Τα νέα κυβερνητικά μέτρα αποτελούν νέα φοροεπιδρομή στο
λαϊκό εισόδημα. Θίγουν το εργατικό και λαϊκό εισόδημα, γιατί στηρίζουν την
αύξηση των δημόσιων εσόδων στην αύξηση της φορολογίας της λαϊκής κατανάλωσης. Η
πλουτοκρατία, για χάρη της οποίας δημιουργήθηκαν τα ελλείμματα είχε την ευνοϊκή
μείωση των συντελεστών της φορολόγησής της με τους σχετικούς νόμους που ψήφισε
η κυβέρνηση. Παράλληλα, η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της
Πρόνοιας, προχωρεί περισσότερο, μετά και την Εαρινή σύνοδο της Ε.Ε.
Τα μέτρα δεν είναι «έκτακτα» αλλά από καιρό προγραμματισμένα
και ενταγμένα στη συνολική πολιτική της κυβέρνησης.
Οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να αντιτάξουν τη δική τους
συσπείρωση. Μια συσπείρωση που θα εκφράζει τα δικά τους ζωτικά συμφέροντα. Που
αποφασιστικά θα παλεύει, θα υπερασπίζεται και θα διεκδικεί την ικανοποίηση των
σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Το δικαίωμα στη δουλειά, το δικαίωμα σε αξιοπρεπές
εισόδημα, το δικαίωμα σε δωρεάν Υγεία και Παιδεία, Αθλητισμό και ελεύθερο
χρόνο. Συσπείρωση που θα αντιπαλεύει τον ιμπεριαλισμό και θα διεκδικεί έναν
άλλο δρόμο ανάπτυξης της χώρας, προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας, των
εργαζομένων και του λαού.
|
|
|
|
«ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ» |
|
|
|
|
Τα 6 χρόνια που συμπληρώθηκαν από την αιματηρή επίθεση
εναντίον του λαού της Γιουγκοσλαβίας και τα 2 από την εισβολή και κατοχή στο
Ιράκ, όχι μόνο δε στάθηκαν ικανά να ξεθωριάσουν τη μνήμη και την οργή, αλλά
εξακολουθούν να αποτελούν ηχηρή υπόμνηση του απαράγραπτου χρέους της αντίστασης
στην επέλαση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Οι αντιπολεμικές
αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις που διοργανώθηκαν στην Αθήνα και σε δεκάδες
ακόμα πόλεις της χώρας, σ’ αυτό το χρέος αναφέρθηκαν.
Διαδηλώσαμε για τα εγκλήματα που έγιναν, για το αίμα που
χύθηκε, για τον πόνο που προκάλεσε και εξακολουθεί να προκαλεί στο διάβα της η
ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων. Αλλά κυρίως διαδηλώσαμε για όσα προτίθεται
και σχεδιάζει ακόμα να προκαλέσει. Το μέλλον σκιαγραφείται καθαρά μέσα από το
παρελθόν της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Σκιαγραφείται μέσα από
ένα εξαιρετικά ανησυχητικό για τους λαούς του κόσμου παρόν. Στη «γειτονιά» μας
και μόνον άρχισε να μυρίζει ήδη μπαρούτι. Στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στον
Καύκασο... Όλα δείχνουν πως νέα πολεμοκάπηλα σχέδια εξυφαίνονται, άλλα έχουν
ήδη τεθεί σε εφαρμογή. Λίβανος, Παλαιστίνη, Ιράν, Συρία, Κόσσοβο...
Αυτό το μέλλον, το ζωγραφισμένο με τα χρώματα του πολέμου
και της φρίκης, το ποδηγετημένο από τη σιδερένια ιμπεριαλιστική φτέρνα, μπορεί
και πρέπει να αποτραπεί. Και η μόνη δύναμη που μπορεί να το πολεμήσει, να το
ανατρέψει είναι αυτή της λαϊκής πάλης με αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και
αιτήματα. Κάθε αγωνιστής, κάθε άνθρωπος που θέλει την ειρήνη, που αγανακτεί, ας
στρατευτεί ενεργά στις γραμμές του αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος,
γιγαντώνοντάς το. Όλοι μαζί να εκφράσουμε αποφασιστικά την αλληλεγγύη μας στους
λαούς που υποφέρουν. Να δυναμώσουμε τον αγώνα για την αποτροπή της
ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και την ανατροπή της νέας τάξης. Να απαιτήσουμε
τον τερματισμό της κατοχής και την αποχώρηση των στρατευμάτων από το Ιράκ και
το Αφγανιστάν, να απαιτήσουμε τη μη συμμετοχή της χώρας μας στους
τυχοδιωκτικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Με τη συμμετοχή μας ξοφλάμε ένα γραμμάτιο από το χρέος που
βαραίνει τις πλάτες μας. Το χρέος να οικοδομήσουμε μια κοινωνία, ένα μέλλον που
δε θα σκιάζεται από το φόβο του πολέμου, γιατί θα έχει τσακίσει τη μήτρα που
τον γεννά, τον ιμπεριαλισμό.
|
|
|
|
«ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ
ΤΩΝ ΛΑΩΝ» |
|
|
|
|
Τα 60 χρόνια της Ημέρας της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών
τίμησε πλήθος κόσμου την 1/4/2005 με μεγάλη εκδήλωση στο «ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΙΤΩΝ».
Η εκδήλωση περιλάμβανε ομιλία του δημοσιογράφου και
ιστορικού Γιώργου Πετρόπουλου για τον αντιφασιστικό αγώνα. Έκθεση ζωγραφικής,
χαρακτικής, σχέδια πυρογραφίας του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Γιώργου
Φαρσακίδη για την προσφορά του οποίου μίλησε η δημοσιογράφος Αριστούλα
Ελληνούδη. Εκθέσεις φωτογραφίας με θέματα: «ΕΑΜική Αντίσταση και
Αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες στο Περιστέρι» και «Τόποι εξορίας». Μουσικό
πρόγραμμα με τους Στέφανο Ψαραδάκο και Στέλιο Μυλώβα. Συναυλία της Μαρίας
Δημητριάδη με έργα των Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Μικρούτσικου, Σαββόπουλου,
Μαρκόπουλου με τη συνοδεία του κιθαρίστα Μανώλη Ανδρουλιδάκη.
Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 15 του Απρίλη στο χώρο της
οποίας θα διατίθενται και κάρτες του ζωγράφου με θέμα «Παιδί και Ειρήνη»
προσφορά του Συλλόγου μας.
|
|
|
|
«ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΤΑΪΛΑΝ» |
|
|
|
|
Η Επιτροπή Αλληλεγγύης φορέων και οργανώσεων για την
απελευθέρωση του Σινάν Μποζκούρτ (Ταϊλάν) θέλει να ευχαριστήσει όλους όσους
ηθικά και υλικά έδειξαν τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη τους.
Την Παρασκευή 18 Μαρτίου στο Πολυτεχνείο γιορτάστηκε η
απελευθέρωση του αγωνιστή.
Το κύμα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε, ο 11μηνος αγώνας με
συναυλίες, πορείες και κινητοποιήσεις και η 45ήμερη απεργία πείνας του ίδιου
στις φυλακές και των συντρόφων του στα Προπύλαια, έφεραν αποτέλεσμα.
|
|
|
|
«ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ» |
|
|
|
|
Το Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Περιστερίου «ΕΛΛΗ
ΑΛΕΞΙΟΥ» παρουσίασε τις θέσεις του για μια σύγχρονη Ειδική Αγωγή, παρουσία και
των εκπαιδευτικών των Τμημάτων Ένταξης, την Τετάρτη 16 Μαρτίου στις 18:00 στο
1ο Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου.
|
|
|
|
«ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ
ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΗΣ 74ης ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΚΛΑΔΟΥ» |
|
|
|
|
Προς Δ.Ο.Ε.
Το Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Περιστερίου «Έλλη
Αλεξίου» σας αποστέλλει τις προτάσεις του, για να εγγραφούν ως θέματα στην
Οριστική Ημερήσια διάταξη (Άρθρο 35 του Καταστατικού της Δ.Ο.Ε.).
Α. ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ - ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ
·
Κατάργηση
των Νόμων 2525/97 και 2640/98 και του Προγράμματος ΠΟΛΙΤΕΙΑ.
·
Κατάργηση
ιδιωτικής εκπαίδευσης και παραπαιδείας.
·
Όχι
στο «ολοήμερο» παιδοφυλακτήριο.
·
2χρονη
υποχρεωτική προσχολική αγωγή - Κέντρα Προσχολικής Διαπαιδαγώγησης.
·
Ενιαίο
12χρονο Βασικό Υποχρεωτικό Σχολείο για όλους. Σχολείο που θα ολοκληρώνει τη
διαπαιδαγωγητική εργασία του, χωρίς να χρειάζεται ένα δεύτερο σχολείο μετά το
κανονικό.
·
Ειδική
Αγωγή. Ανάπτυξη και καθιέρωση Δημόσιου και Δωρεάν συστήματος ειδικής αγωγής και
ειδικής επαγγελματικής εκπαίδευσης.
·
15%
του ΓΚΠ για την Παιδεία.
·
Πρωινή
λειτουργία των σχολείων. Μείωση της αναλογίας του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα
(1:15 στο Νηπιαγωγείο και στις Α΄-Β΄ τάξεις του Δημοτικού και 1:20 για τις
υπόλοιπες τάξεις).
·
Δημιουργία
Ενιαίων Παιδαγωγικών Σχολών για την εκπαίδευση και την επιμόρφωση των
εκπαιδευτικών, που θα δίνουν πλήρη παιδαγωγική και διδακτική επάρκεια σε
τμήματα αντίστοιχα με την ειδικότητα διδασκαλίας.
·
Ετήσια
περιοδική επιμόρφωση, με πλήρη απαλλαγή απ’ τα διδακτικά καθήκοντα (7.000 ανά
βαθμίδα εκπαιδευτικών, κατ’ έτος).
·
Κατάργηση
του Ν. 2986/2002 για την «Αξιολόγηση». Απόρριψη κάθε αξιολόγησης του
εκπαιδευτικού και των σχολικών μονάδων και μέτρα για την ακύρωσή της στην
πράξη. Όχι στην άρση της μονιμότητας. Κατάργηση του «Καθηκοντολόγιου».
·
Όχι
στις ελαστικές μορφές εργασίας και την υπερωριακή απασχόληση. Όχι στην
παραβίαση του διδακτικού ωραρίου και την ανατροπή των εργασιακών μας
δικαιωμάτων. Εξίσωση του διδακτικού μας ωραρίου με το αντίστοιχο της
δευτεροβάθμιας.
·
Κατάργηση
του θεσμού του αναπληρωτή και του ωρομισθίου. Πλήρη, μόνιμη και σταθερή εργασία
για όλους. Κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, επαναφορά της επετηρίδας και
μαζικοί διορισμοί μόνο από αυτήν. Αποκλειστικά μόνιμο προσωπικό στην
εκπαίδευση.
·
Σύγχρονα
αναλυτικά προγράμματα.
Β. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ
·
Όχι
στη σύνδεση μισθού - «παραγωγικότητας».
·
Γνήσιες
και ουσιαστικές ΣΣΕ σε όλα τα επίπεδα.
·
Ουσιαστικές
αυξήσεις 35% των αποδοχών - Ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό.
·
Άμεση
χορήγηση του συνόλου των αναδρομικών του οικογενειακού επιδόματος από τότε που
αυθαίρετα καταργήθηκε και διπλασιασμός του.
·
Άμεση
καταβολή των δεδουλευμένων.
·
Δίκαιο
φορολογικό σύστημα. Αφορολόγητο όριο ο μισθός του νεοδιόριστου.
Γ. ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ - ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΑ
·
Κατάργηση
όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
·
Όχι
στους κοινωνικούς διαλόγους - απάτη.
