Ν. Ιωνία

Πευκάκια: Τα ξερίζωσαν

Δεν θα αφήσουν δέντρο για δέντρο στην τσιμεντούπολη της ασφυξίας, έτσι που κάποιοι του κρατικού μηχανισμού βλέπουν πράσινο και τους ανάβουν λαμπάκια.

Μικρό, συγκριτικά, αλλά αποκαλυπτικό για την εκτεταμένη αυθαιρεσία, το δείγμα που παρέχει η βουλευτής του ΣΥΝ Μαρία Δαμανάκη, σε ερώτησή της προς τους υπουργούς Μεταφορών και ΠΕΧΩΔΕ:

Μια πευκόφυτη λωρίδα εκτείνεται πλάι στις γραμμές του ΗΣΑΠ στη Νέα Ιωνία. Τη ζήτησε ο ΗΣΑΠ από τον τοπικό δήμο, για να διαμορφώσει την είσοδο του σταθμού. Ο δήμος αντιπρότεινε να αγοράσει ο ΗΣΑΠ παρακείμενο χώρο και να τον δενδροφυτεύσει σαν αντιστάθμισμα. Συμφώνησε στα λόγια ο ΗΣΑΠ, αλλά όχι και στα έργα: Νύχτα, οπότε συντελούνται όλες οι παρανομίες, συνεργεία του γκρέμισαν 40 πεύκα, παρά την αντίδραση του δήμου και χωρίς άδεια του Δασαρχείου...

Ποιοι, λοιπόν, παρέχουν στους πολίτες τα πρότυπα της αυθαιρεσίας και της άγριας κακοποίησης του περιβάλλοντος; (Γ.Β. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 18-9-2002)

Επιστροφή στην αρχή

ΠΡΟΜΠΟΝΑΣ: Κίνδυνος τσιμεντοποίησης 60 στρεμμάτων!

Οι κάτοικοι πραγματοποίησαν συγκέντρωση για να μην ενταχθεί ο χώρος στο σχέδιο πόλης, όπου μίλησε ο Σπύρος Χαλβατζής, επικεφαλής της "Συμπαράταξης"

Σε τσιμέντο κινδυνεύει να μετατραπεί ο χώρος του Προμπονά με την ένταξή του στο σχέδιο πόλης...

Την ανάγκη "μαζικής κινητοποίησης των κατοίκων της περιοχής, ώστε να αποφευχθεί η τσιμεντοποίηση του χώρου", σημείωσε ο Σπύρος Χαλβατζής, επικεφαλής της "Συμπαράταξης για την Αθήνα" και δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων, κατά τη διάρκεια της προχτεσινής συγκέντρωσης των κατοίκων του Προμπονά. Εκεί, ένας χώρος 60 στρεμμάτων (σ.σ.: μεταξύ γηπέδου Απόλλωνα - Ανθέων και μέχρι το πάρκο Προμπονά) εκπέμπει "σήμα κινδύνου", αφού απειλείται άμεσα με τσιμεντοποίηση, με την ένταξη του χώρου στο σχέδιο πόλης.

Το φαινόμενο αυτό μόνο μεμονωμένο δεν είναι αφού, όπως σημείωσε ο Σπ. Χαλβατζής, "κατακρεουργούν και καταστρέφουν τους τελευταίους ελεύθερους χώρους πρασίνου προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για εμπορικές εγκαταστάσεις". Ζήτησε τη μη ένταξη του χώρου στο σχέδιο πόλης, αφού κάτι τέτοιο θα σημαίνει και τη δυνατότητα των εργολάβων να χτίσουν, "οπότε και θα ήταν και δύσκολη η εν συνεχεία απαλλοτρίωση του χώρου".

Ο Σπ. Χαλβατζής υπενθύμισε στους κατοίκους την πρόσφατη εξέλιξη με το νομοσχέδιο των Ολυμπιακών Ακινήτων, τα οποία και ξεπουλιούνται στο μεγάλο κεφάλαιο, ενώ ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει δύο φορές, μια για την κατασκευή τους και μια για τη χρήση τους.

Ανακοίνωση για το θέμα εξέδωσε και η Επιτροπή 5ου Διαμερίσματος της "Συμπαράταξης για την Αθήνα": "Μεγαλοκατασκευαστικές εταιρίες - σημειώνει - εκμεταλλευόμενες τη συνεχιζόμενη εγκατάλειψη και υποβάθμιση του χώρου, ζητούν με μελέτη τους από το δήμο να μπει ο χώρος στο σχέδιο, να αλλάξουν η χρήση γης και οι όροι δόμησης. Καλούμε τους κατοίκους της περιοχής να συσπειρωθούν και να δημιουργήσουν Επιτροπή Αγώνα για τη διάσωση του χώρου".

Κινδυνεύει και η "Κορεατική Αγορά"

Σε εκκρεμότητα, εξάλλου, παραμένει ένας ακόμη χώρος, αυτός της λεγόμενης Κορεατικής Αγοράς. Ο Σπ. Χαλβατζής επανέφερε το θέμα του χώρου που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς, στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο Αθήνας. Οπως είπε, αν δεν αγοραστεί μέχρι τις 13 του Απρίλη, τότε χάνεται και κινδυνεύει να μην ολοκληρωθεί η περίφημη Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων. Το συνολικό ποσό που απαιτείται για την αγορά του χώρου είναι 5,7 εκατ. ευρώ. Ο αρμόδιος αντιδήμαρχος, Χρ. Ακριτίδης, είπε πως επειδή τα κονδύλια δεν μπορούν να βρεθούν θα αποσταλεί κοινή επιστολή της δημάρχου, Ντ. Μπακογιάννη, και του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, Γ. Σουφλιά, στον πρωθυπουργό προκειμένου να δοθεί εντολή στο υπουργείο Οικονομικών να αποδεσμεύσει σχετική πίστωση. Ριζοσπάστης 2-4-05

Επιστροφή στην αρχή

Ασπίδα ΣτΕ στην παλαιά ταπητουργία

Επικαλούμενο τη συνταγματική διάταξη για την προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς, το Συμβούλιο της Επικρατείας κρίνει ότι πρέπει να κηρυχθεί ως ιστορικό διατηρητέο το κτιριακό συγκρότημα της παλαιάς ταπητουργίας στη Νέα Ιωνία.
Το Ε τμήμα του ανώτατου δικαστηρίου ακύρωσε ως παράνομη την απόφαση του υπουργού Πολιτισμού (21.8.2003) που δεν ενέταξε το συγκρότημα στο προστατευτικό καθεστώς του νόμου 3028/2002, παρά μόνον την καμινάδα της παλαιάς ταπητουργίας, με την αιτιολογία ότι έχει υποστεί σημαντικές μορφολογικές αλλοιώσεις.
Τα επίμαχα κτίρια είχαν απαλλοτριωθεί από τον Δήμο Ν. Ιωνίας το 1985 προκειμένου να διαμορφωθούν σε χώρο αθλητικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Το Τμήμα Νεωτέρων Μνημείων της Διεύθυνσης Λαϊκού Πολιτισμού, το 2002, τα έκρινε διατηρητέα, αλλά ένα χρόνο αργότερα ανακάλεσε την απόφασή του, την οποία στη συνέχεια υιοθέτησε το υπουργείο Πολιτισμού.
Τώρα, μετά την ετυμηγορία του ΣτΕ, το υπουργείο Πολιτισμού είναι υποχρεωμένο να συμμορφωθεί και να εκδώσει νέα απόφαση. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/04/2005

Επιστροφή στην αρχή

Ο νόμος της μπουλντόζας Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ

Στη Ν. Ιωνία, στο χώρο όπου μέχρι πρότινος υπήρχαν τα ερειπωμένα κτίρια της περίφημης «Ανατολικής Ταπητουργίας», της πρώτης βιομηχανίας χαλιών στην Ελλάδα, σήμερα έχει απομείνει μια αλάνα να θυμίζει τις προσφυγικές ρίζες των κατοίκων της πόλης.

