ΤΟ 13ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΛΜΕ

Ή ΑΛΛΙΩΣ ΤΙ `ΧΕΣ ΓΙΑΝΝΗ, ΤΙ `ΧΑ ΠΑΝΤΑ.

Την 1η του Ιούλη στις 11 το βράδυ τελείωσε το 13ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Είναι αλήθεια πολύ νωρίς για τα ειωθότα των προηγούμενων συνεδρίων. Όμως αυτή τη φορά το τέλος ήταν μεθοδικά προετοιμασμένο από ΠΑΣΚ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ οι οποίες είχαν όλο το καιρό στη διετία που πέρασε να “κτίσουν” μεταξύ τους σχέσεις εμπιστοσύνης. Βέβαια για να γίνει αυτό η ΠΑΣΚ χρειάστηκε να καταπιεί πολλά, όπως την επί οκταετία συνεργασία της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ με τη ΔΑΚΕ και να ξεχάσει ότι τη διετία 2003 - 2005, παρ` ότι πρώτη δύναμη στην ομοσπονδία την πέταξαν από το προεδρείο και τη θέση του προέδρου τη μοιράστηκαν ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ. Όμως “μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος”. Η ΠΑΣΚ είχε πλήρη συνείδηση ότι με τη συμφωνία της στην Απόφαση του Συνεδρίου η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ “την παρθενιά της επανορθώσανε σφικτά με ράμματα” και την απέδωσαν αγνή και άσπιλη από το κυβερνητικό της παρελθόν. ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ με απίστευτη πολιτική μυωπία που μπορεί μόνο να εξηγηθεί από τον άκρατο οπορτουνισμό αυτών των δύο παρατάξεων, έδωσαν άφεση αμαρτιών στην παράταξη που μέχρι και τώρα ο πολιτικός της φορέας τάσσεται υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16, αλλά κυρίως η εκπαιδευτική του πρόταση σε τίποτα δε διαφέρει από αυτήν της ΝΔ.

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Πρόκειται για ένα κείμενο “κουρελού” θέσεων και αιτημάτων, όπου ο καθένας μπορεί να βρει ότι θέλει και από το οποίο λείπει ή όταν υπάρχει διαστρέφεται, η συγκεκριμένη κριτική και αντίθεση με τους βασικούς άξονες της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η κριτική στα νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία, στην ευέλικτη ζώνη και τη διαθεματικότητα γίνεται από τη σκοπιά “του τρόπου που αυτές προωθούνται” (με άλλα λόγια, αν αλλάξει ο τρόπος μπορούν τα μέτρα αυτά να γίνουν από αντιδραστικά προοδευτικά κάτι που και έτσι να ήταν, που δεν είναι, μετατρέπει την ανάγκη της άμεσης αντιπαράθεσης με την εφαρμοζόμενη εκπαιδευτική πολιτική σε ακαδημαϊκή συζήτηση ). Και βέβαια λείπει εντελώς από την απόφαση, έστω και ως αναφορά, κριτική στην κοινή θέση των δύο μεγάλων κομμάτων, στη λεγόμενη αποκέντρωση της εκπαίδευσης. Πρόκειται για το κορυφαίο ζήτημα της περιόδου και τον μοχλό μέσω του οποίου θα γενικευτούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις στην εκπαίδευση. Μέσω του προωθούμενου “νέου Καποδίστρια”, όπου δήμοι και περιφέρειες θα περιοριστούν δραστικά, οι εκπαιδευτικοί και υποτίθεται με σύγχρονο μανδύα, θα επιστρέψουν στην εποχή του δημοδιδασκάλου, ενώ θα ενισχυθεί η δυνατότητα λειτουργίας της εκπαίδευσης με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Τέλος γίνεται αναφορά, αν είναι δυνατόν, στην απόφαση ενός πρωτοβάθμιου δικαστικού οργάνου (Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης), το οποίο αποφάσισε υπέρ της αναδρομικής καταβολής των 176 €. Βέβαια υπάρχει και άλλη απόφαση (Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών) που αποφαίνεται αντίθετα, όμως το ζήτημα δεν είναι αυτό, αλλά το ότι κρίθηκε από την κεντροαριστερά συμμαχία και προφανώς με την αυτονόητη συμφωνία της ΔΑΚΕ, πως στο κορυφαίο ντοκουμέντο ενός κλάδου 80.000 χιλιάδων εργαζομένων, με παρελθόν μεγάλων αγώνων και κινητοποιήσεων, πρέπει να συμπεριληφθεί και αυτό. Δε γνωρίζουμε, αν η κεντροαριστερά του Συνεδρίου και η ΔΑΚΕ μπορούν να συμφωνήσουν ότι ο αγώνας τώρα δικαιώνεται ή συνεχίζεται. Είμαστε βέβαιοι όμως ότι σίγουρα δεν περνάει μέσα από τις αίθουσες των δικαστηρίων, αλλά από την ενιαία ταξική πάλη. Βέβαια αυτό που λέμε ίσως να ακούγεται από ορισμένους εκ των συντακτών της Απόφασης ως “δογματική αγκύλωση”. Τι να κάνουμε είναι άλλο ένα σημείο που διαφοροποιούμαστε!