·
Δημόσια,
Δωρεάν καθολική κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη των σύγχρονων αναγκών. Όχι
στην ιδιωτική ασφάλιση και τα επαγγελματικά ταμεία.
·
Πλήρη
σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς και στο 80% του τελευταίου μισθού.
Δ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ
·
Κατάργηση
του Δ/Υ Κώδικα και της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου.
·
Όχι
στον τρομονόμο και το Ευρωσύνταγμα.
·
Όχι στην ποινικοποίηση του δικαιώματος της απεργίας
και στην κατάργηση των διαδηλώσεων.
|
|
|
|
«ΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΓΕΝ.
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ» |
|
|
|
|
ΟΧΙ ΣΤΟ
«ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ»
ΟΧΙ ΝΕΑ ΔΕΣΜΑ ΓΙΑ
ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι και νέες,
Η κυβέρνηση, προχωρά
βιαστικά στην επικύρωση από τη Βουλή της «Συνταγματικής Συνθήκης» της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς τη στοιχειώδη ενημέρωση του λαού. Μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση
παραπληροφορούν τον Ελληνικό λαό, κάνουν το μαύρο - άσπρο, αποσιωπούν τις
αντιδράσεις.
Το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα θα έχει βαριές συνέπειες για το λαό
γιατί:
1. Συνοψίζει και
ενισχύει τη λογική όλων των προηγούμενων αντιλαϊκών συνθηκών (Μάαστριχτ, Άμστερνταμ κλπ.).
Επαναβεβαιώνει έτσι με συνεχείς και ποικίλες αναφορές σε διάφορα άρθρα (ιδίως
άρθρα 3,4,13) ότι θεμέλιο της ΕΕ είναι η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, η
ελεύθερη αγορά, η ασυδοσία δηλαδή των πολυεθνικών και των μεγάλων συμφερόντων.
Επαναβεβαιώνεται και κατοχυρώνεται συνταγματικά όλη η πολιτική που σχετίζεται
με την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση (ΟΝΕ).
2. Κατοχυρώνονται οι
ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική ασφάλιση, οι
ιδιωτικοποιήσεις, το ξήλωμα των κοινωνικών κατακτήσεων, η εξάπλωση της φτώχειας
για τα λαϊκά στρώματα. Η Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων που περιλαμβάνεται στο «Ευρωσύνταγμα»
βρίσκεται πίσω από το επίπεδο κατοχύρωσης των δημοκρατικών και ατομικών
δικαιωμάτων που χαρακτήριζε την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του
Ανθρώπου του 1950, τη Διακήρυξη Δικαιωμάτων του ΟΗΕ του 1948 ή ακόμη και εθνικά
Συντάγματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο άρθρο 28 προβλέπεται η εργοδοτική
ανταπεργία (λοκ άουτ).
3. Αποδυναμώνονται
παραπέρα τα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών και ο ρόλος των εθνικών
Κοινοβουλίων.
4. Ενισχύεται θεσμικά
ο ρόλος των ισχυρών κρατών. Συγκεντρώνονται οι εξουσίες σε όφελός τους. Η κατανομή αρμοδιοτήτων και
εξουσιών ανάμεσα στα κράτη και στην ΕΕ γίνεται με τρόπο που ευνοεί ολοένα και
περισσότερο την συγκέντρωση αρμοδιοτήτων και εξουσιών στην ΕΕ.
5. Επισημοποιείται το
δόγμα του προληπτικού πολέμου, δηλαδή η επιδίωξη της ΕΕ να επεμβαίνει στρατιωτικά όπου γης
για να επιβάλλονται τα συμφέροντα των πολυεθνικών (άρθρο 41).
Ευρωστρατός και για
εσωτερική καταστολή
Επιπλέον, το άρθρο 43 δίνει τη δυνατότητα ακόμη και για
χρήση στρατιωτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ για την καταπολέμηση, τάχα,
της τρομοκρατίας. Το άρθρο αυτό προβλέπει τη στρατιωτική επέμβαση της ΕΕ σε
κράτος μέλος για την «πρόληψη τρομοκρατικής απειλής» ή για την «προστασία των
δημοκρατικών θεσμών» ή μετά από «αίτημα των πολιτικών αρχών ενός κράτους σε
περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης».
Όταν γνωρίζουμε τί εννοούν «τρομοκρατία» και «προστασία των
δημοκρατικών θεσμών», είναι φανερό ότι το άρθρο 43 στρέφεται εναντίον των
λαϊκών κινημάτων αν αυτά απειλήσουν την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου!
Πρόσφατα, για την προετοιμασία εφαρμογής διατάξεων της
Συνταγματικής Συνθήκης, υιοθέτησε το Πρόγραμμα της Χάγης και ένα νέο πακέτο
μέτρων με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Στην έννοια της
τρομοκρατίας εντάσσουν πλέον τις «ακραίες πεποιθήσεις» και το «βίαιο
ριζοσπαστισμό» για τα οποία θεσπίζουν μακροπρόθεσμη στρατηγική και σχέδιο
δράσης μέσα στο 2005! Η ΕΕ χτίζει, γενικότερα, με συστηματικό τρόπο ένα γιγάντιο
αντιδημοκρατικό πλέγμα: Συνθήκη Σένγκεν, Ευρωπόλ, ευρωτρομονόμος,
«αντιτρομοκρατική» συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Ο πραγματικός στόχος
τους είναι η ενίσχυση των μέτρων και του συντονισμού καταστολής σε βάρος των
λαϊκών κινημάτων.
Οι ιθύνοντες της ΕΕ γνωρίζουν ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που
λαμβάνονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι
επεμβάσεις, θα γεννήσουν ακόμη μεγαλύτερες λαϊκές αντιδράσεις. Προσπαθούν να
τις προλάβουν, να πάρουν μέτρα καταστολής και κατάπνιξης των λαϊκών αγώνων.
Με τη Συνταγματική
Συνθήκη χτυπιούνται οι κατακτήσεις του λαού, ξηλώνεται ότι έχει απομείνει από
τα πολιτικά, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα που έχει κατακτήσει με τους
αγώνες του. Η επικύρωση της συνθήκης αυτής, καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση δεν
δίνει σ’ αυτή την πολιτική.
ΟΧΙ ΣΤΟ «ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ»
ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ
ΤΩΡΑ! ! !
Ενάντια στην πολιτική που αφαιρεί κοινωνικά, εργασιακά
δικαιώματα, ενάντια στις συνέπειες των συνθηκών του Μάαστριχτ, της Λισσαβόνας,
της Σένγκεν κλπ.
Το ΟΧΙ στο «ευρωσύνταγμα»
- το ουσιαστικό του περιεχόμενο - αντικειμενικά συνδέεται με την πάλη ενάντια
στις συνέπειες των προηγούμενων αντιλαϊκών συνθηκών, που είναι υπεύθυνες για την όξυνση
των κοινωνικών, εργασιακών δικαιωμάτων, για τον περιορισμό και το χτύπημα των
δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του ελληνικού λαού και των λαών της
Ευρώπης.
Ο ελληνικός λαός, οι
εργαζόμενοι, η νεολαία, η προοδευτική διανόηση, κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενος
άνθρωπος, ταυτόχρονα πρέπει να απαντήσουν στη νέα αντιδημοκρατική πρόκληση,
στην απόκρυψη του περιεχομένου του «Ευρωσυντάγματος», στην άρνηση του
δημοψηφίσματος
ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΣΙΩΠΗΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ
Η ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ
|
|
|
|
«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ» |
|
|
|
|
Αθήνα 28/3/2005
Αγαπητέ Πρόεδρε
Ένα μήνα
μετά την επιτυχή επέμβαση ολικής αρθροπλαστικής στην οποία υποβλήθηκα, ήρεμη
πλέον, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω εσάς προσωπικά αλλά και όλα τα μέλη
του Δ.Σ. για τη συμπαράστασή σας.
Από την
πρώτη στιγμή ανταποκριθήκατε στην έκκλησή μου για αίμα και με τις ευχές σας και
την τακτική επικοινωνία την οποία κρατούσατε και κρατάτε μαζί μου με βοηθήσατε
να ξεπεράσω τις δύσκολες στιγμές και αποδείξατε για μια ακόμη φορά ότι ο
Σύλλογός μας όχι μόνο πρωτοστατεί στο συνδικαλιστικό τομέα, αλλά βρίσκεται δίπλα
και σε κάθε προσωπικό ή οικογενειακό μας πρόβλημα.
Αφού σας
ευχαριστήσω και πάλι επιτρέψτε μου να ευχηθώ στο μέλος της ΠΑΣΚ κ. Γιαννόγκονα
Αθηνά η οποία με αντικατέστησε στο Δ.Σ. καλή δύναμη και κάθε επιτυχία στο έργο
της.
|
|
Με βαθιά εκτίμηση |
|
|
Ε. Σαρακηνού |
|
|
|
|
«ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΓΕΝ.
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ» |
|
|
|
|
Το Δ.Σ. αποφάσισε η Τακτική Γενική Συνέλευση του Συλλόγου να
πραγματοποιηθεί στις 2 Ιουνίου 2005 στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Περιστερίου.
Σε επόμενο ενημερωτικό θα υπάρξει και αναλυτική ενημέρωση
για το περιεχόμενο της συγκεκριμένης Γενικής Συνέλευσης.
|
|
|
|
«ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ
ΣΥΝΕΔΡΙΟ» |
|
|
|
|
Μεταπτυχιακές
Σπουδές - Μετεκπαίδευση - Επιμόρφωση
Παρέμβαση στο Πανελλήνιο Παιδαγωγικό
Συνέδριο, με θέμα: «Εκπαίδευση και Κοινωνία στο Σύγχρονο Κόσμο: Παιδαγωγικά
Τμήματα, 20 χρόνια μετά»
Ρέθυμνο Κρήτης 15, 16, 17 Απριλίου
2005
Παπλωματάς Κωνσταντίνος
·
Πρόεδρος του Συλλόγου
Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Περιστερίου «Έλλη Αλεξίου».
·
Μέλος του Ινστιτούτου
Παιδαγωγικών Ερευνών και Μελετών της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας.
Οι θέσεις της παρούσας παρέμβασης
διατυπώνονται στη βάση μιας συνολικής αντίληψης για τη «φιλοσοφία», δομή και
λειτουργία της σχολικής εκπαίδευσης. Η γενική της στόχευση πρέπει να είναι
εκείνη της παροχής Γενικής Παιδείας υψηλού επιπέδου σε όλα τα παιδιά του
Λαού, με την έννοια της ολόπλευρης ανάπτυξης της προσωπικότητάς τους, της
παροχής θεμελιακής και πολύπλευρης γνώσης σχετικά με τη φύση και την κοινωνία,
τη διαπαιδαγώγησή τους στα ιδανικά της Ειρήνης και της κοινωνικής προόδου. Το
«εργαλείο» της θα είναι ένας άλλος τύπος Σχολείου, ριζικά διαφορετικός από
αυτούς, που γνωρίσαμε ως τώρα στον τόπο μας: ένα ενιαίο, δωδεκάχρονο,
βασικό, υποχρεωτικό, δημόσιο Σχολείο, του οποίου θα προηγείται
υποχρεωτική δίχρονη προσχολική αγωγή. Η λειτουργία του δε θα είναι
εξαρτημένη από τη διαδικασία εισαγωγής στα Α.Ε.Ι., ούτε θ’ αποσκοπεί στον
ταξικό διαχωρισμό των μαθητών ανάλογα με τις επιδόσεις τους και τις
επαγγελματικές τους επιδιώξεις.