Το συγκρότημα με τη χαρακτηριστική οδοντωτή στέγη, εδώ και χρόνια αποτέλεσε «μήλον της έριδος» μεταξύ μερίδας κατοίκων και της δημοτικής αρχής, με τους πρώτους να υποστηρίζουν τη διατήρησή του και τη δημοτική αρχή να προσανατολίζεται σταθερά στην κατεδάφισή του.
Πρόσφατα, οι κάτοικοι πίστεψαν ότι κέρδισαν τη μάχη: Στις 13 του περασμένου Απριλίου, έγινε δεκτή από το ΣτΕ η αίτηση σωματείων, φορέων και κατοίκων της περιοχής που ζητούσαν ακύρωση απόφασης (21 Αυγούστου 2003) του τέως υπουργού Πολιτισμού Ευάγγ. Βενιζέλου, με την οποία η παλιά ταπητουργία δεν χαρακτηριζόταν διατηρητέα.

Αποφάσεις του ΣτΕ
Με άλλα λόγια, το κτιριακό συγκρότημα της παλιάς ταπητουργίας επί της οδού Πατριάρχου Ιωακείμ δεν θεωρήθηκε ως μνημείο που προστατεύεται από το νόμο 3028/2002 (περί προστασίας αρχαιοτήτων και εν γένει της πολιτιστικής κληρονομιάς παρά μόνο η... καμινάδα του.
Το Ε' Τμήμα του ΣτΕ, επικαλούμενο το άρθρο 24 του συντάγματος περί προστασίας του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς, καθώς και τη νομοθεσία, έκρινε ότι η αιτιολογία της απόφασης του υπουργού Πολιτισμού είναι πλημμελής και κατά συνέπεια παράνομη. Ετσι, την ακύρωσε και την έστειλε πίσω στο υπουργείο Πολιτισμού για νέα κρίση.
Στο μεταξύ, ήδη από τον Οκτώβριο του 2003, με αφορμή αίτηση αναστολής που είχαν υποβάλει οι κάτοικοι κατά της ίδιας υπουργικής απόφασης, το ΣτΕ είχε εκδώσει τότε προσωρινή διαταγή «απαγόρευσης οποιασδήποτε πράξης κατεδαφίσεως μέχρι την έκδοση της απόφασης της Επιτροπής Αναστολών».
Η εκδίκαση της αίτησης αναστολής δεν έχει γίνει ακόμη.
Ομως οι... μπουλντόζες έφεραν την ανατροπή: Στις 23 Μαΐου 2005 η δημοτική αρχή της Ν. Ιωνίας κατεδάφισε το υφαντουργείο.
* «Ο δήμαρχος Ν. Ιωνίας πριν ακόμη καθαρογραφεί η απόφαση του ΣτΕ και κοινοποιηθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες, για να προλάβει τη νέα απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού, απροσδόκητα, αυθαίρετα και παράνομα προέβη στην κατεδάφιση του βιομηχανικού ιστορικού συγκροτήματος της Ανατολικής Ταπητουργίας», υπογραμμίζει ο βουλευτής του ΣΥΝ Φώτης Κουβέλης, που κατέθεσε σχετική ερώτηση στη Βουλή.
* Από την πλευρά του, ο δήμαρχος Ν. Ιωνίας Γιάννης Χαραλάμπους υποστηρίζει ότι «η κατεδάφιση ήταν νόμιμη αφού στις 20 Μαΐου 2005 δόθηκε άδεια από τη διεύθυνση Πολεοδομίας Βορείου Τομέα της Νομαρχίας Αθηνών».
* Στο επιχείρημα αυτό, ο Χρήστος Τσερπάνης, αντιπρόεδρος του σωματείου «Φίλοι του Δάσους και του Περιβάλλοντος» αντιτείνει ότι «η δημοτική αρχή προσκόμισε στην πολεοδομία πρωτόκολλο ότι πρόκειται περί επικίνδυνης και ετοιμόρροπης οικοδομής που βασιζόταν σε μια υπουργική απόφαση που το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε. Αρα, το πρωτόκολλο κατεδάφισης είναι άκυρο».
* Ο προϊστάμενος της Πολεοδομίας Ηλίας Ηλιάκης υποστηρίζει ότι δεν είχε ιδέα για την απόφαση του ΣτΕ ούτε και για την προσωρινή διαταγή απαγόρευσης της κατεδάφισης, αφού «ο φάκελος που μας προσκόμισε ο δήμος Ν. Ιωνίας περιείχε μόνο την υπουργική απόφαση που έκρινε το κτίριο ως μη διατηρητέο».
«Ετοιμόρροπα ντουβάρια»
Γιατί, όμως, η δημοτική αρχή δεν περίμενε μέχρι να προσαρμοσθεί η απόφαση του υπουργού Πολιτισμού στα νέα δεδομένα μετά την απόφαση του ΣτΕ; Οπως λέει ο δήμαρχος, «δεν είχα καμία υποχρέωση να περιμένω. Τη στιγμή που το γκρεμίσαμε δεν ήταν χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο, ούτε ως μη διατηρητέο».
Και αναρωτιέται: «Ποιος αποφασίζει για το καλό των πολιτών αν όχι οι αιρετοί; Γίνεται πολύς λόγος για ντουβάρια, τα οποία ήταν ετοιμόρροπα και γι'αυτό επικίνδυνα. Δεν θέλω να κάνω αναπαλαίωση και δεν μπορεί να μου την επιβάλει κανείς. Πέρα από τη νομική πλευρά, όπου είμαστε απόλυτα καλυμμένοι, υπάρχει και το θέμα της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο πως δυο φορές ο δήμος με διαφορετικές ηγεσίες είχε αποφασίσει να μην κηρυχθεί διατηρητέο. Τον Οκτώβρη του '93 το δημοτικό συμβούλιο είχε αποφασίσει να γκρεμιστεί. Θέλουμε να κατασκευάσουμε ένα υπόγειο πάρκινγκ και στην επιφάνεια χώρους πρασίνου και περιπάτου».
* Λεπτομέρεια: το μοναδικό απομεινάρι της Ανατολικής Ταπητουργίας είναι ένα τμήμα του που αναπαλαιώθηκε το 2001 με κονδύλια του Γ' ΚΠΣ και σήμερα στεγάζει... υπηρεσίες του δήμου. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 19/06/2005

Επιστροφή στην αρχή

Φάμπρικα 80 ετών!

Η Ανατολική Ταπητουργία Α.Ε. ιδρύθηκε το 1923, με κύριους μετόχους τον Γ. Β. Μαυρολέοντα, πρόεδρο του Ταμείου Περιθάλψεως Προσφύγων και τους αδελφούς Βαϊανούς. Αποτελούσε συνέχεια της ταπητουργίας Αδελφοί Βαϊανοί που είχε συσταθεί το 1914 από τον Βάιο και Χάττο Βαϊανό, οι οποίοι μετέφεραν στην Ελλάδα την επιχείρηση που διατηρούσαν στην πατρίδα τους, το Ικόνιο της Μικράς Ασίας.

