομή σχεδιαζόταν και σταδιακά προχωρούσε ήδη από τον Οκτώβριο του 2007. Στην αρχή αναλώθηκαν σε τηλεοπτικούς λεονταρισμούς και ψευτοαπειλές: αν τολμήσουν θα γίνει της Γαλλίας! (βλ. δηλώσεις προέδρων της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) στη συνέχεια φρόντισαν με επιμέλεια να αποκρύψουν την ταξική, πολιτική φύση του ασφαλιστικού την αντιστοίχηση της ευέλικτης απασχόλησης με άθλια ταμεία και την προώθηση του τριαξονικού συστήματος (κατώτατη εθνική σύνταξη, επαγγελματικά ταμεία, ιδιωτική ασφάλιση). Πιστοί στις εντολές του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. επέτρεψαν στα τηλεοπτικά κανάλια και τον αστικό τύπο να γίνει η μόνη πηγή ενημέρωσης για το καυτό ζήτημα του ασφαλιστικού. Φρόντισαν να εκτονώσουν την οργή και τις αντιστάσεις με τρεις 24ωρες απεργίες και μία στάση σε μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους, χωρίς να προετοιμάζουν την προοπτική, την κλιμάκωση, την αναγκαιότητα της συντονισμένης μετωπικής σύγκρουσης.

· Αντίστοιχη πορεία ακολούθησαν και οι ηγεσίες των ΟΛΜΕ- ΔΟΕ, μη θέλοντας και μη μπορώντας να προετοιμάσουν την αναμέτρηση για το Ασφαλιστικό. Στις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες, οι πλειοψηφικές συνδικαλιστικές ομάδες (ΠΑΣΚ –ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) στην ΟΛΜΕ και στη ΔΟΕ (ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ) μπήκαν εξαρχής στην ουσία κάτω από την γκρίζα ομπρέλα της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και κινήθηκαν με την ίδια ρότα της συναίνεσης, της υποταγής και του συμβιβασμού, ενώ οι Παρεμβάσεις Π.Ε. παρά την καταγγελία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με την καιροσκοπική συμμαχία τους με την ΠΑΣΚ Π.Ε. και τις μορφές πάλης που συναποφάσισαν, οδήγησαν και αυτές τα πράγματα στη σκοτεινή σκιά της ίδιας ομπρέλας. Ο υποτιθέμενος εκπαιδευτικός συντονισμός τους σκόνταψε σε ενδοπαραταξιακές διενέξεις σκοπιμότητας, με επίδικο το «Πανεκπαιδευτικό» μέτωπο και αποτέλεσμα το ροκάνισμα του χρόνου, τους χωριστούς δρόμους με τα ίδια όμως υποκριτικά ρούχα, που οδηγούσαν στο ίδιο αποτέλεσμα, στην υπονόμευση των αγώνων και στον εκφυλισμό του κινήματος. Τελευταία μάλιστα, παίζεται το παιχνίδι της μεταξύ τους απόδοσης ευθυνών, αφού πλέον έχουν την γενική κατακραυγή για την «αγωνιστική» σύμπλευση με το δικομματικό ιερατείο της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