Το γνωστικό περιεχόμενο αυτού
του Σχολείου θα περιλαμβάνει βάσεις και δομές πολύπλευρων γνώσεων, τόσο
θεωρητικών, όσο και πρακτικής εφαρμογής, μακριά από έναν επιφανειακό
εγκυκλοπαιδισμό ή μια πρόωρη εξειδίκευση. Θ΄ απορρίπτει, το σημερινό διαχωρισμό
της Θεωρίας από την Πράξη, γενικότερα, της πνευματικής από τη χειρωνακτική
εργασία. Επίσης, θα αρνείται τον τωρινό κατακερματισμό της γνώσης σε πληθώρα,
έστω προωθημένων, ασύνδετων, όμως, μεταξύ τους, στοιχείων. Αντίθετα, θα
αξιοποιεί τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα των ειδικών επιστημών, ώστε να οδηγεί
ΟΛΟΥΣ τους μαθητές σε μια βαθιά συνειδητοποίηση της αντικειμενικής
πραγματικότητας στη φύση και στην κοινωνία, απαραίτητη προϋπόθεση για τη
διαμόρφωση μιας σταθερής προσωπικότητας, με θετική στάση και δράση στην πορεία
της κοινωνικής εξέλιξης. Ταυτόχρονα, η διδακτική του μεθοδολογία θα στοχεύει
στη μέγιστη δυνατή ενεργοποίηση των μαθητών στα πλαίσια της μαθησιακής τους
διαδικασίας, αλλά και γενικότερα, της σχολικής τους ζωής. Ζητούμενο θα είναι το
να μάθουν να ερευνούν με τη μεγαλύτερη δυνατή αυτονομία, να θέτουν προβλήματα
και ν’ ανακαλύπτουν τις απαντήσεις, να εργάζονται με συλλογικότητα και,
ταυτόχρονα, ν’ αναπτύσσουν την προσωπική τους ευθύνη για την επίτευξη των
κοινών τους στόχων.
Καθοριστικής σημασίας παράγοντα
λειτουργίας του ενιαίου δωδεκάχρονου αποτελεί ο δάσκαλος. Σύμφωνα με την
απαίτηση του Λαού μας και τη δική μου αντίληψη, αυτός πρέπει να είναι όχι απλά
και μόνο κάτοχος και αναμεταδότης «στεγνών», τεχνοκρατικών γνώσεων, αλλά παιδαγωγός,
που θα καθοδηγήσει το νέο άνθρωπο με έμπνευση και πάθος, με επιστημοσύνη και
τέχνη στην συμμετρική ανάπτυξη των σωματικών και πνευματικών του δυνάμεων μέσα
στην κοινωνία, δηλαδή στον παραπέρα «εξανθρωπισμό» του. Η ευθύνη του απέναντι
στην κοινωνία είναι τεράστια, καθώς επωμίζεται, κατά κύριο λόγο, το καθήκον της
συνειδητής, συστηματικής και στοχοπροσηλωμένης ανάπτυξης της νέας γενιάς.
Αντίστοιχα μεγάλη είναι και η ευθύνη της κοινωνίας απέναντί του, στον τομέα της
στήριξής του με όλα τα μέσα, που απαιτούνται για την ευόδωση του έργου του. Οι
υλικοί όροι διαβίωσης και εργασίας, ένα δημοκρατικό πλαίσιο ουσιαστικής
συμμετοχής του στο σχεδιασμό και υλοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, και,
πάνω από όλα, η εξασφάλιση της Μόρφωσής του σε υψηλό επίπεδο και με συνεχή
ανανέωση, αποτελούν αδιαμφισβήτητες υποχρεώσεις του κράτους απέναντί του. Σε
αυτή τη βάση και με ενιαίο πνεύμα αντιμετωπίζω το πρόβλημα της αρχικής
Εκπαίδευσης, των Μεταπτυχιακών και της Μετεκπαίδευσης των δασκάλων.
Επικεντρώνοντας στα επιστημονικά
εφόδια του δασκάλου, θεωρώ ότι πρέπει να περιλαμβάνουν βαθιές γνώσεις καθώς
και ικανότητες δημιουργικής εφαρμογής τους στους τομείς της Παιδαγωγικής και
Διδακτικής, των όμορων επιστημών της Ψυχολογίας και Κοινωνιολογίας, των ειδικών
επιστημών, που θα αντιστοιχούν στα μαθήματα της ειδικότητάς του, καθώς και της
ερευνητικής μεθοδολογίας. Σε οργανική διασύνδεση με τα παραπάνω τονίζω την
ανάγκη σοβαρής μελέτης της Φιλοσοφίας, ώστε ο δάσκαλος να κατέχει ένα
επιστημονικό σύστημα κατανόησης των γενικών νόμων εξέλιξης της φύσης, της
κοινωνίας και της ανθρώπινης συνείδησης, στο οποίο θα εντάσσονται οργανικά οι
υπόλοιπες, επί μέρους γνώσεις του. Ο χώρος απόκτησης αυτών των εφοδίων
πρέπει να είναι κατ’ αποκλειστικότητα εκείνος των Πανεπιστημίων.
Για τη διαμόρφωση ενιαίου
παιδαγωγικού προσανατολισμού από μέρους όλων των δασκάλων του 12/χρονου
Σχολείου, με στόχο την ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών,
προβάλλει η ανάγκη ενιαιοποίησης της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε Παιδαγωγικές
Σχολές, 4/ετούς, τουλάχιστον, φοίτησης. Αυτές θα διαφοροποιούνται σε Τμήματα
Ειδίκευσης, όπου θα εκπαιδεύονται δάσκαλοι ξεχωριστών ειδικοτήτων, ανάλογα
με τα μαθήματα και τις τάξεις που θα διδάξουν στο Σχολείο, καθώς και
συγκεκριμένα προβλήματα των μαθητών (Ειδική Αγωγή). Οι Σπουδές σε κάθε Τμήμα θα
περιλαμβάνουν ένα και μόνο κύκλο, ο οποίος, μετά από επιτυχή συμμετοχή
των φοιτητών σε σεμινάρια και πρακτικές ασκήσεις, εκπόνηση διπλωματικής
εργασίας κι εξετάσεις, θα οδηγεί στη λήψη του πτυχίου. Τονίζω πως η
διαδικασία ειδίκευσης των φοιτητών θα ολοκληρώνεται αποκλειστικά και μόνο μέσα
στα πλαίσια των προπτυχιακών Σπουδών.
Σύμφωνα με αυτά, είμαι αντίθετος
απέναντι στην υποβάθμιση των προπτυχιακών σπουδών, που συνοδεύεται από την
ανάθεση μιας «σοβαρότερης» επιστημονικής δουλειάς και απόκτησης ειδικότητας σε
διετή μεταπτυχιακό κύκλο (Master), κατόπιν πρόσθετης επιλογής. Ως προς τις μεταπτυχιακές
σπουδές, προβάλλω την ύπαρξη ενός και μόνο κύκλου, που θα καταλήγει στη
λήψη διδακτορικού τίτλου, με σκοπό την ανάδειξη ερευνητών - παραγωγών
επιστημονικής γνώσης. Θα πρέπει να εξασφαλίζεται η κρατική χρηματοδότηση των
μεταπτυχιακών, χωρίς ίχνος διδάκτρων, καθώς και μέτρα στήριξης των
μεταπτυχιακών φοιτητών, όπως χρηματική αμοιβή, απόσπαση από το Σχολείο κλπ.,
ώστε να μην καθορίζεται η «παραγωγή» του ακαδημαϊκού και στελεχικού δυναμικού με
ταξικά κριτήρια. Στα πλαίσια της σχολικής υπηρεσίας θα μπορεί ο τίτλος του
διδακτορικού να είναι ένας σοβαρός παράγοντας ανάδειξης του κατόχου του σε
στελεχικές θέσεις, σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν μπορεί να είναι απαιτούμενο
για διορισμό στο Σχολείο.
Η ποιοτική στάθμη των
Παιδαγωγικών Σχολών οφείλει να βρίσκεται ιδιαίτερα ψηλά, με όλους τους
όρους πλήρους υλικοτεχνικής υποδομής και στελέχωσης με διδακτικό - ερευνητικό
προσωπικό. Η κατεύθυνση της δραστηριότητάς τους θα είναι διπλή: και διδακτική,
και ερευνητική, με αλληλοτροφοδότηση, μάλιστα, της μιας από την άλλη, με στόχο
την παραγωγή μιας όλο και πιο σύγχρονης και ολοκληρωμένης επιστημονικής γνώσης,
σε σύνδεση με τα κάθε φορά επίκαιρα προβλήματα της Παιδείας και της Κοινωνίας
μας, σε συντονισμό με τις αντίστοιχες αναζητήσεις σε διεθνές επίπεδο.
Το περιεχόμενο τόσο των
προπτυχιακών και μεταπτυχιακών, όσο και των επιμορφωτικών Σπουδών θα εστιάζεται
στη διαλεκτική αλληλοσύνδεση Θεωρίας και Πράξης, μέσα από την ενεργητική
συμμετοχή των φοιτητών σε προγράμματα έρευνας και παρέμβασης στη σχολική
πραγματικότητα. Το ανέβασμα από τη Θεωρία στην Πράξη πρέπει να οδηγεί σε
κανόνες πρακτικής εφαρμογής, χωρίς όμως την έννοια των μηχανιστικών «συνταγών».
Η επιστημολογική αρχή που θα διέπει αυτές τις διαδικασίες θα πρέπει να
είναι η γνώση της αντικειμενικής πραγματικότητας, μέσα από την όσο πιο
ενεργητική, πρωτόβουλη και σφαιρική δραστηριότητα του φοιτητή στη
βιβλιοθήκη, στο εργαστήριο, στη φύση και στην κοινωνία. Πρέπει να ενθαρρύνεται
να παίρνει μέρος στη διαπάλη των ιδεών, ρευμάτων και απόψεων, που σχετίζονται
με τα επιστημονικά του αντικείμενα, να διακρίνει μέσα σε αυτά τις βαθύτερες
φιλοσοφικές - κοινωνικές τους καταβολές. Στο πρόγραμμα των σπουδών δεν πρέπει
να επικρατεί ούτε κατακερματισμός των γνώσεων, ούτε ένας ρηχός
«εγκυκλοπαιδισμός» επί παντός επιστητού. Επιβάλλεται αλληλοσύνδεση γνώσεων
γενικής θεώρησης κι εμβάθυνσης, που να οδηγούν σε μια συγκροτημένη αντίληψη της
φύσης και της κοινωνίας.
Κάθε Τμήμα των Παιδαγωγικών Σχολών θα οργανώνει τη διδασκαλία των
φοιτητών του βάσει ενός ενιαίου Προγράμματος Σπουδών. Το Πρόγραμμα αυτό
δε θα διαχωρίζει τις Παιδαγωγικές Σπουδές από τις Σπουδές Ειδίκευσης. Αντίθετα,
θα παρουσιάζει μια οργανική ενότητα των διδασκομένων γνωστικών τομέων,
τόσο των Παιδαγωγικών και όμορων Επιστημών, όσο και των Επιστημών που
αντιστοιχούν στα Ειδικά Μαθήματα. Θα συνδέει αρμονικά το Γενικό με το Ειδικό
σε όλα τα παραπάνω γνωστικά αντικείμενα, παρέχοντας στους φοιτητές τόσο
θεμελιακά, όσο και εξειδικευμένα επιστημονικά «εργαλεία».
Η πρακτική άσκηση των φοιτητών
στο παιδαγωγικό - διδακτικό έργο πρέπει να είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες
των σπουδών τους. Ήδη από την έναρξη των προπτυχιακών σπουδών, οι φοιτητές
πρέπει ν’ αποκτούν μια κλιμακούμενη επαφή με το μελλοντικό τους έργο, σε
πραγματικές συνθήκες. Με αυτό τον τρόπο θ’ αρχίσουν από νωρίς να
συνειδητοποιούν τις προκλήσεις, τα ερωτήματα, τις δυσκολίες αλλά και την
ικανοποίηση του εκπαιδευτικού, στο, αληθινά, Προμηθεϊκό του έργο. Έτσι, θα
προσανατολίσουν τον ακαδημαϊκό τους προβληματισμό προς την κατεύθυνση της
«υπαρκτής πραγματικότητας», μακριά από «νεφελώματα» μιας αποσπασμένης από τη
ζωή, γι’ αυτό και αδιέξοδης θεωρητικολογίας.