«Οι Βαϊανοί ήταν άριστοι γνώστες του ανατολίτικου χαλιού και αυτή τη γνώση τους έλαβε υπόψη ο Μαυρολέων όταν συνεταιρίστηκε μαζί τους», αναφέρει η Ολγα Βογιατζόγλου, αρχαιολόγος και μέλος ερευνητικής ομάδας του ΕΜΠ που είχε εκπονήσει ειδική μελέτη για την «Αναγνώριση της βιομηχανικής κληρονομιάς στη Νέα Ιωνία».
Το εργοστάσιο παρήγαγε εξαιρετικής ποιότητας χαλιά τα οποία έφτιαχναν 300 ειδικευμένες εργάτριες, όλες προσφυγικής καταγωγής. Η παραγωγή διοχετευόταν στη Ν. Υόρκη όπου διατηρούσε κατάστημα η εταιρεία.
«Η ταπητουργία ήταν κλάδος ουσιαστικά άγνωστος στην Ελλάδα πριν από τον ερχομό των προσφύγων και η μεταφορά της τεχνογνωσίας στη χώρα μας έπαιξε σημαντικό ρόλο για την επαγγελματική τους αποκατάστασης. Γι' αυτό η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων σε κάθε προσφυγικό συνοικισμό χρηματοδοτούσε την ανέγερση μεγάλων οικοδομημάτων για στέγαση της ταπητουργίας», συμπληρώνει η Ολ. Βογιατζόγλου.
Η κρίση του 1929 και ό,τι προηγήθηκε του διεθνούς «κραχ» παρέσυρε την εταιρεία η οποία εκπλειστηριάστηκε και περιήλθε στον κυριότερο μετοχό της, Γ. Β. Μαυρολέοντα που το 1934 την πούλησε στην εταιρεία Ελληνική Μεταξοβιομηχανία Α.Ε. Να. Β ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 19/06/2005

Επιστροφή στην αρχή

Στη Νεα Ιωνία γκρεμίζουν τις μνήμες της... Της Λούλης ΣΤΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗ
Ένα κομμάτι της ιστορικής μνήμης, από το 1923, το πέμπτο κτίσμα του βιομηχανικού συνόλου της "Ανατολικής Ταπητουργίας" στη Νέα Ιωνία (η παλαιότερη μονάδα ταπητουργίας), στο οποίο στεγαζόταν το υφαντήριο, 730 τ.μ., κατεδαφίστηκε στις 23 Μαϊου από τη δημοτική αρχή και μαζί του η νομιμότητα. Πριν προλάβει να καθαρογραφεί η απόφαση του Ε' τμήματος του ΣτΕ με ημερομηνία 27 Μαϊου η οποία ακύρωνε μετά από προσφυγές πολιτών και συλλόγων της περιοχής απόφαση του υπουργού Πολιτισμού 21.8.2003. Αυτή "δεν χαρακτήριζε ως μνημείο το κτίριο V του Συγκροτήματος της Παλαιάς Ταπητουργίας, επί της οδού Πατρ. Ιωακέιμ στον Δήμο της νέας Ιωνίας, "διότι τα αρχιτεκτονικά και μορφολογικά του στοιχεία έχουν αλλοιωθεί και βρίσκονται σε κακή κατάσταση διατήρησης και δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που ορίζουν οι διατάξεις του Ν. 3028/2002".
Υπέρ του χαρακτηρισμού τους είχαν ταχθεί η Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ, το ICOMOS αλλά και οι εισηγήσεις της πρώτης Εφορείας Νεοτέρων Μνημείων και του τμήματος Νεοτέρων Μνημείων από το 2002 οι οποίες ανατράπηκαν και ποτέ δεν πήραν τη μορφή απόφασης μετά από παρεμβάσεις του δημάρχου Ι. Χαραλάμπους στον τότε υπουργό Πολιτισμού. Στις εισηγήσεις αυτές στηρίχθηκε το Ε' τμήμα και έκρινε την απόφαση του υπουργού Πολιτισμού "πλημμελή και μη νόμιμη" όπως και ότι θεμελιώνεται "η ιδιαίτερη σημασία των επίμαχων κτιρίων του συγκροτήματος για την ιστορική μνήμη του τόπου, λόγω της ενασχόλησης σ' αυτά των εγκατασταθέντων στη Νέα Ιωνία προσφύγων της Μικράς Ασίας με παραδοσιακές δραστηριότητες (ταπητουργία - υφαντουργία) αλλά και των κοινωνικών αγώνων τους με τους οποίους συνδέονται (απεργιακές κινητοποιήσεις, εργασία ανηλίκων) η ιστορικότης των κτιρίων αυτών και η συμβολή τους στη διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης του τόπου στην κατάσταση, στην οποία ευρίσκονται ουδόλως λαμβάνεται υπόψη ως κριτήριο κατά την κρίση περί του χαρακτηρισμού τους ή μη όπως θα έπρεπε αλλά η απόφαση του υπουργού Πολιτισμού περί μη χαρακτηρισμού τους θεμελιώνεται αποκλειστικά στην πραγματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει".