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ.

Η ΔΑΚΕ μπορεί να θεωρεί τον εαυτό της ως τον μεγάλο κερδισμένο του Συνεδρίου, αφού είδε τη δύναμή της να αυξάνει κατακόρυφα σε τέσσερα χρόνια. Από τους 106 αντιπροσώπους στο 11ο Συνέδριο (2003) και δεύτερη δύναμη έφθασε τους 173 στο 12ο Συνέδριο (2005) και αναδείχθηκε πρώτη δύναμη και τέλος τους 188 στο 13ο (από τις 22 επιπλέον έδρες του 13ου έναντι του προηγουμένου τις 15 τις πήρε η ΔΑΚΕ). Η ενίσχυση της κατ` εξοχήν παράταξης του κυβερνητικού συνδικαλισμού και μάλιστα στον απόηχο των μεγάλων κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση, αλλά και την έκφραση σ` αυτήν με τον πλέον αποκρουστικό τρόπο της κυβερνητικής πολιτικής, είναι ένα εξαιρετικά αρνητικό γεγονός. Ωστόσο και με εξαίρεση την παράταξή μας, καμία από τις άλλες παρατάξεις (ΠΑΣΚ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) που σε τελευταία ανάλυση είχαν την ευθύνη του σχεδιασμού των πρόσφατων κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση και με τις δύο από αυτές (ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) να συγκροτούν πλειοψηφία με τη ΔΑΚΕ έως το 2005, δεν έδειξαν να προβληματίζονται. Στην Απόφαση μάλιστα του Συνεδρίου και σε σχέση με τις κινητοποιήσεις επιμένουν ότι “ο αγώνας αυτός ήταν αποτελεσματικός τόσο στο κοινωνικό, όσο και στο πολιτικό πεδίο”. Με άλλα λόγια δεν αρμενίζουμε στραβά, αλλά είναι στραβός ο γιαλός. Έτσι φυσικά και δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί η ενίσχυση των συντηρητικών απόψεων στον κλάδο μας.

Η ΠΑΣΚ παρά το ότι από το 2005 βρίσκεται σε κάμψη και υποχώρηση έχει κάθε λόγο να αισιοδοξεί, αφού επανενώθηκε μετά τη διάσπασή της στο προηγούμενο συνέδριο και βλέπει ότι το έργο που παίχτηκε με τη ΔΑΚΕ μέχρι το 2005, τώρα παίζεται με αυτήν πρωταγωνιστή και με κομπάρσους πάντα ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ. Έτσι μπορεί να ελπίζει ότι “πάλι με χρόνους με καιρούς...”