Με την επιστημονική καθοδήγηση των
πανεπιστημιακών τους δασκάλων και σε συνεργασία με τους δασκάλους των Σχολείων
πρέπει, αρχικά, να παρακολουθούν και μελετούν ώρες διδασκαλίας, καθώς και
στοιχεία από την υπόλοιπη λειτουργία του Σχολείου (διαλείμματα, εκδρομές κλπ.).
Αργότερα να αναλαμβάνουν οι ίδιοι μεμονωμένες διδασκαλίες και, τέλος, να
παίρνουν τη συνολική ευθύνη μιας τάξης για σύντομο χρονικό διάστημα. Η απόκτηση
των πρώτων παιδαγωγικών - διδακτικών εμπειριών πρέπει να γίνεται αντικείμενο
σοβαρής επιστημονικής, θεωρητικής επεξεργασίας στη σχολή, ώστε να μην αποτελεί
μια ανάπαυλα στις Σπουδές, αλλά να εντάσσεται οργανικά σε αυτές και να υπηρετεί
τη σύνδεση και αλληλοεμπλουτισμό Θεωρίας και Πράξης. Με αντίστοιχη φροντίδα
πρέπει να στελεχώνονται τα κλιμάκια «συνοδείας» των φοιτητών στις πρακτικές
ασκήσεις στα Σχολεία, ώστε ν’ απαρτίζονται από μέλη Δ.Ε.Π. της Σχολής και μόνο.
Θεωρώ ότι τεράστια σημασία κατέχει
η διαρκής επιμόρφωση του δασκάλου κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης
άσκησης του επαγγέλματός του. Απαιτείται για τους εξής λόγους: πρώτο,
για ν’ αποκτήσει ο εκπαιδευτικός κάθε σύγχρονη γνώση πάνω στα
αντικείμενά του, καθώς οι σχετικές επιστήμες εξελίσσονται, στα πλαίσια μιας
συνεχώς εξελισσόμενης κοινωνίας. Δεύτερο, για να «φρεσκάρει» ήδη
παλιές του γνώσεις, που έχουν «υποχωρήσει» στα πλαίσια της καθημερινής
ρουτίνας. Τρίτο, για να μπορεί να απαντήσει σε ερωτήματα, τα
οποία του δημιουργούνται καθώς αντιμετωπίζει διαρκώς εξελισσόμενες ή εντελώς
νέες προβληματικές καταστάσεις μέσα στο Σχολείο του.
Η επιμόρφωση, λοιπόν, πρέπει να
είναι υποχρεωτική και δυνατή για όλους τους δασκάλους,
στηριζόμενη σε μια στέρεη επιστημονική γνώση, που κατέκτησαν στις προπτυχιακές
τους σπουδές. Η θέση αυτή σηματοδοτεί τη ριζική μου αντίθεση με την πολιτική
της «κατάρτισης» στα πλαίσια της «δια βίου εκπαίδευσης», όπως
προβάλλεται και στηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η τελευταία, πιστή στη
λογική της «αγοράς», δηλαδή στα συμφέροντα των μονοπωλίων, προτιμά σύντομη κι
επιφανειακή αρχική εκπαίδευση, ώστε η μετεκπαίδευση να συντελείται σε
επιμορφωτικά σεμινάρια, κατά τις ανάγκες της στιγμής, με επικέντρωση στην
απόκτηση επί μέρους «δεξιοτήτων», χωρίς πλάτος και βάθος των παρεχόμενων
γνώσεων. Αυτό θα σήμαινε για το δάσκαλο παροχή κυρίως «συνταγών» και οδηγιών,
των οποίων η βαθύτερη «λογική» θα του έμενε άγνωστη. Θ’ αποσκοπούσε στην
ανάπτυξη του εκτελεστικού του ρόλου, ρόλου εφαρμοστή των «από τα πάνω» εντολών,
με ταυτόχρονη συρρίκνωση της επιστημονικής του ικανότητας για εκτίμηση και
σχεδιασμό. Αυτό το ζήτημα έχει μια κατ’ εξοχήν πολιτική διάσταση: για την
υποβάθμιση της Παιδείας χρειάζεται ο δάσκαλος - «τυφλός» διεκπεραιωτής, ενώ,
αντίθετα, για την αναβάθμισή της προς όφελος του Λαού και του τόπου, ο δάσκαλος
- δημιουργός.
Από αυτή την οπτική γωνία προτείνω
το αντίστοιχο θεσμικό - οργανωτικό πλαίσιο για την υλοποίηση του επιμορφωτικού
προγράμματος. Την επιμόρφωση, λοιπόν, ν’ αναλάβουν κατ’ αποκλειστικότητα οι
Πανεπιστημιακές Παιδαγωγικές Σχολές, δημιουργώντας γι’ αυτό το σκοπό μόνιμα
Τμήματα Επιμόρφωσης, με επαρκή στελέχωση κι εξοπλισμό, αξιοποιώντας όλη
τη θετική πείρα και γνώση που συσσώρευσε παγκόσμια ο κλάδος της «Εκπαίδευσης
Ενηλίκων», καθώς και την παιδαγωγική - διδακτική εμπειρία των επιμορφωνόμενων
δασκάλων.
Ο σχετικός διαχωρισμός της
επιμόρφωσης από τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές (πάντα, όμως, στα
πλαίσια του Πανεπιστημίου), αιτιολογείται με βάση τα διαφορετικά χαρακτηριστικά
των εμπείρων ενηλίκων σε σχέση με τους φοιτητές, προπτυχιακούς και
μεταπτυχιακούς. Κατ’ αρχήν, οι πρώτοι έχουν διαμορφώσει διαφορετικούς όρους
ζωής από τους δεύτερους, επομένως, άλλες συνήθειες, υποχρεώσεις, ωράρια κλπ.
Ακόμη, οι εκπαιδευτικοί της «τάξης» έχουν διαφορετικό σημείο εκκίνησης από τους
φοιτητές, με πολλές δυνατότητες αλλά και προβλήματα (Nezel, 1992). Διαθέτουν,
ήδη, μια σοβαρή εμπειρία από τη «μάχιμη άσκηση» της Παιδαγωγικής, η οποία,
όμως, συνοδεύεται από τη φθοροποιό δράση της ρουτίνας, όπου προωθημένες
γνώσεις, επιστημονικός τρόπος δράσης, βαθύτερος προβληματισμός κι επιστημονική
αυτοανάλυση είναι εύκολο να περάσουν σε δεύτερη μοίρα. Γι΄ αυτό το λόγο,
προβλήματα, απόψεις και «προσωπικές θεωρίες» των δασκάλων μπορούν να αποτελούν
το «πρωτογενές υλικό» επιστημονικής επεξεργασίας, στη βάση του οποίου θα
διαμορφώνονται επιστημονικές υποθέσεις, ερμηνείες, ερευνητικά προγράμματα,
έρευνες δράσης.
Βέβαια, η διαδικασία της
επιμόρφωσης δε θα μπορεί να περιορίζεται σε ό,τι «έρχεται» από την τάξη και
μόνο, αναπαράγοντας, έτσι, την καθημερινότητά της. Οφείλει να εμπλουτίζει και
διευρύνει τους προβληματισμούς και τη γνώση των δασκάλων με «νέα» στοιχεία, που
θα προέρχονται «έξω» από την τάξη, από την πρωτοπόρα ερευνητική δουλειά και την
κοινωνική δραστηριότητα. Καίριας σημασίας είναι η αποφυγή μονόπλευρων
προσανατολισμών κατά την επιμόρφωση: ή προς άμεσα ζητήματα και μόνο, που θα
αντιμετωπίζονται με στενό, πρακτικίστικο - αθεωρητικό τρόπο («συνταγές»), ή
προς μια απέραντη περιπλάνηση «επί παντός επιστητού», σε απόσπαση από τη
σχολική πράξη και τις προκλήσεις της.
Τα Τμήματα Επιμόρφωσης θα
βρίσκονται σε στενή επαφή μ’ εκείνα της προπτυχιακής και μεταπτυχιακής
εκπαίδευσης, θα συνεργάζονται στη διδακτική κι ερευνητική τους δουλειά,
θα εντάσσονται στο ενιαίο σύνολο κάθε Παιδαγωγικής Σχολής, εκεί όπου παράγεται
και διαδίδεται η παιδαγωγική γνώση. Ιδιαίτερη θα είναι η συμβολή τους στην
ανάπτυξη του συνολικού προβληματισμού της Σχολής στον τομέα της σύνδεσης
Θεωρίας και Πράξης, καθώς θ’ αποτελούν τους κατ’ εξοχήν χώρους επεξεργασίας της
εμπειρίας της τάξης. Σε αυτά τα Τμήματα, λοιπόν, προτείνω να οργανωθεί η
επιμόρφωση ΟΛΩΝ των εκπαιδευτικών σε συστηματική, περιοδική
βάση (κάθε 5-7 χρόνια επί ένα χρόνο), με απόσπαση των
επιμορφωνόμενων από το Σχολείο. Επίσης, με ευθύνη των ίδιων Τμημάτων, να
διοργανώνονται:
- ετήσια σεμινάρια
βραχείας διάρκειας, κατά προτίμηση στο τέλος της σχολικής χρονιάς, με σκοπό
τη μελέτη της εμπειρίας που αποκτήθηκε κατά τη διάρκειά της,
- έκτακτα, ταχύρρυθμα
σεμινάρια, όταν παρουσιάζονται επίκαιρα θέματα αιχμής, όπως εισαγωγή νέων
μαθημάτων, βιβλίων κλπ.
Επιμένοντας για την οργανική
ένταξη της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών στις Παιδαγωγικές Σχολές, αρνούμαι
κάθε άλλο φορέα της εντός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή της υπηρεσίας που θα
σημάνουν σαφώς την υποβάθμιση του επιστημονικού περιεχομένου της
εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης, αφού διεξάγεται εκτός του χώρου παραγωγής της
γνώσης, αλλά όχι μόνο. Στις σημερινές συνθήκες, στα Πανεπιστήμια πνέει, κατά
τεκμήριο, ένας άνεμος δημοκρατικών κατακτήσεων, που, τουλάχιστον ακόμη, μπορεί
να εξασφαλίζει μια σχετική ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών, σε σχέση με τους
υπόλοιπους κοινωνικούς θεσμούς. Η υπηρεσία, όμως, είναι σε θέση να ελέγχει
ασφυκτικότερα την παρεχόμενη γνώση, άρα, να «διαμορφώνει» ένα δάσκαλο, που θα
υποτάσσεται στις ταξικές επιδιώξεις του εκπαιδευτικού συστήματος. Εκτός από
αυτή την ιδεολογική χειραγώγηση, που συνεπάγεται περιορισμό των «γενικών
αναζητήσεων» προς όφελος μιας «περισσότερο πρακτικής κατάρτισης», σε
αυτά τα πλαίσια θα επιχειρείται και η πειθάρχηση των εκπαιδευτικών, που
θ΄ αντιστέκονται στις κυρίαρχες επιλογές του συστήματος, μέσα από αξιολογήσεις
δήθεν προσόντων, επιστημονικής επάρκειας κλπ.