Τα κτίρια αυτά είχαν απαλλοτριωθεί μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο το 1985 από τον Δήμο Νέας Ιωνίας με σκοπό να διαμορφωθούν σε τόπο πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων. Η πρώτη εφορεία Νεοτέρων Μνημείων έκρινε ότι είναι πολύ σημαντικά για την νεοελληνική ιστορία και ειδικότερα για την εγκατάσταση των προσφύγων στη Νέα Ιωνία και κατά συνέπεια έπρεπε να διασωθούν ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία. Σύμφωνα με την εισήγησή της στα κτίρια στεγαζόταν η Ανατολική Ταπητουργία η οποία μαζί με την Ελληνική Ταπητουργία προσπάθησε το 1923 με την βοήθεια του ελληνικού κράτους και ειδικότερα της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων να μεταφέρει στην Ελλάδα την ακμάζουσα στη Σπάρτη της Μικράς Ασίας ταπητουργία. Η προσπάθεια αυτή εστέφθη από μεγάλη επιτυχία και υπάρχουν στοιχεία ότι το 1927 στη Ν. Ιωνία εργάζονταν στην ταπητουργία 1.223 εργάτριες. Εν τούτοις η ανοδική πορεία διακόπηκε απότομα με την οικονομική κατάρρευση του 1929 και τα μεγάλα εργοστάσια της περιοχής κήρυξαν πτώχευση ή στράφηκαν στην κλωστοϋφαντουργία. Σε άλλο σημείο αναφέρεται χαρακτηριστικά: "Ο χώρος ξυπνά ιστορικές μνήμες από την εποχή της εγκατάστασης των προσφύγων και είναι άμεσα συνδεδεμένος με αγώνες και απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων τη δύσκολη εποχή του μεσοπολέμου, καθώς μάλιστα η καταστρατήγηση του ωραρίου, οι κακές συνθήκες εργασίας και η απασχόληση των παιδιών είχαν προκαλέσει την επέμβαση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας".
Ψιλά γράμματα για το Δημοτικό Συμβούλιο που επέμενε να μην χαρακτηρισθούν τα κτίρια του Ο.Τ. 150 "επειδή αφενός δεν αποτελούν ιδιαίτερα αξιόλογα δείγματα βιομηχανικής κληρονομιάς και είναι σε ερειπωμένη κατάσταση και αφετέρου με τον χαρακτηρισμό τους θα δεσμευτούν 7,5 στρέμματα δημοτικού χώρου, τα οποία ο δήμος έχει αποκτήσει με δαπανηρές διαδικασίες απαλλοτρίωσης και στα οποία θέλει να κατασκευάσει υπόγειο γκαράζ και χώρο αθλητικών - πολιτιστικών δραστηριοτήτων". Επιπλέον ο χαρακτηρισμός θα επέβαλλε κανόνες στους οποίους δεν χωρούν οι συνήθεις εργολαβίες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η διεύθυνση Λαϊκού Πολιτισμού σε έγγραφό της (16.1.2003) επέμενε ότι η διατήρησή τους και ο χαρακτηρισμός τους εξασφαλίζει την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και δημιουργεί ελεύθερους χώρους.
Το ποια κριτήρια πρυτάνευσαν αποδεικνύεται τόσο από την επιστολή του δημάρχου προς τον υπουργό Πολιτισμού το 2003 "σε συνέχεια ανεπίσημης επιστολής που σου έστειλα στις 30.11.2002, κατόπιν υποδείξεώς σου μέσω της κ. Μενδώνη όσο και από την παρέμβαση του δήμου στο ΣτΕ". Αντιγράφουμε από την πρώτη: "Ο χαρακτηρισμός των κτισμάτων ως διατηρητέων θα αποτελέσει καταστροφή για τη Νεα Ιωνία. Είναι ο μοναδικός χώρος στο ιστορικό κέντρο της Νέας Ιωνίας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπόγειο γκαράζ" ή "το κτήμα έχει ερείπια παλιών βιομηχανικών κτισμάτων, που στέγαζαν υφαντουργικές βιοτεχνίες με ευτελείς κατασκευές από τσιμεντόλιθους και άλλα παρόμοιας ποιότητας υλικά, λαμαρίνες κ.λπ. που είχε για χρόνια μεταβληθεί σε τόπο βρωμιάς. Το 19σέλιδο περιεχόμενο της παρέμβασης του δήμου στο δικαστήριο δεν χωρά σχολιασμό. Αποφαίνεται: "Πού όμως υπάρχει η ιστορία; Μια αποτυχημένη επιχείρηση διάρκειας 6 ετών δεν είναι ιστορία που πρέπει να στήσουμε μνημεία για να την ενθυμούμεθα", "οι αρχαιολόγοι σε καμία εισήγησή τους δεν αναφέρονται σε κάτι σημαντικό στα κτίρια αυτά που γενικά και στην εποχή τους ήταν πρόχειρες κατασκευές. Τα 'σιδερένια κουφώματα και οι δίρριχτες και τετράρριχτες στέγες' είναι γνώρισμα του συνόλου των βιομηχανικών κτιρίων ακόμη και μετά το 1960 και ως κτίρια δεν αποτελούν τίποτε το ξεχωριστό και μνημειακό". Αλλά και "ήδη τα 4 εκ των 5 κτιρίων έχουν ανακατασκευασθεί και παραδοθεί στη χρήση για την οποία έγινε μελέτη. Το πέμπτο είναι ερείπιο και όπως οι αρχαιολόγοι βεβαιώνουν δεν είναι δυνατή η αποκατάστασή των εκτός αν ανακατασκευασθεί. Τούτο όμως σημαίνει τεράστιες δαπάνες και δημιουργία μεγάλου προβλήματος στην εφαρμογή των σχεδίων. Λαμβανομένου υπ' όψιν ότι το έργο, όπως έχει μελετηθεί, χρηματοδοτηθεί από το Γ' ΚΠΣ, την αλλαγή μελετών, σχεδίων και κατασκευής δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια να την εισηγηθούμε και να γίνει αποδεκτή!!!".
Κατεδάφισαν άρον - άρον ένα από τα πρώτα βιομηχανικά κτήρια της περιοχής -κτίσμα του 1923- ενώ το ΣτΕ ακύρωνε απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού που το αποχαρακτήριζε ΑΥΓΗ 26-6-05