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και σε αυτό, όπως και στα προηγούμενα συνέδρια, ήταν η πιο δραστήρια παράταξη στη προσπάθεια συγκρότησης πλειοψηφίας (ούτε δικό της σχέδιο απόφασης για τους τύπους δεν κατέθεσε). Βέβαια η προσπάθεια της αυτή δεν είναι ανιδιοτελής. Επιχειρεί πάντα να την εξαργυρώσει με διεκδίκηση θέσεων και στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη διεκδίκηση της θέσης του προέδρου της ΟΛΜΕ. Πρόκειται για μία γενικότερη τακτική του πολιτικού ρεύματος που εκπροσωπεί, δηλαδή να εξασφαλίζει θέσεις σε φορείς (αυτοδιοικητικούς, συνδικαλιστικούς κλπ) αναντίστοιχους κατά κανόνα με την πολιτικο - συνδικαλιστική του επιρροή. Για να το επιτύχει αυτό συμμαχεί κατά περίπτωση είτε με τη ΝΔ, είτε με το ΠΑΣΟΚ και αν χρειαστεί και με τα δύο κόμματα και τις συνδικαλιστικές τους εκφράσεις και χαράσσει διαχωριστικές γραμμές στις οποίες σχεδόν πάντα το ΠΑΜΕ είναι απέναντι. Ο ρεφορμιστικός προσανατολισμός του πολιτικού - συνδικαλιστικού αυτού χώρου είναι η βάση πάνω στην οποία καθίστανται δυνατές αυτές οι συμμαχίες. Όμως υπάρχει και μία πρακτική, ας πούμε, ανάγκη που τις επιβάλλει. Η συγκρότηση πλειοψηφιών και η προσπάθεια υπερεκπροσώπησης σ` αυτές της ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, για να μείνουμε στο συνδικαλιστικό επίπεδο, στοχεύει να καλύψει “από τα πάνω” την ανεπαρκή παρουσία του χώρου αυτού “από τα κάτω” και στο μέτωπο των συνδικαλιστικών αγώνων. Το έλλειμμα αυτό και ο τρόπος διαχείρισης του και ανεξάρτητα από προθέσεις, αποσπά τους συνδικαλιστές αυτού του χώρου από τη βάση και τους ενσωματώνει στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ επιχείρησαν άλλη μία φορά να βάλλουν “δύο καρπούζια σε μία μασχάλη”. Από τη μία να διατηρήσουν το ριζοσπαστικό τους λόγο και από την άλλη να εξασφαλίσουν με κάθε τρόπο και για διαφορετικούς λόγους από τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, τη συμμετοχή τους στην πλειοψηφία. Χωρίς να φείδονται μεγαλοστομιών και αφού για “τα μάτια του κόσμου” κατέθεσαν δικό τους σχέδιο Απόφασης, τελικά ψήφισαν το κοινό σχέδιο Απόφασης, που κατά πως γράφουν στελέχη τους “αποτελεί ένα πλαίσιο άμυνας”. Ουσιαστικά για άλλη μία φορά υπέταξαν στις ψηφοθηρικές τους σκοπιμότητες τα κινηματικά καθήκοντα της περιόδου. Εξηγούμαστε: Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ παρά την σημαντική συνδικαλιστική τους παρουσία σε χώρους όπως η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ έχουν περιθωριακή πολιτικοκοινωνική αναφορά . Η συνεύρεση και συμπόρευση με το ρεύμα του δεξιού οπορτουνισμού και του κυβερνητικού συνδικαλισμού τους εξασφαλίζει “ζωτικό χώρο” για αλίευση ψήφων κυρίως. Ωστόσο με τερτίπια και τεχνάσματα πιθανά να εξασφαλίσουν για κάποιο διάστημα ακόμη τη συνδικαλιστική τους επιβίωση, δεν μπορούν όμως να υποκαταστήσουν την αδυναμία του πολιτικού τους λόγου να μπολιάσει το κοινωνικό σώμα. Τα στελέχη και οι οπαδοί του χώρου αυτού, πρέπει να προβληματιστούν για το “πόσες φωλιές νερού συντηρούν μέσα στις φλόγες” με αυτό τον τρόπο ή τελικά γίνονται το αριστερό άλλοθι μιας αδιέξοδης συνδικαλιστικής τακτικής που συντηρεί τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ακυρώνει την αναγκαιότητα άμεσης αλλαγής των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα.

ΤΟ ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών αντιμετώπισαν το Συνέδριο ως σώμα προβληματισμού και ουσιαστικής και δημιουργικής κριτικής μέσα από την οποία θα αναδεικνύονταν τα προβλήματα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών καθώς και ο τρόπος επίλυσής τους. Κατέθεσαν τις απόψεις τους σε αυτό, αποκάλυψαν τους υπαίτιους και τις αιτίες των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων συνδέοντας την παιδεία με τις αλλαγές στην οικονομία και τις ίδιες κατευθύνσεις στους υπόλοιπους κοινωνικούς τομείς. Σε όλη τη διάρκεια του Συνεδρίου επιδίωξαν διάλογο και ανοικτή, ειλικρινή αντιπαράθεση θέσεων. Δεν έγινε δυνατόν αυτό, γιατί για άλλη μια φορά κυριάρχησαν οι συμφωνίες των διαδρόμων και των κλειστών αιθουσών.