Όσοι υποστηρίζουν την ανάθεση της
επιμόρφωσης στην υπηρεσία ή στο Σχολείο, προβάλλουν το επιχείρημα της καλύτερης
δυνατής σύνδεσης των φορέων αυτών με τη σχολική πράξη, ενώ θεωρούν πως τα
Πανεπιστήμια είναι αποστασιοποιημένα από αυτή. Απαντώ πως, πρώτον, ένα
βασικό ζήτημα είναι η ποιότητα αυτής της σύνδεσης, σε σχέση με το
επιστημονικό περιεχόμενο και τη συνολική ιδεολογική της κατεύθυνση. Δεύτερον,
δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι το Πανεπιστήμιο είναι ντε φάκτο απομονωμένο από
την πρακτική εφαρμογή της επιστήμης. Εγώ, αντίθετα, προτείνω τη στενή διασύνδεσή
του με την Πράξη, όχι με τη λογική της υποταγής του στις επιδιώξεις των
δυνάμεων της αγοράς, αλλά με τη στροφή του ενδιαφέροντός του προς τα
συγκεκριμένα προβλήματα του Λαού και του τόπου. Έτσι, μαζί με τη βασική, θα
πρέπει ν΄ αναπτύσσει και την εφαρμοσμένη έρευνα, που στην περίπτωση της εκπαίδευσης
θα σημαίνει διερεύνηση συνθηκών, καινοτομιών, διαδικασιών και
αποτελεσματικότητας μέσα στο Σχολείο, σε συνεργασία με αυτό.
Αντίστοιχα, οι δάσκαλοι κάθε
Σχολείου σαφώς και πρέπει να επεξεργάζονται σε συλλογική βάση τα επιστημονικά
προβλήματα του χώρου τους. Τέτοιοι προβληματισμοί, όπως και ανάληψη ερευνών
δράσης από δασκάλους, πρέπει να συνδέονται μέσω των Σχολικών Συμβούλων
και των ερευνητών των Παιδαγωγικών Σχολών με την Πανεπιστημιακή έρευνα.
Προτείνω, λοιπόν, τη διαμόρφωση μιας «αλυσίδας» αλληλοτροφοδότησης
μεταξύ ΑΕΙ και Σχολείων, με ενδιάμεσα όργανα τους Σχολικούς Συμβούλους,
οι οποίοι, σε συλλογική βάση κατά περιφέρεια, θ΄ «ανεβοκατεβάζουν» ζητήματα,
απόψεις κλπ. Έτσι θα μπορούν οι Παιδαγωγικές Σχολές να γνωρίζουν τα
ενδιαφέροντα, προβλήματα κι ελλείψεις των δασκάλων, τα οποία θα λαμβάνουν υπ΄
όψη τους στην κατάστρωση των επιμορφωτικών προγραμμάτων. Βέβαια, δε θα
περιορίζονται μόνο σε αυτά, αλλά θα επεκτείνονται σε νέες, νευραλγικές
θεωρήσεις της Παιδαγωγικής και των ειδικών επιστημών. Ακόμη, το πλέγμα Σχολικών
Συμβούλων και Πανεπιστημιακών θα μπορεί να ενθαρρύνει και ενισχύει παραπέρα
επιστημονικές - ερευνητικές δραστηριότητες των εκπαιδευτικών, όπως μελέτες,
άρθρα, βιβλία, έρευνες δράσης κλπ. Σε συνδυασμό με αυτά τονίζεται η ανάγκη της ουσιαστικής
συμμετοχής των δασκάλων στην εκπόνηση των επιμορφωτικών
προγραμμάτων, σαφώς και μέσα από τα συνδικαλιστικά μας όργανα, με τη λειτουργία
σχετικών επιτροπών.
Συνοψίζοντας, οι
παραπάνω προτάσεις κινούνται στον αντίποδα μιας πολυδιάσπασης και υποβάθμισης
της εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης των εκπαιδευτικών σε διαφορετικές
Πανεπιστημιακές Σχολές ή σε υπηρεσιακές δομές. Διαπνέονται από μια ενιαία
αντίληψη ριζικής αναμόρφωσης του παιδαγωγικού - διδακτικού έργου των δασκάλων,
μέσα από ένα ολοκληρωμένο σύστημα Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και
μετεκπαίδευσης. Η συνολική τους «φιλοσοφία» υπηρετεί τη λειτουργία ενός
ενιαίου, 12/χρονου, βασικού, υποχρεωτικού, δημόσιου Σχολείου, που θα παρέχει
γενική, «σφαιρική» μόρφωση σε ΟΛΑ τα παιδιά του Λαού.
|
|
|
|
«ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΕΠ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ
ΕΠΙΤΗΡΗΤΩΝ» |
|
|
|
|
Το ΔΣ ενημερώθηκε για τη
δυσαρέσκεια και «παράπονα» συναδέλφων για τον τρόπο που επελέγησαν, από τον
προϊστάμενο, οι επιτηρητές για το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.
Σχετικά με αυτό έχουμε να
παρατηρήσουμε τα εξής:
Α. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί
συνάδελφοι υπέβαλαν αίτηση για επιτηρητές είναι ενδεικτικό της δεινής οικονομικής θέσης στην οποία έχει οδηγήσει τους
εργαζόμενους εκπαιδευτικούς η αντεργατική, αντιασφαλιστική, αντιλαϊκή πολιτική Η
πολιτική αυτή:
- Συρρικνώνει δραματικά τους μισθούς
καταδικάζοντας τους εκπαιδευτικούς να διαβιούν στα όρια της φτώχειας.
- Προσθέτει συνέχεια νέες ανάγκες που καλείται να
καλύψει ο γλίσχρος αυτός μισθός.
- Οδηγεί τους εκπαιδευτικούς σε αναζήτηση άλλων
πηγών για τη συμπλήρωση του πενιχρού τους εισοδήματος.
- Επιδιώκει να κρατά σε εξάρτηση, ομηρία και
υποταγή τους εκπαιδευτικούς, αφού τους καταδικάζει να προσβλέπουν στα
όποιας μορφής επιδόματα και βοηθήματα.
Β. Η θέση του Συλλόγου μας για τον
ΑΣΕΠ είναι γνωστή. Από την πρώτη στιγμή αντισταθήκαμε
στο σύνολο της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και οι εξελίξεις μας δικαίωσαν.
Αντιταχτήκαμε και στην ίδρυση του ΑΣΕΠ και κινητοποιηθήκαμε δυναμικά έξω από τα
εξεταστικά κέντρα στον πρώτο κιόλας διαγωνισμό. Μπήκαμε μπροστά και καλέσαμε
τους συναδέλφους και όλο το λαό να αντισταθεί στις αντιδραστικές
αναδιαρθρώσεις. Πολλοί συνάδελφοι συμπαρατάχτηκαν μαζί μας. Είναι φανερό ότι
και τότε απαιτούνταν και τώρα απαιτείται
μεγαλύτερη, μαζικότερη, δυναμικότερη κινητοποίηση για να υπερασπίσουμε και
να διευρύνουμε τα κατακτημένα, για τον εργαζόμενο εκπαιδευτικό και το δημόσιο
σχολείο.
Επαναλαμβάνουμε την άποψη, την
εκτίμηση και την πρότασή μας ότι τα
προβλήματα οφείλονται σε συγκεκριμένες
πολιτικές που εφαρμόζονται και που έχουν στο κέντρο του ενδιαφέροντός τους όχι
τις ανάγκες του εργαζόμενου αλλά την αύξηση του κέρδους. Ό,τι αφαιρείται από το μισθό μας, από τη δημόσια παιδεία, από την
κοινωνική ασφάλιση, από τα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα προστίθεται
ως καπιταλιστικό κέρδος στα θησαυροφυλάκια
της ολιγαρχίας του πλούτου.
Από αυτή την πολιτική και τους
φορείς της έχουμε να περιμένουμε τα χειρότερα. Τα καλύτερα βρίσκονται μπροστά,
στο δρόμο της αμφισβήτησης, στο δρόμο του αγώνα, στη ρήξη και στην ανατροπή των
πολιτικών του κεφαλαίοu..
Καλούμε τους συναδέλφους να
γυρίσουν την πλάτη και να απορρίψουν αυτές τις τακτικές. Και η ουσιαστικότερη απόρριψη είναι η
αγωνιστική συμπόρευση μέσα από τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος που θα βάλει στην πρώτη γραμμή της
διεκδίκησης και του αγώνα τα αιτήματα για:
Ενιαίο, 12χρονο, δημόσιο, δωρεάν
σχολείο, που θα ανταποκρίνεται σε όλες τις ανάγκες των παιδιών του λαού.
Εκπαιδευτικούς με μόνιμη, σταθερή
δουλειά, με πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα.
|
|
|
|
«ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΜΠΡΕΧΤ» |
|
|
|
|
Μεγάλη επιτυχία σημείωσε η θεατρική παράσταση αφιερωμένη
στον Μπέρτολντ Μπρεχτ, που παρουσίασε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών με τη
συμμετοχή του Κώστα Καζάκου, τη Δευτέρα 11 Απριλίου στο θέατρο «Τζένη Καρέζη»
στα πλαίσια των 50 χρόνων της ΕΕΔΥΕ (Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και
Ειρήνη).
Το Δ.Σ. θέλει να ευχαριστήσει όλους τους συναδέλφους που
παρακολούθησαν τη συγκεκριμένη εκδήλωση.
|
|
|
|
«ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ» |
|
|
|
|
Την Τετάρτη 13 Απριλίου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση προς τιμή
του εκλιπόντος συναδέλφου μας Φιλίππου Σπύρου.
Στην ποδοσφαιρική συνάντηση που συνδιοργανώθηκε από το
Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε. Περιστερίου «ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ» και το Σύλλογο
Διδασκόντων του 33ου Δημοτικού Σχολείου Περιστερίου, συμμετείχαν παλαίμαχοι
ποδοσφαιριστές από τους Συλλόγους Περιστερίου, Αιγάλεω, Χαϊδαρίου και Ιλίου.
Στην εκδήλωση συμμετείχαν αντιπροσωπείες μαθητών από πολλά
σχολεία του Περιστερίου, ο Πρόεδρος του ΑΟΔΗΠ κ. Σχίζας, ο Προϊστάμενος του Γ΄
Γραφείου Π.Ε., Διευθυντές, Συνάδελφοι, οι Αιρετοί του Γ΄ ΠΥΣΠΕ και ο Σύλλογος
Γονέων και Κηδεμόνων του 33ου Δημοτικού Σχολείου.
Τα μέλη των ποδοσφαιρικών ομάδων προσέφεραν τη φανέλα του
Φιλίππου στον υιό του ο οποίος και την τίμησε φορώντας την σ’ όλη τη διάρκεια
του αγώνα.
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Παπλωματάς Κων/νος επέδωσε τιμητική
πλακέτα στη σύζυγο του Φιλίππου και οι επίσημοι προσκεκλημένοι αναμνηστικά
μετάλλια στους συναδέλφους - μέλη των ομάδων.
Το Δ.Σ. του Συλλόγου θέλει να ευχαριστήσει όλους αυτούς που
βοήθησαν να πραγματοποιηθεί αυτή η σεμνή εκδήλωση.
|
|
|
|
«ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΛΛΟΓΟΥ» |
|
|
|
|
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η ημερίδα που διοργάνωσε ο
Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Περιστερίου «ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ» στις 13 Απριλίου 2005 με
θέμα:
«Παιδεία και Τοπική Αυτοδιοίκηση».
Την εκδήλωση άνοιξαν με χαιρετισμούς ο κ. Μπάκας Θωμάς
Σχολικός Σύμβουλος - Επιστημονικός και Παιδαγωγικός υπεύθυνος Σχ. Συμβούλων
Περιφέρειας Αττικής, ο κ. Δαλαμάγκας Δημήτρης, Διευθυντής Εκπαίδευσης Γ΄ Αθήνας
και η Κα Γερασιμάτου Στέλλα, Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην
καθαριότητα Δημοτικών Σχολείων Αττικής.
Ακολούθησαν η εισηγητική ομιλία του Προέδρου του Συλλόγου κ.