Επιστροφή στην αρχή

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΑΠΗΤΟΥΡΓΙΑΣ
Το τσιμέντο, του τσιμέντου, το τσιμέντο, ω τσιμέντο

Επίδειξη πολιτικού τσαμπουκά από τη δημοτική αρχή

Τη Δευτέρα 6 Ιουνίου, ο δήμαρχος και η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου Νέας Ιωνίας προχώρησαν σε ένα περιβαλλοντικό έγκλημα σε βάρος της πόλης και των πολιτών της. Αποφάσισαν την δημιουργία υπαίθριου πάρκινγκ 170 θέσεων στο οικόπεδο της Ανατολικής Ταπητουργίας πίσω από το ΙΚΑ. Μιλάμε για ένα οικόπεδο 7000 μ2 στο κέντρο της Νέας Ιωνίας σε συνέχεια της πλατείας του Αϊ Γιώργη. Και αυτό θα γίνει αφού πρώτα ασφαλτοστρωθεί όλη αυτή η έκταση. Κατά την δημοτική αρχή η Νέα Ιωνία έχει ανάγκη πριν από όλα από άσφαλτο. Έτσι για δροσιά το καλοκαίρι.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκίνησαν με την κατεδάφιση από την δημοτική αρχή του παλαιότερου εργοστασίου της πόλης που υπήρχε στο οικόπεδο αυτό, του κτιρίου της Ανατολικής Ταπητουργίας. Και έγινε αυτό παρ’ όλο που εκκρεμούσε απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού για τον χαρακτηρισμό του ως διατηρητέου μετά από προσφυγές στο Συμβούλιο Επικρατείας και την γνωμοδότηση του τελευταίου ότι το θέμα πρέπει να επανακριθεί.
Ήταν μια επίδειξη «πολιτικού τσαμπουκά» και δήθεν αποφασιστικότητας. Οι πραγματικές προθέσεις του δημάρχου φάνηκαν τις επόμενες μέρες όταν φέρνει προς έγκριση στο Δημοτικό Συμβούλιο πρόταση για αλλαγή των χρήσεων γης στο οικόπεδο αυτό. Το οικόπεδο αυτό αποτελεί ιδιοκτησία του Δήμου από το 1987 και ήταν από τότε χαρακτηρισμένο ως χώρος αθλητικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των δημοτικών παρατάξεων για την ταυτόχρονη δημιουργία υπόγειου πάρκινγκ. Επειδή όμως η διαδικασία της δημιουργίας υπόγειου πάρκινγκ κατά την γνώμη του κ. Δημάρχου θα διαρκούσε λίγα χρόνια μιας και απαιτείτο αλλαγή χρήσης στο οικόπεδο, ζητούσε να εγκριθεί εδώ και τώρα η δημιουργία υπαίθριου πάρκινγκ 170 θέσεων αφού πρώτα ασφαλτοστρωθούν τα 7000 μ2 του οικοπέδου. Δήλωσε δε ότι πρόθεσή του είναι μελλοντικά η δημιουργία υπόγειου πάρκινγκ ώστε ο χώρος από πάνω να μείνει ελεύθερος.
Στο σημείο αυτό ο Δημοτικός Σύμβουλος Γιάννης Κολμανιώτης παρουσιάζει νομοθεσία και αποδεικνύει ότι για την κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ δεν χρειάζεται καμία αλλαγή χρήσης και ότι οι διαδικασίες για την κατασκευή ενός τέτοιου έργου υποδομής (υπόγειο πάρκινγκ και ελεύθερος χώρος πρασίνου και αναψυχής από πάνω) μπορούν να αρχίσουν από τώρα γεγονός που το παραδέχεται και ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Πέτρος Μπουρδούκος, Το επιχείρημα της δημοτικής αρχής καταρρίπτεται. Ωμά και απροκάλυπτα δηλώνεται ότι η πραγματική πρόθεσή τους είναι το υπαίθριο πάρκινγκ και ότι επειδή έχουν εξασφαλίσει και 300000 Ευρώ θέλουν να το ασφαλτοστρώσουν. Σύσσωμη η αντιπολίτευση δηλώνει την αντίθεσή της. Με επιχειρήματα για την δημιουργία ενός θερμοσυσσωρευτή στο κέντρο της πόλης με τόση άσφαλτο (Ηρ. Γκότσης), με επισημάνσεις για την ανυπαρξία κυκλοφοριακής μελέτης με εναλλακτικές προτάσεις για την διάθεση χώρου και για το πράσινο, για τη δημιουργία συστήματος ελεγχόμενης στάθμευσης που θα βοηθήσει την κατάσταση. Δεν ιδρώνει το αυτί τους με τίποτα. Το μοναδικό τους επιχείρημα είναι ότι θα ελαφρώσει το πρόβλημα της στάθμευσης στο κέντρο της πόλης. Παράλληλα διαδίδει από μέρες ότι θα διαθέσει κάποιες από τις 170 θέσεις στον εμπορικό σύλλογο και άλλες σε κατοίκους της περιοχής. Βέβαια ο εμπορικός σύλλογος δεν έχει ιδέα για όλα αυτά.
Κατά τις 2.00 τα ξημερώματα μια νυσταγμένη και παθητική πλειοψηφία είκοσι δημοτικών συμβούλων της πλειοψηφίας λέει το ναι και περνάνε οι προτάσεις του Δημάρχου.
Με τούτη την προκήρυξη λέμε καθαρά και ξάστερα στον Ιωνιώτικο λαό.
Ο χώρος για τον οποίο μιλάμε είναι ο μοναδικός ελεύθερος χώρος που υπάρχει στην πόλη και είναι ιδιοκτησίας του Δήμου. Πάνω στον χώρο αυτό πρέπει να γίνει πράσινο που να ενωθεί με την πλατεία του Αϊ Γιώργη για να αποκτήσει η Νέα Ιωνία το δημοτικό της πάρκο 15. 000 μ2 που θα είναι το καμάρι της και η ομορφιά της. Υπόγεια μπορεί να κατασκευασθεί το πάρκινγκ. Εάν ο Δήμαρχος και η Δημοτική αρχή δεν θέλουνε η δεν μπορούνε να τα κάνουν όλα αυτά τουλάχιστον ας μην επιβαρύνουν την πόλη με 7000 μ2 άσφαλτο. Η Νέα Ιωνία είναι μια πυκνοκατοικημένη περιοχή με ανύπαρκτο πράσινο και ελεύθερους χώρους. Αν νομίζει ο Δήμαρχος, ότι μπορεί να κάνει έργο καταστρέφοντας τον μοναδικό ελεύθερο χώρο της πόλης με ψευτοέργα καταστροφής, ότι μπορεί με 170 θέσεις στάθμευσης να τις τάζει πότε εδώ και πότε εκεί και ότι με τα ψέματα θα δείξει έργο του λέμε ότι είναι πολύ γελασμένος. Υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για να δείξει έργο, που να το χειροκροτήσει όλη η Νέα Ιωνία. Μια βόλτα στη πόλη θα του δείξει πολλά.
Νομίζουμε ότι κάθε κάτοικος αυτής της πόλης, που θέλει ελεύθερους χώρους που αγαπά το πράσινο, πρέπει να εκδηλώσει την αντίθεσή του στα σχέδια της δημοτικής αρχής. Ας πάψουμε πλέον μόνο να μεμψιμοιρούμε για το ανύπαρκτο πράσινο της πόλης, για το πόσο αβίωτη έχει γίνει η ζωή μας στην Αθήνα, και από την άλλη να μην κουνάμε το δαχτυλάκι μας για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. ΕΠΟΧΗ 17-7-05

Επιστροφή στην αρχή

Γκρεμίζουν το παρελθόν της Ν. Ιωνίας

Η Νέα Ιωνία έχει τη δική της ιστορία παρ' όλο που κάποιοι επιθυμούν να την εξαφανίσουν γκρεμίζοντας αυθαίρετα το πρώτο εργοστάσιο «Ανατολικής Ταπητουργίας» που έγινε στην Ελλάδα και μάλιστα από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Για την «Προσφυγική Βιομηχανική Κληρονομιά της Νέας Ιωνίας Αττικής», την οποία ενδεχομένως αγνοούν οι κάτοικοι του πολυπληθούς δήμου θα μιλήσει σήμερα στις 7 μ.μ. στη σειρά των διαλέξεων των «Φίλων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου» (Τοσίτσα 1) η αρχαιολόγος της Α' ΕΠΚΑ Ολγα Δακουρά-Βογιατζόγλου.

Ανιχνεύοντας το βιομηχανικό παρελθόν της Ν. Ιωνίας στο πλαίσιο ενός ερευνητικού προγράμματος για την ανάδειξη, αναγνώριση και αξιοποίηση της βιομηχανικής κληρονομιάς της, ανεδείχθη, όπως λέει η κ. Βογιατζόγλου, η ιδιαίτερη θέση της ανάμεσα στους άλλους προσφυγικούς συνοικισμούς. «Η ίδρυσή της συνδέεται με την εγκατάσταση προσφύγων από τη Σπάρτη της Μικράς Ασίας που γνώριζαν την τέχνη του ανατολίτικου χαλιού. Η βιομηχανική αξιοποίηση αυτής της τεχνογνωσίας θεωρήθηκε πανάκεια από την Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων για τη λύση της επαγγελματικής αποκατάστασης των προσφύγων. Η Νέα Ιωνία ορίστηκε ως κέντρο για την ανάπτυξη της ανατολικής ταπητουργίας, η οποία μέχρι τότε ήταν άγνωστη στην Ελλάδα».