Την ανάγκη για αποτίμηση των αποτελεσμάτων των περσινών μεγάλων κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση την παρέκαμψαν όλες οι άλλες παρατάξεις, είτε με αφορισμούς, είτε με θριαμβολογίες και γενικόλογα σχήματα. Η ΔΑΚΕ γιατί δεν ήθελε μία συζήτηση που θα αποκάλυπτε τον υπονομευτικό της ρόλο στις κινητοποιήσεις. Οι ΠΑΣΚ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ γιατί δεν ήθελαν να αναδειχθούν οι τυχοδιωκτικοί σχεδιασμοί τους, που οδήγησαν σε αποτελέσματα αναντίστοιχα με το μέγεθος και την ένταση των κινητοποιήσεων.

Την ανάγκη που προβάλλουμε για τον επαναπροσδιορισμό της τακτικής και στρατηγικής του ΣΚ στις παρούσες συνθήκες και την επανασύνδεσή του με την ταξική του μήτρα την παρέκαμψαν με δηλώσεις του στυλ “εκθέσεις ιδεών”.

Τη στάση αρχών των δυνάμεων του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών, που καταψήφισαν τόσο το σχέδιο Απόφασης της ΔΑΚΕ, όσο και το κοινό σχέδιο των τριών άλλων παρατάξεων, ρίχνοντας λευκό στην πρόταση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, θέλησαν να τη συκοφαντήσουν για δήθεν συμπόρευση της ΕΣΑΚ ΔΕΕ με τη ΔΑΚΕ. Είναι οι ίδιοι που πριν λίγα χρόνια μας κατάγγειλαν για συμπόρευση με την ΠΑΣΚ, επειδή αρνούμαστε να ψηφίσουμε κοινά κείμενα με τη ΔΑΚΕ. Εμείς την αυτοτέλεια μας από τον γραφειοκρατικοποιημένο και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό δεν την αποδεικνύουμε με την εναλλασσόμενη συμμαχία με τις παρατάξεις του δικομματισμού, όπως κάνουν η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, αλλά με την εξίσου καταδίκη τους. Αντί λοιπόν να σιωπήσουν αυτοί που παίζουν το ρόλο της “κολυμβήθρας του Σιλωάμ” στον εκάστοτε αδύνατο πόλο του καθεστωτικού συνδικαλισμού, μας εγκαλούν γιατί αρνούμαστε να συνεργήσουμε μαζί τους. Εδώ πραγματικά ταιριάζει το “φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης”.

Ωστόσο και πέρα από όλα αυτά θεωρούμε ότι ο λόγος των αντιπροσώπων του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών στο συνέδριο ήταν ένας νηφάλιος, ξεκάθαρος και έντιμος ταξικός λόγος, που με “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης” επιχείρησε να μιλήσει για το παρόν και το μέλλον του Σ.Κ. Δεν βρήκαμε ανταπόκριση. Αυτή τη συζήτηση που δεν έγινε στο Συνέδριο, εμείς θα την κάνουμε στη βάση με τους συναδέλφους, από τους οποίους θα ζητήσουμε να κρίνουν και να πάρουν θέση. Αν δεν φωτιστούν οι αιτίες της κρίσης με τη μαρξιστική θεωρία και πράξη, το συνδικαλιστικό κίνημα θα συνεχίσει να πορεύεται στα αδιέξοδα μονοπάτια του συμβιβασμού, της συναίνεσης και της μοιρολατρίας. Όσο εξαρτάται από εμάς, αυτό δε θα το επιτρέψουμε.

ΚΩΣΤΑΣ ΘΥΜΗΣ

ΝΊΚΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ

ΛΑΣΚΑΡΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ

αντιπρόσωποι της ΕΣΑΚ -ΔΕΕ Κέρκυρας

στο 13^ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ της ΟΛΜΕ