«ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ» ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΟΕ ΚΑΙ Ο ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Μέσα στον «καύσωνα» των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που πλήττουν και την Παιδεία, και σε μια περίοδο de facto προεκλογική, πραγματοποιήθηκε η 76^η Γ.Σ. της ΔΟΕ με τη συμμετοχή 627 αντιπροσώπων απ’ όλη τη χώρα.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις δεν είναι απλώς μια «έκρηξη νεοφιλελευθερισμού», ένας «κακός» δηλ. καπιταλισμός που μπορεί τάχα ν’ αντικατασταθεί από έναν «καλό» και «ανθρώπινο». Είναι ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και αποτελεί στρατηγική επιλογή του και των πολιτικών του εκφραστών (ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), γιατί οι αναδιαρθρώσεις απαντούν στις εσωτερικές του ανάγκες: του αδυσώπητου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, της κερδοφορίας και της διαιώνισης του σημερινού βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος. Δεν αφήνουν στο απυρόβλητο κανέναν τομέα του ανθρώπινου κοινωνικού βίου (εργασία και όροι της, κοινωνική ασφάλιση-πρόνοια, υγεία, παιδεία, ελεύθερος χρόνος…), ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι το κεφάλαιο προκειμένου να τις προωθήσει όχι μόνο «δε σηκώνει αντιρρήσεις» απ’ τους πολιτικούς του εντολοδόχους (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), αλλά απαιτεί απ’ αυτούς πλήρη συμμόρφωση, αφαιρώντας τους τα περιθώρια ελιγμών ακόμα και προεκλογικά (μάρτυρας αδιάψευστος τα κυβερνητικά τους προγράμματα και έργα).

Διακηρυγμένος στόχος αυτών των αναδιαρθρώσεων είναι το χειραγωγημένο, φτηνό, ευέλικτο εργατικό δυναμικό, η συνολική δηλ. χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων και η ενίσχυση του κεφαλαίου στη βάση της «ανταγωνιστικότητας» και της «παραγωγικότητας», όπως αυτά διακηρύχτηκαν στο Μάαστριχτ το 1992 και αναλύθηκαν στη Λισσαβόνα το2000.

Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ (ΒΗΜΑ 21-5-06) συμπυκνώνει χαρακτηριστικά τους στόχους της τάξης του: «ο πιο σημαντικός συντελεστής υπεραξίας είναι η γνώση σε συνδυασμό με την ευελιξία και τη συνεχή κατάρτιση», αποδεικνύοντας και έτσι την οργανική σύνδεση της Παιδείας με την κοινωνικοοικονομική βάση στην οποία αναφέρεται αυτή.

Έτσι ερμηνεύεται το γιατί η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από επιταχυνόμενους ρυθμούς για στενότερη και αποδοτικότερη υπαγωγή των εκπαιδευτικών συστημάτων στους οικονομικούς και πολιτικοϊδεολογικούς στόχους του κεφαλαίου, δηλ. για να δουλέψει η εκπαίδευση πιο άμεσα και πιο δυναμικά με τις επιχειρήσεις για τις επιχειρήσεις και το πολιτικό τους σύστημα, σε βάρος των πραγματικών μορφωτικών και υλικών αναγκών του λαού.

Οι αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που συνεχίζονται και εντείνονται σήμερα απ’ την κυβέρνηση της ΝΔ, άξιο συνεχιστή του ΠΑΣΟΚ, εκφράζονται μέσα και από το πλούσιο αντιεκπαιδευτικό νομοθετικό έργο της (νόμος για «δια βίου μάθηση», νόμος πλαίσιο για ΑΕΙ, νόμος για τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, υποχρεωτική εφαρμογή «ευέλικτης ζώνης» και ευρωπαϊκών εκπαιδευτικών προγραμμάτων, βάναυση «σχολειοποίηση» Νηπιαγωγείου, νέα βιβλία, επικείμενη αναθεώρηση άρθρου 16,νόμος για συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), αποκέντρωση της εκπαίδευσης στους Δήμους και «τοπικές κοινωνίες» -μέτρο που με τόση θέρμη υποστηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΝ κ.ά.).

Απέναντι σ’ αυτόν τον οδοστρωτήρα αποκτούν κρίσιμη σημασία οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές και είναι πια ώριμη κοινωνική ανάγκη να μικρύνει το μπόι του δικομματισμού και των συνεταίρων του που μόνο δεινά φέρνει στους εργαζόμενους.