Παπλωματά Κων/νου και οι εισηγήσεις των κ. Λολίτσα Κων/νου, Προϊστάμενου
Α΄βάθμιας Εκπαίδευσης, με θέμα «Παιδεία και Τοπική Αυτοδιοίκηση», Λουκά
Δημήτρη, Δήμαρχου Λαυρίου - Δάσκαλου, με θέμα «Σχολείο ανοιχτό στην Τοπική
Κοινωνία - Αποκέντρωση και Αξιολόγηση», Μπενετάτου Στέλιου, Δήμαρχου Νίκαιας -
Εκπαιδευτικού, με θέμα «Τοπική Αυτοδιοίκηση, Αποκέντρωση και Παιδεία» και Τζόκα
Σπύρου, Αντιδήμαρχου Καισαριανής - Πανεπιστημιακού, με θέμα «Η περιφερειακή
διάσταση της εκπαίδευσης και ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης».
Παρεμβάσεις έκαναν οι:
·
Αυγέρος
Θεόδωρος, μέλος του εποπτικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ.
·
Λαλένης
Κων/νος, επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης «Δύναμη Ανανέωσης και Δημιουργίας».
·
Γκεσούλης
Θανάσης, μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ.
·
Βαφειάδης
Χρήστος, εκπρόσωπος της Δημοτικής Παράταξης «Αριστερή Κίνηση Περιστερίου».
·
Τυμπλαλέξης
Γρηγόρης, Δημοτικός Σύμβουλος και εκπρόσωπος της Δημοτικής Παράταξης «Πρωτοβουλία
Αγωνιστικής Συμπαράταξης».
·
Παπαχρήστος
Κώστας, Σχολικός Σύμβουλος.
·
Αναγνώστου
Πάρις, Πρόεδρος της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Περιστερίου.
·
Ψωμιάδης
Θεόφιλος, Εκπαιδευτικός.
·
Νικολόπουλος
Αθανάσιος, Προϊστάμενος 3ου Γραφείου Β/θμιας Εκπαίδευσης.
·
Σιδερή
Φλώρα, Εκπαιδευτικός.
·
Ζαφειρακίδης
Γεώργιος, Εκπαιδευτικός - Πρ. Προϊστάμενος 3ου Γραφείου Β/θμιας Εκπαίδευσης.
·
Τιγκινάκας
Γεώργιος, Πρόεδρος Φιλοπροόδου Συλλόγου Ανθούπολης.
·
Πάσχος
Γιάννης, Μέλος Δ.Σ. ΕΛΜΕ.
·
Σωτηριάδης
Δημήτρης, Πρόεδρος Σχολικής Επιτροπής.
Επίσης παραβρέθηκαν:
·
Οι κ.
Νικούδης Ευάγγελος και Γουλοσπύρος Νίκος, εκπρόσωποι του Παραρτήματος Εθνικής
Αντίστασης Περιστερίου.
·
Οι κ.
Λουκά Άννα, Κύρκος Πασχάλης και Πανταλάκη Ιωάννα μέλη του Δ.Σ. της Ένωσης
Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Περιστερίου.
·
Οι κ.
Ξέρας Δημήτρης και Σκλαβούνος Λάμπρος αιρετοί εκπρόσωποι του κλάδου.
·
Η κ.
Αθανασοπούλου Αντωνία, επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης «Αριστερή Κίνηση
Περιστερίου».
·
Ο κ.
Παπαγρηγορίου Κλέαρχος, Προϊστάμενος του 3ου Γραφείου της Γ΄ Διεύθυνσης.
·
Η κ.
Αλεξοπούλου Σοφία, επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης «Δημοτική Κίνηση
Ανάπλαση».
·
Η κ.
Καλογρίδη Σοφία, Σχολική Σύμβουλος.
·
Ο κ.
Νιαπάς Γεώργιος, μέλος Δ.Σ. της ΕΛΜΕ.
·
Ο
Δημοτικός Σύμβουλος κ. Κελάφας Δημήτρης.
·
Ο κ.
Μπαρτζώκας, Δήμαρχος Καισαριανής.
·
Ο κ.
Τσουκάλης Δημήτρης, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Χαϊδαρίου.
·
Ο κ.
Δημητρίου Ιωάννης, εκπρόσωπος της Δημοτικής Παράταξης «Δύναμη Ανανέωσης και
Δημιουργίας».
·
Ο κ.
Τζούμας Αθανάσιος, Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Περιστερίου.
·
Διευθυντές
και μέλη Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων.
Την εκδήλωση κάλυψαν δημοσιογραφικά οι:
·
Μπούγια
Μαγδαληνή, από την εφημερίδα «Ελεύθερος Διάλογος».
·
Γκίκας
Σωτήρης, από την εφημερίδα «Πρώτη».
·
Αλεξανδροπούλου,
από την εφημερίδα «Αναγέννηση».
·
Καλομπράτσος
Πάρις, από την εφημερίδα «Μάχη».
Την Οργανωτική επιτροπή της ημερίδας αποτελούσαν οι
συνάδελφοι:
·
Παπλωματάς
Κωνσταντίνος, Πρόεδρος Δ.Σ.
·
Σταυρόπουλος
Λεωνίδας, Αντιπρόεδρος Δ.Σ.
·
Στάμος
Αδάμ, Γραμματέας Δ.Σ.
·
Ρήγας
Παναγιώτης, Μέλος Δ.Σ.
Την τιμητική Οργανωτική Επιτροπή αποτελούσαν οι συνάδελφοι:
·
Παναγιωτοπούλου
Βασιλική, Ταμίας Δ.Σ.
·
Καπράνας
Ζήσης, Ειδ. Γραμματέας Δ.Σ.
·
Αποστολίδης
Θεόφιλος, Μέλος Δ.Σ.
·
Αραμπατζή
Ελένη, Μέλος Δ.Σ.
·
Βλάχος
Κωνσταντίνος, Μέλος Δ.Σ.
·
Γιαννόγκονα
Αθηνά, Μέλος Δ.Σ.
·
Χαϊντούτης
Ηλίας, Μέλος Δ.Σ.
Το Δ.Σ. θα εκδώσει άμεσα τα πρακτικά της ημερίδας.
Εισηγητική ομιλία του Προέδρου
Παπλωματά Κων/νου
στην ημερίδα που διοργάνωσε ο Σύλλογος
Εκπαιδευτικών Π.Ε. Περιστερίου «ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ» με θέμα:
«Παιδεία και Τοπική Αυτοδιοίκηση»
«Τί να ’ναι αλήθεια η
μόρφωση; Δεν ξέρω η μόρφωση τι είναι. Ξέρω την τιμή της μονάχα.»
(Μπ. Μρεχτ)
Πέρασαν αρκετά χρόνια από το 1994, όταν σε κοινό ανακοινωθέν
των τότε Υπουργών Παιδείας Γ. Παπανδρέου και Εσωτερικών Γ. Σκανδαλίδη
παρουσιάστηκε η πρόθεση της κυβέρνησης για μεταβίβαση στους Οργανισμούς Τοπικής
Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) κρατικών αρμοδιοτήτων που αφορούν την εκπαίδευση. Η
κατεύθυνση αυτή υλοποιείται σταδιακά και σ’ αυτή τη διαδικασία δημιουργούνται
μηχανισμοί αυστηρού κρατικού ελέγχου (Π.Δ. 51/87, Ν. 2503/97, 2647/98 για
καθορισμό, συγκρότηση και αρμοδιότητες Περιφερειακής Διοίκησης του κράτους και
σχετικό πρόγραμμα «Πολιτεία» για τη συνολική αναδιάταξη της Δημόσιας Διοίκησης
- Ν. 2880/2001). Ένα μεγάλο μέρος του σχεδίου έχει πια αποκαλυφθεί. Το κράτος
επιδιώκεται να γίνει πιο αποτελεσματικό στον κεντρικό σχεδιασμό και τον έλεγχο
του ταξικού πυρήνα της εκπαιδευτικής πολιτικής αναθέτοντας στην Τοπική
Αυτοδιοίκηση (ΤΑ) όλες τις διαχειριστικές λειτουργίες. Αρχικά «παραχωρεί» την
ευθύνη της εξασφάλισης των υποδομών και των προϋποθέσεων λειτουργίας όλων των
βαθμίδων της εκπαίδευσης, ξεκινώντας από χαμηλά, από την προσχολική αγωγή και
το Δημοτικό, έως και το Πανεπιστήμιο. Μετά την αποκέντρωση των Προγραμμάτων
Δημοσίων Επενδύσεων και σε πλήρη εφαρμογή σχετικών διατάξεων (Ν. 2218/94, Ν.
2240/94 και Π.Δ. 30/1996) οι Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις έχουν την αρμοδιότητα
για την επιλογή και απόκτηση οικοπεδικών εκτάσεων, τον προγραμματισμό, τη
μελέτη, την κατασκευή και την επίβλεψη των έργων σχολικής στέγης, μαζί με μια
σειρά άλλες αρμοδιότητες, όπως είναι η μεταφορά των μαθητών κλπ. Οι ΟΤΑ
γενικότερα έχουν την ευθύνη για την επισκευή και συντήρηση των διδακτηρίων της
περιφερείας τους και την κατανομή των λειτουργικών δαπανών τους. Από τις
απαντήσεις του ΥΠΕΠΘ στα αιτήματα γύρω από τη σχολική στέγη προκύπτει ότι η
Κυβέρνηση στο όνομα της αποκέντρωσης αποποιείται την κρατική υποχρέωση για την
εξασφάλιση των απαραίτητων πόρων και τη μεταθέτει στην ΤΑ. Χαρακτηριστικός ήταν
ο τρόπος που μεταφέρθηκαν στην πρωτοβάθμια ΤΑ (Ν. 2880/2001) οι αρμοδιότητες
για τους κρατικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς, τα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης
παιδιών, Αθλητικά κέντρα και γυμναστήρια, Κέντρα Απασχόλησης Ατόμων με Ειδικές
Ανάγκες, ενώ παράλληλα σχεδιάζεται η επαναφορά στις Νομαρχίες αρμοδιοτήτων που
αφαιρέθηκαν με δικαστικές αποφάσεις κι αφορούν την ίδρυση - κατάργηση -
συγχώνευση κλπ. των σχολικών μονάδων. Κεντρική ιδέα της κυρίαρχης πολιτικής
είναι η ανάπτυξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της ΤΑ για την εξασφάλιση
«ιδίων πόρων», η σύνδεση των κρατικών πόρων της ΤΑ με τα έσοδά της και ο
επαναπροσδιορισμός των τοπικών εσόδων (φόροι, τέλη, δικαιώματα). Οι τοπικοί
εκφραστές της ίδιας πολιτικής με τη σειρά τους επικαλούμενοι την οικονομική
δυσπραγία των δήμων -για την οποία δεν είναι καθόλου άμοιροι ευθυνών-
επιβάλλουν νέα χαράτσια, εισάγουν στα σχολεία «με το αζημίωτο» τους χορηγούς,
προετοιμάζουν την «επιχειρηματική» λειτουργία τους, απαιτούν δίδακτρα.
Στο όνομα της αποκέντρωσης το κράτος μεταφέρει συνεχώς
αρμοδιότητες δικές του σε κατώτερα διοικητικά όργανα, τις Περιφέρειες, τους
Νομούς, τους Δήμους.