· Η ΟΛΜΕ άφησε όλο το Φεβρουάριο χωρίς αγωνιστικό σταθμό, χωρίς καν Γενικές Συνελεύσεις. Δεν ήθελε κλιμάκωση των αγώνων, μόνο άσφαιρα πυρά τις παραμονές ψήφισης του νομοσχεδίου, όταν θα ήταν πλέον πολύ αργά. Πρότειναν στις ΓΣ να αποφασιστεί από το τέλος Γενάρη μια 48ωρη για τα μέσα Μάρτη –ενάμιση μήνα μετά, και χωρίς προσδιορισμό ημερομηνίας. Προσανατόλισαν δηλαδή τον κλάδο να τρέχει πίσω από το χρονοδιάγραμμα της κυβέρνησης για την ψήφιση του νομοσχεδίου. Το αποκορύφωμα ήταν ότι ούτε και οι ίδιοι ψήφιζαν τη 48ωρη απεργία στις ΓΣ και στα ΔΣ των ΕΛΜΕ. Η ΔΑΚΕ σε ρόλο ανοιχτού υπονομευτή-απεργοσπάστη και υπερασπιστή της κυβέρνησης. Σε γενικές γραμμές η «κεντροαριστερή συμμαχία» των 6 (ΠΑΣΚ – ΣΥΝ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) αθώωνε το νόμο του Ρέππα, μιλώντας στις εισηγήσεις μόνο για κατάργηση των αντιασφαλιστικών του ρυθμίσεων, προφανώς γιατί είναι νόμος της «δημοκρατικής παράταξης». Κάποια αντίθεση ψέλλισε στο τέλος μετά βίας, και μετά την απόφαση της ΓΣ προέδρων για συνολική κατάργησή του. Η ίδια συμμαχία ακύρωνε τις αποφάσεις της για άμεσες Γενικές Συνελεύσεις και κλιμάκωση των αγώνων, δημιουργώντας σκόπιμα κενά χρόνου για την οργάνωση και την κλιμάκωση των αγώνων, μετά τις κάθε φορά πανελλαδικές απεργίες. Από την άλλη διαδήλωναν μαζί με τον Πολυζωγόπουλο, τον Παναγόπουλο και τον Παπασπύρο στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ που εξυμνούσαν το Νόμο του Ρέππα!!! Στην τελευταία εισήγησή τους διεύρυναν το πλαίσιο με ψευτοπροσθήκες για την αποκέντρωση, επιδιώκοντας να απορροφήσουν δυσαρέσκειες και να παραπλανήσουν, ότι δήθεν το ΠΑΜΕ διεκδικεί τα ίδια αιτήματα, περιχαρακωμένο στο μοναχικό του δρόμο! Οι ηγεσίες αυτές, όπως φαίνεται δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αυξομειώνουν πλαίσια, αφού συγκροτούνται ετερόκλητα, χωρίς αρχές και υποτίθεται από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες.

· Στη ΔΟΕ, η συγκυριακή πλειοψηφία των 6 (ΠΑΣΚ- ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) προχώρησε σε ένα νέο ρεσιτάλ τυχοδιωκτισμού με δήθεν βελτίωση του εκπτωτικού και αντιφατικού πλαισίου και πρόταση για υπεραγωνιστική μορφή (πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες το Μάρτιο). Αν και οι απεργιακοί εταίροι γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν υπήρχαν κατάλληλοι όροι υιοθέτησης και διάθεσης, κινήθηκαν στη γνωστή λογική του προσβλητικού για τη νοημοσύνη ελιγμού: «εμείς προτείνουμε αγώνες, αλλά ο κόσμος δεν ακολουθεί»! μόνο και μόνο για να έχουν αγωνιστικό άλλοθι. Οι ηγεσίες των παρατάξεων αυτών όχι μόνο δεν έκαναν καμία ενέργεια για την οργάνωση του συγκεκριμένου αγώνα, που οι ίδιες πρότειναν και τη μαζική συμμετοχή των δασκάλων σε αυτόν, αλλά καταψήφιζαν ανοιχτά στις Γενικές Συνελεύσεις τη μορφή πάλης, που είχαν ψηφίσει στο Δ.Σ. της ΔΟΕ! Η κατάληξη ήταν να μην προκύψει καμία δράση πέραν του σχεδιασμού της ΑΔΕΔΥ και ας εμφανίζονται οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ σαν εξαπατημένοι σύμμαχοι και στις δύο Ομοσπονδίες, κατάσταση για την οποία τρίβει τα χέρια της από χαρά η ΔΑΚΕ. Η ΠΑΣΚ πάλι μεταμφιέστηκε σε «αριστερό» παράγοντα ψηφίζοντας καιροσκοπικά θέσεις μαζί με τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ. Σοβαρότατες για όλα αυτά ευθύνες έχουν οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, που φιλοτεχνούν το αγωνιστικό προσωπείο της ΠΑΣΚ και της χαρίζουν επικοινωνιακούς πόντους στο στημένο παιχνίδι μιας ψευτοαντιπολίτευσης με τη ΔΑΚΕ και την κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, πολλαπλασιάστηκαν τα κρούσματα κατακερματισμού και εξατομίκευσης της συλλογικότητας με άμαζες Γενικές Συνελεύσεις παντού, με διακίνηση ερωτηματολογίων για τους αγώνες, σε βαθμό που αναρωτιέται κανείς αν αύριο θα πρέπει να ψηφίζουμε γι’ αυτούς με κάλπες ή μέσα από το διαδίκτυο! Μετά τη δραματική ολομέλεια των Προέδρων αντί δημόσια να απολογηθούν και να χαράξουν, έστω τότε, ένα συντονισμένο πρόγραμμα δράσης, παρέπεμψαν τα πάντα στο μέλλον με χρονοβόρες συνεδριάσεις των Δ.Σ., ώσπου κάτω από την πίεση του χρόνου και των πραγμάτων, αποφάσισαν, την Κυριακή στις 16 του Μάρτη με κατεπείγουσες διαδικασίες στη ΔΟΕ να υιοθετήσουν τμήμα από τη συνολική πρόταση του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για 48ωρη στις 19 και 20 του ίδιου μήνα, κύκνειο άσμα της επιτάφιας περιφοράς, στην οποία οδήγησαν τη μητέρα των μαχών.

Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι ο ρεφορμισμός δεν έχει ηθικούς δισταγμούς ούτε πολιτική συνέπεια και είναι το πολύτιμο στήριγμα στα αδιέξοδα του συστήματος. Οι συμμαχίες με τους λογιστές του δικομματισμού δεν μπορούν να δώσουν ταξικό περιεχόμενο στους αγώνες και συγκροτημένο πρόγραμμα δράσης, ανεξάρτητα από τις μορφές πάλης που το κίνημα κάθε φορά επιλέγει, ανάλογα με τις διαθέσεις, τη δυναμική, την τακτική και τη στρατηγική που πρέπει να έχει.

Στην Παιδεία ειδικότερα έρχονται πολύ σκληρά μέτρα το επόμενο διάστημα. Με τη πρόσφατη υπογραφή μνημονίου συνεργασίας μεταξύ του ΥΠΕΠΘ και οκτώ επιχειρηματικών ομίλων, μεγαλώνει περισσότερο η άμεση παρέμβαση του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην εκπαίδευση, αποδείχνοντας με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τον ταξικό της σκοπό μετά και τη συμφωνία της κυβέρνησης με την Microsoft. Το μνημόνιο αυτό αναγορεύει τις επιχειρήσεις σε συνεργάτες της κυβέρνησης ως προς την άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής και το μεγάλο κεφάλαιο σε ανοιχτό ρυθμιστή της αντιδραστικής προσαρμογής της παιδείας στις ανάγκες της κερδοφορίας του. Ο πρωθυπουργός είπε πρόσφατα ότι, μετά την ψήφιση του Νόμου πλαισίου και την προσπάθεια υλοποίησής του, θα συνεχίσει ακάθεκτος τις «μεταρρυθμίσεις». Συνεχίζεται και επεκτείνεται η δόμηση του «έξυπνου» ιδιωτικοποιημένου και διαφοροποιημένου σχολείου, η αποκέντρωση και ο Καποδίστριας-2 προωθούνται μαζί με την αλλαγή του τρόπου πρόσβασης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Ο αγώνας όμως για ενιαία λαϊκή Παιδεία και Υγεία, για ικανοποιητικούς μισθούς και συντάξεις, θα έχει επιτυχία μόνο αν ωριμάζει και πολιτικοποιείται το κίνημα σε αντιϊμπεριαλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση εφ’ όλης της ύλης.

ΤΟ ΠΑΜΕ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Το ΠΑΜΕ πολύ έγκαιρα προειδοποίησε για τον κίνδυνο να εκτονωθούν οι μαζικότατες απεργίες των εκατομμυρίων εργαζομένων από τις σκόπιμες αστοχίες και τους ελιγμούς των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, όταν οι άλλοι βρίσκονταν στο θα δούμε και έτρεχαν αγκομαχώντας το κίνημα πίσω από τις κινήσεις της κυβέρνησης και τις εξελίξεις.

Μια μικρή μόνο αναδρομή σε κεντρικούς σταθμούς της δράσης του ΠΑΜΕ το τελευταίο πεντάμηνο για το ασφαλιστικό.

Ø 18 Οκτώβρη 2007: Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προχώρησαν σε αιφνιδιαστικό αποκλεισμό της πύλης της Βουλής στην οδό Β. Σοφίας, λίγη ώρα πριν καταφτάσουν οι «κοινωνικοί εταίροι» για την πρώτη συνεδρίαση της αντιασφαλιστικής «συμμαχίας των προθύμων».

Ø 7 Νοέμβρη 2007: Ένα σταθερό και αποφασιστικό βήμα στην πορεία κλιμάκωσης της πάλης για την υπεράσπιση και διεύρυνση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων κατέγραψαν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι με τη συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα.