Παρ’ όλα όμως τα παραπάνω και παρά την προσπάθεια των δυνάμεων του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, το πρόσφατο συνέδριο της ΔΟΕ, με ευθύνη των υπολοίπων παρατάξεων συντονίστηκε σε μήκη κύματος μακριά από τα προβλήματα της Εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών και καταναλώθηκε ουσιαστικά σε ύμνους και διθυράμβους – συχνά στα όρια του εκστασιασμού – για τον απεργιακό αγώνα του περασμένου φθινοπώρου, αγώνα που οι αυτοανακηρυγμένες επικοινωνιακές ηγεσίες του (ΠΑΣΚ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) τόσο ασυγχώρητα σπατάλησαν και με τόση ιδιοτέλεια κακοποίησαν και εκμεταλλεύτηκαν για τις προεκλογικές ανάγκες του ΠΑΣΟΚ και των δικών τους παρατάξεων. Κι ενώ το θέμα της κριτικής πεπραγμένων αφορούσε στο σύνολο της περασμένης διετίας, οι παραπάνω παρατάξεις, με την ανοιχτή συνδρομή της ΔΑΚΕ (που έβαζε μόνο το ζήτημα της διαδικασίας λήψης των αποφάσεων και όχι το περιεχόμενό τους μιας και μ’ αυτό συμφωνούσε), ασχολήθηκαν μόνο με το δίμηνο Σεπτέμβρη - Οκτώβρη 2006, «ξεχνώντας» το συμβιβασμένο «πριν» όσο και το ένοχο «μετά».

Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής δεν ανέδειξαν ούτε και τώρα τους αίτιους των εκρηκτικών προβλημάτων της Παιδείας ούτε εξήγησαν γιατί πολέμησαν λυσσαλέα στις απεργιακές γενικές συνελεύσεις του περασμένου φθινοπώρου τις προτάσεις του ΠΑΜΕ για διεύρυνση του εκπτωτικού και αναιμικού διεκδικητικού πλαισίου της απεργίας με αιτήματα που πλήττουν την καρδιά της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, όπως η καταδίκη και ακύρωση της αντιδραστικής αποκέντρωσης, η κατάργηση της ευέλικτης ζώνης που διαφοροποιεί από σχολείο σε σχολείο το περιεχόμενο της γνώσης, η απόσυρση των αντιεπιστημονικών και αντιδραστικών νέων βιβλίων...

Αντίθετα υπερασπίστηκαν το περσινό διεκδικητικό πλαίσιο, ένα πλαίσιο που δεν έθιγε στο παραμικρό τον πυρήνα των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, ενσωματωνόταν εύκολα στα πλαίσια της κυρίαρχης πολιτικής (δες τροπολογία για τα Νηπιαγωγεία) ή προσφερόταν για πλαγιοκοπήσεις από τον Γ. Παπανδρέου που δήλωνε στο Περιστέρι την ανάγκη σύνδεσης της αξιολόγησης με τις αμοιβές των εκπαιδευτικών και τη χρηματοδότηση της Παιδείας.

Αυτό όμως που χαρακτήρισε τις εργασίες του φετινού συνεδρίου της ΔΟΕ ήταν η οργανωμένη εμφάνιση ενός ξέφρενου και αγοραίου αντικομμουνισμού, κυρίως απ’ τη μεριά της ΠΑΣΚ των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Εναρμονισμένοι οι παραπάνω πλήρως με την πασοκική προεκλογική τακτική του παγκαλικού αντικομμουνισμού επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία συκοφάντησης του ΚΚΕ, της Γ. Γραμματέως του και του ΠΑΜΕ. Δε γλίτωσε απ’ το αντι-ΚΚΕ μένος τους ούτε κι ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, αφού ούτε ένα (1) εξώφυλλό του δε χώρεσε στο τεράστιο πανό που αναρτήθηκε δίπλα στο βήμα του συνεδρίου, κι ας διαφημίζονταν σ’ αυτό πολλές φορές όλες οι ναυαρχίδες του αστικού τύπου των μεγαλοεκδοτών και των μεγαλοεργολάβων κι ας προβάλλει μήνες τώρα ο ‘Ρ’ τους αγώνες στην Εκπαίδευση. Αιδώς Αργείοι! Μπορεί ο αντικομμουνισμός να ήταν πάντα το καταφύγιο των συμβιβασμένων και των υποταγμένων, σε κάθε όμως περίπτωση είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε ότι δε θα σταματήσουμε ούτε στιγμή να ξεσκεπάζουμε το ρόλο τους, όποιο μανδύα κι αν φορέσουν.

Στο θέμα του προγράμματος δράσης της Ομοσπονδίας για του χρόνου, το «φλερτ διαρκείας» ΠΑΣΚ- ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και ΑΥΤ.ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ δεν κατέληξε φέτος σε γάμο. Οι περσινοί «αριστεροί» εταίροι της κεντροαριστερής συμμαχίας (ηγεσίες των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ-ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ) από ένστικτο συνδικαλιστικής αυτοσυντήρησης, αφού η 76^η Γ.Σ. της ΔΟΕ ήταν εκλογική, προβάλλοντας προσχηματικά τα «διαφορετικά» τους πλαίσια – άρα ομολογώντας έτσι άθελά τους όσο και έμπρακτα τις ευθύνες τους για το περσινό τους ολίσθημα - δεν προσήλθαν εκ νέου στο προσκλητήριο της ΠΑΣΚ για επανάληψη της περσινής χρονιάς (αλήθεια ως τραγωδία ή ως φάρσα;) παρ’ όλο που τους δελέασε με κάποιες «παραχωρήσεις» για να τους διευκολύνει και παρά το γεγονός ότι και μέρος των δυνάμεων αυτών προσκάλεσαν την ΠΑΣΚ για κοινή συνέχεια!