Στους Δήμους έχουν μεταβιβαστεί ήδη η ευθύνη για την
επισκευή και συντήρηση των σχολείων, η αρμοδιότητα για τα αθλητικά κέντρα και
τα γυμναστήρια, για τα κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, καθώς και η
ευθύνη για τους κρατικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Όλα αυτά χωρίς να μεταφέρονται οι αναγκαίοι πόροι, έτσι που
να οδηγούν την ΤΑ στην υπερφορολόγηση των δημοτών, στην αναζήτηση χορηγών, στην
καταλήστευση των γονιών σύμφωνα με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Ουσιαστικά οι δημοτικοί άρχοντες αντιμετωπίζουν το δίλημμα:
l
Να
διαχειριστούν τα προβλήματα στο «εκσυγχρονιστικό» πνεύμα του φοροεισπράκτορα,
που αναζητεί τρόπους να φορτώσει το κόστος για όλες τις λειτουργίες (σχολεία,
πολιτιστικά και αθλητικά κέντρα, βρεφονηπιακοί σταθμοί, αξιοποίηση ελεύθερων
χώρων κλπ.) στους δημότες ή
l
Εκτός
από τη διαφανή έντιμη διαχείριση των οικονομικών του Δήμου να αναζητήσουν και
να διεκδικήσουν μαζί με τους δημότες λύσεις, που θα αναγκάζουν το κράτος να
παίρνει τις ευθύνες του για τις κοινωνικές λειτουργίες.
Σ’ αυτό το δίλημμα οι περισσότεροι δυστυχώς σήμερα
ακολουθούν τον πρώτο δρόμο.
Η κατάργηση της επετηρίδας (του ενιαίου τρόπου διορισμού των
εκπαιδευτικών με αντικειμενικό προαπαιτούμενο την επιστημονική επάρκεια που
αντιπροσωπεύει το πανεπιστημιακό πτυχίο) δεν σήμαινε μόνο ανατροπή των
εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, αλλά ήταν η αρχή της διαφοροποίησης και
του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου. Αν δεν αντισταθούμε, ίσως δεν είναι μακριά
ο καιρός που ο εκπαιδευτικός θα προσλαμβάνεται και θα απολύεται σε επίπεδο
Νομαρχίας, Δήμου ή σχολικής μονάδας. Ήδη κάτι τέτοιο συμβαίνει με τα
προγράμματα Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης, ενώ τα Σχολεία Διευρυμένου Ωραρίου
φέρνουν σταδιακά το χάος στις προσλήψεις κάνοντας πράξη και το διαχωρισμό της
εκπαίδευσης σε 2 ζώνες, την υποχρεωτική και την «ευέλικτη». Η κυβέρνηση
επιθυμεί έτσι να προχωρήσει με τη συνευθύνη φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης
στην κατάργηση της κοινωνικής υποχρέωσης για Ενιαία παροχή κάτω από όμοιες
συνθήκες της ίδιας Δημόσιας εκπαίδευσης και να κατηγοριοποιήσει τις σχολικές
μονάδες ανάλογα με τη δυνατότητα της οικογένειας ή της τοπικής κοινωνίας να
πληρώνει το δάσκαλο και να εξασφαλίζει την απαραίτητη σχολική υποδομή. Γι’ αυτό
σε πολλά Δημοτικά σχολεία διευρύνεται ο χρόνος λειτουργίας, αλλά όχι και το
κοινό σχολικό πρόγραμμα που προορίζεται για όλα τα παιδιά.
Από κει και πέρα κι όσο ανεβαίνουμε τις τάξεις το σχολείο
καταντά ένα εργαλείο ταξικής επιλογής των λίγων που θα συνεχίσουν προς τα ΑΕΙ
και ξεκαθαρίζει ο σκοπός του: οι «επιδόσεις» που θα κρίνουν αυτήν την επιλογή.
Δεν είναι τυχαίο που αυτό το τελευταίο είναι και το καθοριστικό κριτήριο της
«ποιότητας» του σχολείου σύμφωνα με την εξαγγελλόμενη αξιολόγηση των σχολικών
μονάδων, που η διεθνής πείρα αποδείχνει πως χρησιμοποιείται για τη νομιμοποίηση
της κοινωνικής - μορφωτικής ανισότητας.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η διεύρυνση του χρόνου
λειτουργίας ούτε η αποσπασματική αντιμετώπιση των μαθητικών δυσκολιών, το
ατομικό κυνήγι των επιδόσεων και των επιτυχιών. Είναι επιτέλους ο
αναπροσανατολισμός της σχολικής εργασίας σε μια νέα διαπαιδαγωγητική κατεύθυνση
σφαιρικά διαμορφωμένων και κοινωνικά καλλιεργημένων προσωπικοτήτων. Η βασική
κατευθυντήρια γραμμή πρέπει να είναι το πως θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε και να
λειτουργήσουμε ένα σχολείο που όχι μόνο θα συμπυκνώνει στα πλαίσια λειτουργίας
του ωραρίου του τη διανοητική καλλιέργεια με την αφομοίωση των γνώσεων, αλλά
προπαντός θα εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες για την ανάπτυξη της
κοινωνικότητας του παιδιού, την καλλιέργεια του ψυχισμού του, το δυνάμωμα της
αυτοσυνειδησίας του, τη δημιουργία κριτικής σκέψης και την ενίσχυση της
εμπιστοσύνης του στις δυνάμεις του, μαζί και στη δύναμη του λογικού του. Το
μάθημα - παιχνίδι και η χαρά της δημιουργίας ενσωματώνονται μέσα στις δραστηριότητες
του σχολείου της ολοκληρωμένης διαπαιδαγωγητικής εργασίας, ώστε όλες αυτές οι
δραστηριότητες που μπορεί να αναπτύξει ένα παιδί να μη λειτουργούν σα
συμπληρώματα. Μας είναι, ειλικρινά, αδιανόητες οι λεγόμενες δημιουργικές
δραστηριότητες σαν τσόντα στο σχολείο. Είναι η έκφραση της χρεοκοπίας του
σχολείου, γιατί σχολείο που δεν είναι δημιουργικό είναι εκ προοιμίου
χρεοκοπημένο. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει ν’ απορρίψουμε τις δραστηριότητες
αυτές, αλλά να τις εντάξουμε οργανικά για όλους τους μαθητές στη συνολική
λειτουργία και το πρόγραμμα του σχολείου. Η Αισθητική και Φυσική αγωγή, για
παράδειγμα, αποτελούν βασικές δραστηριότητες παράλληλες και ενωσματωμένες στην
όλη σχολική δραστηριότητα.
Το Μάιο του 2004 ο Σύλλογός μας και η Ένωση Συλλόγων Γονέων
και Κηδεμόνων του Δήμου Περιστερίου σε κοινή ανακοίνωση - κάλεσμα σε
κινητοποίηση στο ΚΥΒΕ διαπιστώσαμε.
Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς συνεχίζουν να βρίσκονται
αντιμέτωποι με σοβαρά προβλήματα, που δυσκολεύουν τη λειτουργία του σχολείου και βάζουν φραγμούς στη γνώση και στη
μόρφωση των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων του Περιστερίου.
Οι στεγαστικές συνθήκες των σχολείων μας σε αρκετές
περιπτώσεις είναι απαράδεκτες. Έχουμε σχολεία που μετρούν πέντε πλέον χρόνια
στις πρόχειρες λυόμενες κατασκευές, που «κατ’ ευφημισμόν» λέγονται αίθουσες
διδασκαλίας με σίγουρη την προοπτική να συνεχίσουν στις ίδιες συνθήκες και την
επόμενη χρονιά. Έχουμε σχολεία που στεγάζονται σε άθλια μισθωμένα κτήρια. Δεν
έχουμε αρκετά Νηπιαγωγεία που να καλύπτουν τις ανάγκες της δίχρονης προσχολικής
αγωγής. Όλα τα σχολεία έχουν ελλείψεις σε εργαστήρια, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια,
βοηθητικούς χώρους, γραφεία, αποθήκες κλπ. Λείπουν ακόμη αίθουσες διδασκαλίας
και υποδομή για την εξυπηρέτηση του
ολοήμερου σχολείου (χώροι σίτισης, ανάπαυσης, δημιουργικών δραστηριοτήτων
κλπ.).
Ο εξοπλισμός των σχολείων μας μοιάζει πολυτέλεια και σε
πολλές περιπτώσεις είναι οι γονείς αυτοί που καλούνται να βάλουν το
χέρι στην τσέπη για να ικανοποιηθούν στοιχειώδεις ανάγκες.
Η κρατική επιχορήγηση που δίνεται για τις λειτουργικές
ανάγκες των σχολείων είναι σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα και σε πολλές
περιπτώσεις δεν επαρκεί ούτε για τις πάγιες ανελαστικές δαπάνες (λογαριασμοί
ΔΕΚΟ, αμοιβή καθαρίστριας, ΙΚΑ κλπ).
Ως εκπαιδευτικοί φορείς έχουμε αναδείξει τα προβλήματα των
σχολείων της πόλης μας έχουμε προκαλέσει συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου
και αποφάσεις που αναγνωρίζουν τα προβλήματα και διεκδικούν λύσεις. Δυστυχώς
όμως η Δημοτική Αρχή έμεινε μόνο στα λόγια και καμιά ενέργεια δεν έκανε να
υλοποιήσει τις αποφάσεις που το Δημοτικό Συμβούλιο ψήφισε.
Είναι αλήθεια ότι τα προβλήματα έχουν τις αιτίες τους στην
πολιτική που εφαρμόζεται. Χαρακτηρίζουμε την πολιτική αυτή αντιεκπαιδευτική
επειδή δε στοχεύει στη γενική μόρφωση των παιδιών του λαού αλλά στην ξερή επαγγελματική
κατάρτιση των νέων. Στην καλύτερη περίπτωση ο νέος θα βολοδέρνει μεταξύ
κατάρτισης, απασχολησιμότητας, ανεργίας, επανακατάρτισης όμηρος των μηχανισμών
εξουσίας και εργαζόμενος με καταργημένα δικαιώματα. Η προοπτική αυτή πηγάζει
από τις επιλογές της ΕΕ και προβάλλεται σαν νομοτέλεια για τους εργαζόμενους
και για το μέλλον των εργασιακών τους σχέσεων. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η γνώση
και η μόρφωση αντιμετωπίζονται σαν εμπόρευμα και η λαϊκή οικογένεια βλέπει τον
προϋπολογισμό της να καταληστεύεται από τις εκπαιδευτικές «ανάγκες» των παιδιών
της. Τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων είναι τα πρώτα θύματα αυτής της
αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Αναγκάζονται να εγκαταλείψουν πρόωρα το σχολείο,
χωρίς να ολοκληρώσουν τη μορφωτική τους υποδομή και σπρώχνονται στα διάφορα κέντρα «κατάρτισης», για να γίνουν
φτηνή και «ευέλικτη» εργατική δύναμη στην υπηρεσία του κέρδους.
Η ΤΑ ως λαϊκός θεσμός οφείλει να αναδείξει τις ανάγκες του
λαού και να συμβάλει στην οργάνωση της πάλης του για άλλη φιλολαϊκή πολιτική.
Αντί γι’ αυτό όμως ο Δήμος λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι της κυβέρνησης σε βάρος
των εργαζόμενων. Αποδέχεται τις αρμοδιότητες που της παραχωρούνται χωρίς να
διεκδικήσει και να πάρει από το κράτος και τους ανάλογους πόρους. Έτσι η
συντήρηση των σχολικών κτηρίων και άλλες αρμοδιότητες του Δήμου που έχουν να
κάνουν με το σχολείο φορτώνουν το
κόστος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας.
Τα διάφορα προγράμματα όπως εφαρμόζονται σήμερα στα σχολεία,
όπως ολοήμερο, ευέλικτη ζώνη κλπ. συνάδουν με την πορεία αποδιάρθρωσης και
ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων στην κοινωνία αλλά και υπονομεύουν το
ίδιο το δημόσιο δωρεάν σχολείο. Διασπούν τον ενιαίο χαρακτήρα των προγραμμάτων,
δεν απευθύνονται στο σύνολο των μαθητών, χρηματοδοτούνται προσωρινά από πηγές
που έχουν ημερομηνία λήξης και σύντομα θα βρεθούν τα σχολεία στην ανάγκη να
αναζητήσουν χρηματοδότηση είτε από τους γονείς, είτε από τους Δήμους, δηλαδή
πάλι από τους γονείς, είτε από χορηγούς (ιδιωτικές εμπορικές επιχειρήσεις), οι
οποίοι θα παρεμβαίνουν βεβαίως και στο περιεχόμενο των σπουδών, ξηλώνοντας έτσι
το δημόσιο σύστημα παιδείας σε βάρος κατ’ αρχήν των παιδιών των ασθενέστερων τάξεων αλλά και της κοινωνίας αφού η
μόρφωση και η διαπαιδαγώγηση των νέων θα βρίσκεται στα χέρια των οικονομικών
ταξικών συμφερόντων της ολιγαρχίας του πλούτου.