Το κράτος, στο πλαίσιο της πολιτικής του για την ενσωμάτωση των προσφύγων και την αξιοποίηση της τεχνογνωσίας τους, καθόρισε ως ζώνη βιομηχανική την περιοχή της Ελευθερούπολης, στα όρια του προσφυγικού συνοικισμού. Μάλιστα διανεμήθηκαν και οικόπεδα με ειδικούς όρους, αποκλειστικά για βιομηχανική χρήση. «Ο κλάδος της ταπητουργίας κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητας. Μετά την κρίση της ταπητουργίας, την οποία προκάλεσε το κραχ του 1929, η βιομηχανική δραστηριότητα στράφηκε στην κλωστοϋφαντουργία. Η προϋπάρχουσα παράλληλα στην περιοχή του Περισσού μικρή μεταξουργική επιχείρηση, θυγατρική της Ελληνικής Εριουργίας του Ν. Κυρκίνη στα Πατήσια, με την εγκατάσταση των προσφύγων και την προσφορά τους σε φθηνό εργατικό δυναμικό, αλλά και σε τεχνογνωσία ανδρώθηκε σε ανώνυμη εταιρεία βάζοντας τις βάσεις για την ανάπτυξη στη Νέα Ιωνία της βιομηχανικής πόλης του Κυρκίνη το "Μικρό Μάντσεστερ" με καθετοποιημένα εργοστάσια Βαμβακουργίας, Κοπής-Ραφής, Ηλεκτροπαραγωγής και Εργατικού Συνοικισμού».
Αδιάψευστοι μάρτυρες του βιομηχανικού αυτού παρελθόντος της πόλης είναι τα σωζόμενα εργοστάσια που συνδέονται άμεσα με την ιστορία των προσφύγων «και απαιτούν την αναγνώριση και ανάδειξή τους», όπως τονίζει η αρχαιολόγος. «Γιατί η Νέα Ιωνία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της συμβολής των προσφύγων στη δημιουργία της σύγχρονης ελληνικής βιομηχανίας με παράλληλη τη μεταμόρφωση των αστικών κέντρων σε βιομηχανικές πόλεις με πυκνό πληθυσμό.
Η αναγνώριση, αξιοποίηση και ανάδειξη της βιομηχανικής κληρονομιάς της Νέας Ιωνίας ως πολιτιστικού αγαθού της θα έπρεπε να είναι στις προτεραιότητες του υπουργείου Πολιτισμού και του Δήμου της Νέας Ιωνίας. Αντί γι' αυτό και παρά τον επίμονο αγώνα φορέων της πόλης ο δήμος προέβη στην αυθαίρετη κατεδάφιση της πρώτης ταπητουργικής βιομηχανίας στην Ελλάδα της "Ανατολικής Ταπητουργίας Α.Ε." αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε το συγκρότημα διατηρητέο. Στη θέση του μνημείου σήμερα και προς "δόξαν της προόδου" βρίσκεται ένα απέραντο parking που απαξιώνει το περιβάλλον της κηρυγμένης ήδη ως διατηρητέας καμινάδας του συγκροτήματος». EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/02/2006

Επιστροφή στην αρχή

Μουσείο το εργοστάσιο τραγουδιού

Κηρύχθηκε διατηρητέο από το υπουργείο Πολιτισμού

Το παλιό εργοστάσιο της Columbia στη Ριζούπολη (λ. Ηρακλείου 127), δίπλα στις γραμμές του τρένου, εκεί όπου γράφτηκε μεγάλο μέρος της ελληνικής μουσικής ιστορίας του 20ού αιώνα, κηρύχθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού διατηρητέο, ως χαρακτηριστικό δείγμα της βιομηχανικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Σύμφωνα με την απόφαση που πάρθηκε προχθές από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων θα διατηρηθεί το κεντρικό κτίριο της δισκογραφικής εταιρείας (περίπου 1.000 τ.μ.) που κτίστηκε από τη βρετανική Columbia μεταξύ των ετών 1928-1930, όπως και η πύλη του, στην οποία σώζεται η επιγραφή της. Η πύλη ενδεχομένως να μετακινηθεί, καθώς λόγω του πολεοδομικού σχεδίου το ήμισυ περίπου του οικοπέδου (συνολικής έκτασης 14 στρεμμ.) περιέρχεται στο δήμο. Το αρχικό κτίσμα θα απαλλαγεί από τα υπόλοιπα εφτά κτίρια, που είναι αρκετά μεταγενέστερα (1950 και μετά) και δεν αποκλείεται να μετατραπεί σε μουσείο και κέντρο έρευνας της ελληνικής μουσικής, δεδομένου ότι προς τη σκέψη αυτή προσανατολίζεται και ο ιδιοκτήτης του Μίνως Μάτσας, όπως ελέχθη στο ΚΣΝΜ.
Εγκατάλειψη
Οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου είναι σήμερα ερειπωμένες. Οι καθημερινοί επιβάτες του τρένου βλέπουν τα κτίρια εγκαταλελειμμένα, τζάμια σπασμένα, αυλές χορταριασμένες. Μέσα οι χώροι είναι άδειοι. Λίγα μηχανήματα, σκόρπιες ετικέτες στο πάτωμα, αποθήκες με στοιβαγμένες κάποιες μήτρες.
Τα στούντιο, που έσφυζαν κάποτε από ζωή, τα δωμάτια στα οποία διάβασαν ποιήματά τους ο Σεφέρης, ο Ελύτης κι ο Ρίτσος είναι εδώ και δεκαπέντε χρόνια έρημα και σιωπηλά. Κι όμως από τη σιδερένια πόρτα της Columbia, που σήμερα είναι ερμητικά κλειστή, έχουν περάσει όλοι σχεδόν οι δημιουργοί και ερμηνευτές του ελληνικού τραγουδιού, από τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη, τους Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Βέμπο, Καίτη Γκρέυ, Νταλάρα, Αλεξίου, Σαββόπουλο, Ξαρχάκο, Λεοντή, όπως επίσης τον Σκαλκώτα και τον Καλομοίρη. Εξήντα χρόνια Ιστορίας σε πλήρη απαξίωση. Κι όμως εκεί χτυπούσε κάποτε η καρδιά της ελληνικής και εν μέρει μεσογειακής δισκογραφίας.
Το πρώτο τραγούδι που έγινε πλάκα 78 στροφών ήταν το «Οταν θα πας κυρά μου στο παζάρι». Η Columbia το 1955 εγκαινίαζε τη συνεργασία της με Αραβες παραγωγούς, που έρχονταν στην Αθήνα να γυρίσουν σε δίσκους (45 στροφών) τις μουσικές τους. Στις άριστες τεχνολογικά εγκαταστάσεις της ηχογραφούσαν όλες οι δισκογραφικές εταιρείες. Το 1961 ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγουδούσε τον «Επιτάφιο» του Μίκη Θεοδωράκη για τον πρώτο δίσκο μακράς διάρκειας (LP).
Από το 1931, που άρχισε να λειτουργεί με εργαζόμενους στην πλειονότητά τους ξεριζωμένους Μικρασιάτες, μέχρι το 1991, που το εργοστάσιο έκλεισε (οι φωνοληψίες είχαν σταματήσει ήδη από το 1983) γράφτηκαν πάνω από 180.000 ελληνικοί δίσκοι, χωρίς να υπολογίζονται οι δίσκοι ευρωπαϊκής μουσικής, κλασικής, ροκ, επιθεωρησιακής, οπερετικής κ.λπ.
Το επόμενο βήμα τώρα θα πρέπει να είναι η αξιοποίηση του κτιρίου και η μετατροπή του σε μουσείο, γιατί θα μπορούσε να στεγάσει, όπως ανέφερε και ο Αλέκος Αλαβάνος σε πρόσφατη ερώτησή του προς τον υπουργό Πολιτισμού, «όλο το Αρχείο της Ελληνικής Δισκογραφίας, εξώφυλλα, ετικέτες, φωτογραφικό υλικό, υλικά και μηχανήματα ηχογράφησης, Βιβλιοθήκη, ένα κέντρο τεκμηρίωσης και μουσικής έρευνας και πλήθος άλλων συναφών δραστηριοτήτων. Επίσης, θα έδινε μεγάλη ώθηση στη μουσική έρευνα και δημιουργία, όχι μόνο της χώρας μας αλλά και των περιοχών των Βαλκανίων και της Αν. Μεσογείου, και ταυτόχρονα θα μπορούσε να αξιοποιηθεί χωρίς περιβαλλοντικό κόστος μια μεγάλη περιοχή της πρωτεύουσας». Ν.ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/02/2006