Κι όμως μια απλή ανάγνωση των προτάσεων των«κεντροαριστερών εταίρων» έφτανε για να καταλάβει κανείς ότι στην πραγματικότητα τρεις ήταν απλώς οι παραλλαγές του ενός και ίδιου ουσιαστικά με το περσινό διεκδικητικού πλαισίου, ενώ υπήρχε σύμπτωση των προτάσεών τους ως προς τη μορφή του αγώνα, απορρίπτοντας ανοιχτά (κήρυγμα απεργοσπασίας;) οποιαδήποτε άλλη μορφή αγώνα εκτός από …. τις πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες(!!!), αγνοώντας επιδεικτικά και τις διαθέσεις της βάσης όσο και το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του συνδικαλιστικού κινήματος καθώς και την επείγουσα ανάγκη συντονισμού της πάλης όλων των τμημάτων της εργατικής τάξης. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό δεν παρέλειψε ούτε η ΔΑΚΕ να προτείνει μια «ξεκάρφωτη» 48ωρη απεργία προσπαθώντας κι αυτή ν’ αποσπάσει – εκ του ασφαλούς, αλλά μάταια - αγωνιστικά εύσημα, μπας και μπαλώσει το χιλιοτριμμένο και κουρελιασμένο κοστούμι του απροκάλυπτου κυβερνητικού συνδικαλισμού που με τόσο καμάρι φοράει τώρα αυτή.

Είναι τέλος αξιοσημείωτη η χωρίς αρχές εκλογική-ψηφοθηρική κοινή κάθοδος σε πολλούς συλλόγους των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ και ΑΥΤ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, που στη συνέχεια βρίζονταν για τη μοιρασιά, και η αλληλοϋποστήριξη των ψηφοδελτίων τους για ΔΟΕ και ΑΔΕΔΥ, πράγμα που φαίνεται με τη μεταφορά ψήφων από το ένα ψηφοδέλτιο στο άλλο! Φαίνεται πως η έκπτωση αρχών δεν έχει τέλος σ’ αυτές τις εφεδρείες του συστήματος.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών και τις τρεις μέρες του συνεδρίου έδωσαν μάχη για να απαντήσει αυτό στις αγωνίες, τις ανάγκες και τις ελπίδες των χιλιάδων εκπαιδευτικών και του λαού μας για μια σύγχρονη λαϊκή Παιδεία. Απέκρουσαν τις αντικομμουνιστικές επιθέσεις με ατράνταχτα επιχειρήματα αποκαλύπτοντας τους στόχους των εμπνευστών τους. Αποκάλυψαν τόσο τους αντιδραστικούς στόχους όσο και τους αίτιους αυτής της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που δεν είναι άλλοι απ’ το κεφάλαιο, την Ε.Ε. και τα κόμματά τους ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ. Στηλίτευσαν την διασπαστική τακτική των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών που αρνούνται ακόμα και τώρα τα συνδικαλιστικά δικαιώματα απ’ το πιο ευάλωτο εργασιακά κομμάτι της εκπαίδευσης, τους χιλιάδες δηλ. ωρομίσθιους. Πρότειναν ένα ταξικό διεκδικητικό πλαίσιο αιτημάτων, που όχι μόνο δεν ενσωματώνεται στην κυρίαρχη πολιτική, αλλά στοχεύει στον πυρήνα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και τις ακυρώνει. Συνδυασμένο δε και μ’ ένα πρόγραμμα δράσης, που προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή της βάσης, αγωνιστικό, ενωτικό, σε συμπαράταξη με το υπόλοιπο ταξικό εργατικό κίνημα και με σαφή ταξικό προσανατολισμό, αποτελεί εγγύηση για κατακτήσεις στο ύψος των σημερινών αυξημένων αναγκών των εργαζομένων.

Εμπόδιο για όλα αυτά αποτέλεσαν και αποτελούν οι δυσμενείς συσχετισμοί δυνάμεων, εντελώς αναντίστοιχοι προς τις σημερινές ανάγκες του σ.κ. Είναι επείγουσα ανάγκη αυτοί οι συσχετισμοί ν’ ανατραπούν προς όφελος των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών πιστεύει ότι τον επίλογο στην ιστορία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων θα τον γράψουν όλοι εκείνοι που σηκώνουν τα βάρη της κοινωνίας, χωρίς να απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματά της. Κι αυτό θα γίνει μόνο με ταξική ενότητα, μαζικότητα και πίστη στον αγώνα για τη σύγχρονη Παιδεία των λαϊκών αναγκών, γέννημα μιας πραγματικής Λαϊκής εξουσίας!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΣ

ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