Ø 1 Δεκέμβρη 2007: Πλατιά εξόρμηση - πικετοφορία από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο κέντρο της Αθήνας.

Ø 11 Δεκέμβρη 2007: Μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην καρδιά του αντιασφαλιστικού στρατηγείου, έξω από την πύλη του Μεγάρου Μαξίμου.

Ø 12 Δεκέμβρη 2007: Με επιτυχία έδωσαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα τη μάχη της 24ωρης Πανελλαδικής Πανεργατικής απεργίας, ενώ οργάνωσαν απεργιακές συγκεντρώσεις σε 63 πόλεις της χώρας.

Ø 12 Μάρτη: Το ΠΑΜΕ διοργάνωσε στην Αθήνα και σε δεκάδες ακόμα πόλεις της χώρας συγκεντρώσεις στο πλαίσιο της τρίωρης στάσης εργασίας.

Ø 13 Μάρτη: Σε 57 συνολικά πόλεις της χώρας οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ με την πραγματοποίηση μαζικών και δυναμικών συλλαλητηρίων κλιμακώνουν τη μάχη ενάντια στα αντιασφαλιστικά μέτρα.

Ø 22 Γενάρη: Το ΠΑΜΕ διοργανώνει με επιτυχία συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, για να μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης.

Ø 13 Φλεβάρη και 19 Μάρτη : 24ωρες Πανελλαδικές Πανεργατικές απεργίες. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έδωσαν αποφασιστικά τη μάχη για την επιτυχία τους, ενώ οργάνωσαν συγκεντρώσεις σε 63 πόλεις της χώρας.

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών καλεί τους εκπαιδευτικούς να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να ανατρέψουν με μαζικούς ταξικούς αγώνες την αντιλαϊκή πολιτική. Να συνεχίσουν ανυποχώρητα τη μετωπική πάλη ενάντια στην πολιτική των αναδιαρθρώσεων σε παιδεία και εργασία με στόχους και μορφές πάλης που να προβάλλουν χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς τις πραγματικές ανάγκες μας. Στόχοι και μορφές να ασκούν ουσιαστική πίεση στο πολιτικό σύστημα, ανεξάρτητα απ` το τι θα γίνει στη βουλή και πέρα από τα τεχνάσματα και τη γραμμή προδοσίας στον κόσμο του κοινωνικού εταιρισμού (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΕΒ – εργοδοτικά συνδικάτα) ο οποίος προσπαθεί να μετατρέψει τη ζωή μας σε κόλαση, το όνειρο σε εφιάλτη, τα δικαιώματά μας σε υποχρεώσεις και τους αγώνες σε διαπραγμάτευση της μικρότερης απώλειας.

Θυμίζουμε πως η ιστορία του εργατικού κινήματος αποδεικνύει ότι οι νόμοι και τα πολιτικά γεγονότα δεν είναι ογκόλιθοι και φυσικά φαινόμενα, αλλά μπορούν να ανατραπούν, όταν ο λαός βγει πραγματικά στο προσκήνιο και αποφασίσει να πάρει το δίκιο στα χέρια του. Καμιά επανάπαυση, καμιά απαισιοδοξία, καμιά μοιρολατρία δεν επιτρέπεται.

Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να γίνουν τιμητές του κλάδου και του ΠΑΜΕ, αυτοί που με ευκαιριακές εξάρσεις δημιουργούν αδιέξοδα και προσωρινές τρικλοποδιές.

Για να έχουν οι αγώνες αποτέλεσμα πρέπει, ταυτόχρονα, να συνοδευτούν με μαζικό απεγκλωβισμό των εργατικών λαϊκών δυνάμεων από τα κόμματα που υπηρετούν τον "ευρωμονόδρομο", με την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, σε βάρος του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Καλούμε τους εκπαιδευτικούς:

· Να συσπειρωθούν μαζικά κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ.

· Να παραδώσουν στην οριστική καταδίκη τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να υπερβούν τις κυρίαρχες παρατάξεις, με τη συνεχή δράση μέσα και έξω από τα συνδικάτα.

· Να ανατρέψουν τα σχέδιά τους, να δώσουν ανάσα και άμεση κλιμάκωση στους αγώνες, που όχι μόνο πρέπει να συνεχιστούν μαζικά, ταξικά, ενωτικά, μετωπικά, αλλά και να περάσουν στην αντεπίθεση, με τη διεκδίκηση αιτημάτων, που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες μας.

ΑΠΡΙΛΗΣ 2008