Επιστροφή στην αρχή

Ενστάσεις για το εργοστάσιο της «Κολούμπια»

Πολλοί χάρηκαν όταν έμαθαν τον χαρακτηρισμό σε διατηρητέο κτίριο ενός από τα οκτώ κτίσματα της Kολούμπια στον Περισσό, να όμως που κάποιοι άλλοι δεν είναι τόσο ευχαριστημένοι. Γι’ αυτόν τον λόγο, μάλιστα, οργανώνουν στις 14 του μηνός ημερίδα με θέμα «H δημιουργία και λειτουργία Mουσείου Eλληνικής Δισκογραφίας στο εργοστάσιο της Columbia», η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Πνευματικό Kέντρο του Δήμου Aθηναίων στην αίθουσα «Aντώνης Tρίτσης», στις 6 το απόγευμα.

Oργανωτές, τα μέλη της Πρωτοβουλίας για τη Διάσωση και Aξιοποίηση του Eργοστασίου, οι οποίοι σε ανακοίνωσή τους υποστηρίζουν ότι η απόφαση του Kεντρικού Συμβουλίου Nεοτέρων Mνημείων στις 21 Φεβρουαρίου ανοίγει τον δρόμο για την κατεδάφιση των υπολοίπων επτά κτιρίων και την οικοδόμηση νέων προς εκμετάλλευση.

Yπενθυμίζουμε ότι το ΣNM δεν χαρακτήρισε ως μνημεία τα κτίρια B, Γ, Δ, E, Z, H και Θ των κτιριακών εγκαταστάσεων της Kολούμπια, φερόμενης ιδιοκτησίας MAPMIN A.E., «διότι έχουν υποστεί αλλοιώσεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην πληρούν πλέον τις προϋποθέσεις που ορίζουν οι διατάξεις του N. 3028/02».

Oι ενδιαφερόμενοι προτείνουν να περάσει ο χώρος στην ιδιοκτησία του YΠΠO και να γίνει κρατικό μουσείο Eλληνικής Δισκογραφίας το οποίο θα περιλαμβάνει: την αλυσίδα παραγωγής δίσκων, 78, 45 και 33 στροφών και κασετών, τον χώρο συναρμολόγησης γραμμοφώνων, ραδιοφώνων και χώρο έκθεσης αυτών, χώρο λιθογραφείου και έκθεσης εξωφύλλων και ετικετών, βιβλιοθήκη, κέντρο τεκμηρίωσης, χώρους εκδηλώσεων, συναυλιών και πρασίνου κ.ά.

Σημειώνουν πως το εργοστάσιο μπορεί να γίνει «χώρος όλων των ειδών της μουσικής και όλων των ανθρώπων της». Tην κήρυξη της Kολούμπια την ήθελε και ο ίδιος ο M. Mάτσας, όπως είχε δηλώσει σχετικά στην «K», στοχεύοντας στην αξιοποίηση του χώρου και του διασωθέντος υλικού σε συνδυασμό με την ανέγερση χώρου δραστηριοτήτων. Tο 50% από το συνολικό κτήμα έχει περιέλθει στον δήμο, ενώ το υπόλοιπο αγοράστηκε από τον Μάκη Μάτσα το 1999-2000. (Καθημερινή 8-4-06)

Επιστροφή στην αρχή

ομιλία του κεντρικού εισηγητή της ημερίδας, που πραγματοποιήθηκε στις 14-4-06 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, από την "Πρωτουβουλία για τη διάσωση και αξιοποίηση του εργοστασίου της Columbia", Δημήτρη Υφαντή.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΤΗΣ

(Το ιστορικό του εργοστασίου της COLUMBIA - Προτάσεις για την αξιοποίησή του)

Η Βρετανική Columbia προσβλέποντας στην αγορά της Βαλκανικής και της Μέσης Ανατολής αποφάσισε να λειτουργήσει στην Αθήνα εργοστάσιο παραγωγής γραμμοφώνων, ραδιοφώνων, φωνογραφικών δίσκων, μεγαφώνων και παντός είδους φωνοληπτικών ηχητικών οργάνων και άλλων συναφών προϊόντων.

Οι εργασίες κατασκευής άρχισαν το 1928 και ολοκληρώθηκαν το Δεκέμβρη του 1930, (Λεωφόρος Ηρακλείου 127) στη Ριζούπολη σε έκταση 14 στρεμμάτων.

Στις 20-12-1930 τυπώνεται ο πρώτος δίσκος. Στο εργοστάσιο λειτουργούσε ολόκληρη η αλυσίδα παραγωγής δίσκων και το προσωπικό ανερχόταν στα 40 άτομα. Στις εγκαταστάσεις αυτές παρήγαγαν κατ’ αρχάς δίσκους οι δισκογραφικές εταιρείες Columbia, His Master Voice,μετέπειτα Columbia-EMI και οι ανταγωνίστριες αυτών Odeon, Parlophone, μετέπειτα Μίνως Μάτσας &Υιός.

Ελλείψει αιθουσών ηχογράφησης οι φωνοληψίες γίνονται σε γνωστά ξενοδοχεία της Αθήνας από ξένα συνεργεία. Το 1935 μετά από μακρόχρονη παραμονή του στο Λονδίνο για εξειδίκευση έρχεται στην Ελλάδα ο τεχνικός διευθυντής της εταιρείας Ευάγγελος Αρεταίος όπου δημιουργεί και λειτουργεί το πρώτο studio από το 1935 ως το 1965. Στη συνέχεια ανακαινίστηκε και λειτούργησε ως «Studio III»

Το 1941 επιτάσσεται από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής και λειτουργεί ως συνεργείο επισκευής αρμάτων μάχης και αυτοκινήτων. Το εργοστάσιο υπέστη καταστροφές αυτή την περίοδο όπως και κατά τον εμφύλιο.

Με την απελευθέρωση η Columbia γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Παραγωγή δίσκων Ελληνικής μουσικής με εξαγωγές σε όλο τον κόσμο. Εξαγωγές δίσκων κλασσικής μουσικής διεθνούς ρεπερτορίου. Η μεγάλη επιτυχία στηρίχτηκε στις εξαγωγές δίσκων και κασετών για την Αραβική αγορά (κυρίως στο Λίβανο και την Αίγυπτο). Μόνο το 1977 οι εξαγωγές έφεραν συνάλλαγμα 5 εκατ. δολαρίων.

Το 1978 η Columbia απασχόλησε 350 άτομα και κρατούσε την 123^η θέση των βιομηχανικών επιχειρήσεων (σε ότι αφορούσε τις εγκαταστάσεις και το προσωπικό)

Το 1979 κατείχε την 75^η θέση στις εξαγωγές.

Το 1971 λειτουργεί λιθογραφείο στο εργοστάσιο. Το 1983 σταματούν οι φωνοληψίες και το 1991 κλείνει το εργοστάσιο.