Ένα πρώτο δείγμα αποδιάρθρωσης του σχολείου είναι οι
εργασιακές μορφές και σχέσεις που αναπτύσσονται σήμερα στο δημόσιο σχολείο. Στο
σχολείο απασχολούνται πλέον ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί με άθλιες συμβάσεις δύο
μέχρι δώδεκα ωρών. Εκπαιδευτικοί που εργάζονται μέχρι και σε έξι σχολεία από
ελάχιστες ώρες στο καθένα. Είναι φανερό ότι το πρόβλημα δεν περιορίζεται στο
επίπεδο της αμοιβής και στην εργασιακή σχέση του ωρομίσθιου εκπαιδευτικού αλλά
έχει φανερές αρνητικές συνέπειες στο ίδιο το εκπαιδευτικό έργο. Η μόνιμη,
σταθερή και πλήρης απασχόληση του εκπαιδευτικού είναι προϋπόθεση για να μπορεί να σχεδιάσει, να οργανώσει και να
αναπτύξει τη δουλειά του σε όφελος των παιδιών.
Η παιδεία είναι παλλαϊκό αίτημα. Αφορά όλο το λαό του
Περιστερίου, γονείς, εκπαιδευτικούς, μαθητές, συνδικάτα, πολιτιστικούς
συλλόγους, όλους τους μαζικούς φορείς της πόλης τους οποίους καλούμε να
δυναμώσουν τον αγώνα για:
Ενιαίο, δωδεκάχρονο, δημόσιο, υποχρεωτικό και δωρεάν σχολείο
ουσιαστικής μόρφωσης, δίχρονη προσχολική αγωγή, χωρίς φραγμούς και διακρίσεις.
Αυτό το σχολείο που θα προσφέρει σε όλα τα παιδιά την απαραίτητη για τη ζωή
γνώση και μόρφωση. Το σχολείο που θα βασίζεται σε σύγχρονο πρόγραμμα και θα
κάνει τους νέους ικανούς να αναζητούν την επιστημονική αλήθεια, να κατανοούν τους νόμους της φύσης, να
αντιλαμβάνονται τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Το σχολείο που θα δώσει
την ευκαιρία στους νέους να έλθουν σε επαφή με τον πολιτισμό όχι μόνο σαν
παρατηρητές αλλά και σαν συμμέτοχοι και δημιουργοί. Το σχολείο που θα
καλλιεργεί στους μαθητές αξίες για την ειρήνη, τον αλληλοσεβασμό και την
αλληλεγγύη των λαών, την αισιοδοξία ότι με τη συλλογική δράση μπορούν να
αλλάξουν τη ζωή και να οικοδομήσουν μια δίκαιη κοινωνία.
Στην πορεία
οικοδόμησης του σύγχρονου σχολείου διεκδικούμε:
- την
ανάπτυξη επαρκούς υλικοτεχνικής υποδομής (κτήρια και εξοπλισμός,
εργαστήρια, βιβλιοθήκες, αθλητική υποδομή, βοηθητικοί χώροι κλπ) στα
σχολεία.
- την
ανάπτυξη από το Δήμο πλήρους μηχανισμού τεχνικής στήριξης και συντήρησης
των διδακτηρίων
- την
αύξηση της επιχορήγησης των σχολικών επιτροπών σε ύψος που να καλύπτει τις ανάγκες των σχολείων.
- την
αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15% του κρατικού προϋπολογισμού
- τη
στελέχωση των σχολείων με το απαραίτητο επιστημονικό προσωπικό
(εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι, κοινων. λειτουργοί κλπ)
- το
διορισμό στα σχολεία μόνιμου βοηθητικού προσωπικού (καθαρίστριες, φύλακες
κλπ)
Η οικοδόμηση μιας παιδείας δημόσιας, δωρεάν, για όλο το λαό
θα είναι αποτέλεσμα επίμονων, σκληρών αγώνων των μαζικών φορέων του λαού μέσα
από τη συγκρότηση αγωνιστικού μετώπου για την Παιδεία. Ο αγώνας για την Παιδεία
είναι άμεσα συνδυασμένος με τον αγώνα για συνολικότερες αλλαγές στην οικονομία
και στην κοινωνία σε όφελος του λαού. Σ’ αυτό τον αγώνα δηλώνουμε όλοι τη δική
μας πρωτοπόρα συμμετοχή.
Καλούμε το Δημοτικό Συμβούλιο και τη Διοίκηση του Δήμου
Περιστερίου να πάρει θέση στο μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί το λαό της πόλης
μας. Να τοποθετηθεί καθαρά, χωρίς υπεκφυγές, όχι με ευχολόγια αλλά με
πραγματικό ενδιαφέρον.
·
Να απορρίψει την κυβερνητική και
κάθε άλλη πολιτική που φορτώνει τα βάρη της Εκπαίδευσης στις πλάτες του λαού είτε άμεσα είτε μέσω της
φορομπηχτικής πολιτικής των Δήμων.
·
Να απαιτήσει από την κεντρική
εξουσία όλα τα κονδύλια, που είναι απαραίτητα για την υποστήριξη των σχολείων της πόλης μας.
·
Να συμπαραταχτεί με τους φορείς και
το λαό του Περιστερίου στον αγώνα για την οικοδόμηση του λαϊκού σχολείου, όπως το περιγράψαμε
παραπάνω, στην πόλη μας.
Για την οικοδόμηση μιας δημόσιας, δωρεάν παιδείας χρειάζονται
επίμονοι, σκληροί, συνολικοί αγώνες μέσα
από τη συγκρότηση αγωνιστικού μετώπου για την Παιδεία. Ο αγώνας για την
Παιδεία είναι άμεσα συνδυασμένος με τον αγώνα για συνολικότερες αλλαγές στην οικονομία και στην κοινωνία σε όφελος του
λαού.
Ενώ το κράτος αρνείται συνειδητά την υποχρέωσή του απέναντι
στα Άτομα με Ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ), η κοινωνία μας -εκτός από τους άμεσα
πληττόμενους- είναι σίγουρο πως έχει πλήρη άγνοια για τα ζητήματα της Ειδικής
Αγωγής. Τα τελευταία είκοσι - είκοσι πέντε χρόνια έγιναν κάποια βήματα, που δε
διασφάλισαν ίσες ευκαιρίες στα ΑμΕΑ και αποτελούν ένα δείγμα ελάχιστου
ενδιαφέροντος από την Πολιτεία απέναντι σ’ αυτούς που, χωρίς να ευθύνονται,
εξακολουθούν να βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας μας.
Οι σχολικές μονάδες Ειδικής Αγωγής σήμερα απασχολούν παιδιά
διαφορετικών περιπτώσεων μέσα σε κοινές τάξεις, χωρίς να παρέχεται σ’ αυτά
ουσιαστική στήριξη, αφού οι εκπαιδευτικοί μένουν αβοήθητοι από την Πολιτεία στο
να προσφέρουν ολοκληρωμένα ειδική εκπαίδευση και αγωγή, η δε Πολιτεία δεν
ενδιαφέρεται να βοηθήσει στην κατεύθυνση αυτή με ενημερώσεις, επιμορφώσεις,
σωστή ταξινόμηση και μείωση αριθμού μαθητών ανά τμήμα· τα παραπάνω ισχύουν στο
έπακρο για ορισμένες κατηγορίες που, χωρίς τις προϋποθέσεις για να
λειτουργήσουν, εντάχθηκαν κακήν κακώς στα κοινά σχολεία. Η κατεύθυνση της
συρρίκνωσης των ειδικών σχολείων και τάξεων κυριαρχούσε στο Νόμο 2817/2000 για
την Ειδική Αγωγή, παρά τον ήδη ελάχιστο αριθμό των σχολικών μονάδων ειδικής
αγωγής, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο αριθμός των παιδιών με αναπηρίες που δεν
παρακολουθεί το σχολείο. Τα παιδιά αυτά αναγκάζονται να σπρώχνουν το χρόνο, στο
δρόμο, στο σπίτι ή σε κάποιο ίδρυμα. Οι αιτίες γι’ αυτό το θλιβερό φαινόμενο
είναι πολλές και χρειάζεται πλήρης ενημέρωση της κοινής γνώμης από εκπαιδευτικούς
- συνδικαλιστικούς φορείς και ολόπλευρη προσπάθεια για την κατανόηση και
αντιμετώπισή του. Κάποια από αυτά τα παιδιά αναζητούν ελπίδες μελλοντικής
επαγγελματικής αποκατάστασης σε Κέντρα Απασχόλησης, έναν ακόμη τρόπο που βρήκε
η κρατική αδιαφορία να μετατοπίζει το πρόβλημα προς την πλευρά της Τοπικής
Αυτοδιοίκησης. Αλλά ακόμη και κρατικοί οργανισμοί, όπως είναι το Κέντρο
Εκπαίδευσης Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) -που θα μπορούσε να ιδρύσει
επαγγελματικές σχολές για επαρκή ανάπτυξη των ιδιαίτερων ικανοτήτων που
αναπτύσσουν λόγω των προβλημάτων τους οι τυφλοί- περιορίζονται σε συντονιστικό
- υποβοηθητικό ρόλο, με κύρια αποστολή να διοχετεύουν τα παιδιά σε
ψευτοκαταρτίσεις μέσα από διάφορα περιφερειακά προγράμματα (τύπου Κέντρων
Επαγγελματικής Κατάρτισης) ανακύκλωσης της ανεργίας.
|
|
|
|
«ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ
ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ» |
|
|
|
|
Οι συνάδελφοι που θα αντιπροσωπεύσουν το Σύλλογο στα
Παιδαγωγικά Συνέδρια της Κύπρου και της Κρήτης είναι αντίστοιχα οι: Βώττης
Φάνης και Σιδερή Φλώρα (ανάδειξη με τη διαδικασία της κλήρωσης).
|
|
|
|
«ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ» |
|
|
|
|
Μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου έλαβαν μέρος στις παρακάτω
εκδηλώσεις:
·
Χαιρετισμός
στη συνέλευση των αντιπροσώπων της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων του
Δήμου Περιστερίου.
·
Κατάθεση
στεφάνου στις 24/3/2005.
·
Στη
χοροεσπερίδα που διοργάνωσε η Δημοτική Παράταξη «Πρωτοβουλία Αγωνιστικής
Συμπαράταξης».
Το Δ.Σ. επίσης συναντήθηκε και με το νέο Αντιδήμαρχο,
υπεύθυνο για τα θέματα Παιδείας Κο Αρβανίτη Θεόδωρο όπου και κατατέθηκε το
διεκδικητικό πλαίσιο του Συλλόγου.
|
|
|
|
«ΝΕΟΣ ΚΑΤΑΜΕΡΙΣΜΟΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ» |
|
|
|
|
Το Δ.Σ. καλωσορίζει το νέο μέλος τη συνάδελφο Γιαννόγκονα
Αθηνά που σύμφωνα με τις διατάξεις του καταστατικού αντικατέστησε τη συνάδελφο
Σαρακηνού Ελένη που για λόγους υγείας είχε υποβάλει την παραίτησή της.
Το Δ.Σ. προχώρησε ταυτόχρονα και σε νέο καταμερισμό ευθύνης
ενημέρωσης των σχολείων που επισυνάπτεται.