Από το 1999 το εργοστάσιο και το οικόπεδο (14 στρεμμάτων) ανήκουν στην εταιρεία «ΜΑΡΜΙΝ Τεχνική Κατασκευαστική Τουριστική Κτηματική Α.Ε.».Κατά την υπογραφή του συμβολαίου πώλησης ως εκπρόσωπος της εταιρείας εμφανίσθηκε ο κ. Σαμουήλ Μάτσας. Στις 21 Φεβρουαρίου 2006 το Κεντρικό Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων κήρυξε διατηρητέο ένα από τα οκτώ κτήρια της Columbia ανοίγοντας το δρόμο για την κατεδάφιση των υπολοίπων επτά, μεταξύ των οποίων και το ιστορικό «Studio III» και οικοδόμηση στην θέση τους νέων κτηρίων προς εκμετάλλευση. Σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Μάτσα σε εφημερίδες, προτίθεται στο «διατηρητέο» κτήριο να ιδρύσει κάποιο μουσείο.

Έχοντας υπόψη την διαμορφωθείσα κατάσταση θα θέλαμε να εκφράσουμε κάποιες σκέψεις και απόψεις σχετικά με την μουσική, το παρελθόν της και τον ρόλο της στην κοινωνία.

Σύμφωνα με την επιστήμη της Ιστορίας, το παρελθόν δεν συνεχίζει αναλλοίωτο την παρουσία του στο παρόν, δεν προσδιορίζει αναπόφευκτα την παραπέρα εξέλιξη με μια ευθεία γραμμή. Αντίθετα το παρελθόν περνά μέσα από το παρόν, το παρελθόν ερμηνεύεται και φτιάχνεται με άξονα τις αναζητήσεις, την οπτική γωνία, τα αδιέξοδα και τους οραματισμούς του παρόντος. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι το ιστορικό παρελθόν είναι αναντικατάστατο, είναι ένα πολύτιμο υλικό χωρίς το οποίο κανείς δεν μπορεί να αναλογισθεί την πορεία μέσα στο χρόνο, να συλλάβει πρότυπα του παρόντος ή σχέδια του μέλλοντος.

Ο πολιτισμός ήταν και παραμένει εκείνο το «εργοστάσιο» που παράγει το πολυτιμότερο ίσως αγαθό, τη συγκολλητική ουσία μιας κοινωνίας, που είναι οι αξίες της, οι τρόποι συμπεριφοράς των ανθρώπων, οι τρόποι με τους οποίους βλέπει και συλλογιέται τη ζωή και τις χιλιάδες πτυχές της, ο τρόπος με τον οποίο κανείς αντιλαμβάνεται τη θέση του μέσα στην κοινωνία, τη σχέση του με τους άλλους, τα δικαιώματα και την ευθύνη του. Είναι αυτό που ορισμένοι αποκαλούν συλλογική μνήμη, άλλοι μιλούν για τον κοινό μας τόπο, ενώ άλλοι σ’ αυτόν τον τόπο βλέπουν την ίδια την κοινωνία ή τον τρόπο με τον οποίο γίνεται ορατή η κοινωνία κ.ο.κ. Όπως και να έχει, χωρίς τον πολιτισμό είναι αδιανόητη όχι η σύλληψη αλλά η ίδια η υπόσταση της κοινωνίας. Και χωρίς το πολιτιστικό παρελθόν είναι αδύνατη όχι μόνο η κατανόηση του παρελθόντος μιας κοινωνίας αλλά και η κατανόηση αυτού που είναι σήμερα, αυτού που θέλει ή προσπαθεί να γίνει αύριο.

Ο πολιτισμός της βιομηχανικής εποχής εμπλουτίσθηκε από πολλές καινούργιες, κυρίως οπτικοακουστικές πλευρές. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν μείωσε τη σημασία και την έκταση της μουσικής στη ζωή των ανθρώπων. Το ραδιόφωνο υπήρξε σε μεγάλο βαθμό χάρη στη μουσική και ιδιαίτερα τη μουσική βιομηχανία. Σήμερα πάλι, η ραδιοφωνική, τηλεοπτική ή άλλη μουσική, μαζί με τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες εξακολουθούν να είναι οι κυριότερες μορφές ψυχαγωγίας των νέων και όχι μόνο. Είναι το μεγαλύτερο χρηματιστήριο της ψυχαγωγίας. Χωρίς εικόνες ή άλλες συγκεκριμένες αναπαραστάσεις, η μουσική εξακολουθεί να αποτελεί μια έκφραση των ιδιαίτερα εθνικών καταστάσεων. Ταυτόχρονα δεν παύει να είναι μια τέχνη, που διαδίδεται με ταχύτητα και ευκολία από τη μια χώρα στην άλλη. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η μουσική κατέχει μια κεντρική θέση όχι μόνο στη ζωή των ανθρώπων, αλλά και στην πολιτιστική ιστορία μιας κοινωνίας.

Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν πως τέσσερα είναι τα κυριότερα στοιχεία ενός καλλιτεχνικού και ιδιαίτερα μουσικού έργου.

1) Η δημιουργία, η παραγωγή και χρηματοδότηση των μουσικών έργων και άλλων συναφών δραστηριοτήτων. Είναι αυτό που απασχολεί διαρκώς όλο και πιο μεγάλο μέρος όσων εμπλέκονται στη διαδικασία της παραγωγής μουσικής, κυρίως από τότε που εμφανίσθηκε η μουσική βιομηχανία.

2) Η διάδοση του μουσικού έργου στους πολίτες μέσα από ποικίλα κανάλια, επίσης από τότε που εμφανίσθηκε η μουσική βιομηχανία. Καθώς η ύπαρξη της σήμαινε τη γεωγραφική, χρονική κλπ. απόσπαση των δημιουργών από τους δέκτες-ακροατές-

3) Η πρόσληψη και οι επιδράσεις του μουσικού έργου στο κοινό, αφού η επένδυση στη μουσική (οικονομική ή πολιτιστική) εξαρτάται από τις αντιδράσεις του κοινού.

4) Η συγκέντρωση και διατήρηση σε εθνικό, περιφερειακό - τοπικό ή υπερεθνικό επίπεδο, όλου του παραγόμενου μουσικού έργου και του συναφούς υλικού. Αυτή είναι που μπορεί να πολλαπλασιάσει τα αποτελέσματα των έργων, να λειτουργήσει ως υπόβαθρο της δημιουργικής συνέχειας, να συμβάλλει στην κατανόηση της μουσικής, αλλά κυρίως της κοινωνίας που περιγράφει ή της κοινωνίας που δημιουργεί η ίδια η μουσική. Η συγκέντρωση και διατήρηση των μουσικών έργων παίζει καθοριστικό ρόλο για τη συνέχεια. Όπως επιβάλλεται από τους κανόνες της μουσικής επικοινωνίας, παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της μουσικής και στη συνεισφορά της στην εξέλιξη της κοινωνίας. Αυτός είναι και ο λόγος που όλα σχεδόν τα προηγμένα βιομηχανικά κράτη φροντίζουν για τη συγκέντρωση και διατήρηση όλου του παραγόμενου πολιτισμού. Η μουσειακή, αρχειακή και κάθε άλλη μορφή συγκέντρωσης και διατήρησης της πολιτιστικής δημιουργίας είναι δείκτης ανάπτυξης του παρόντος και όχι του παρελθόντος. Εξετάζοντας το παρελθόν, εξετάζει κανείς ουσιαστικά το παρόν όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλη την παγκόσμια κοινότητα.

Όταν όμως οι μελετητές αναφέρονται στη συγκέντρωση και διατήρηση της μουσικής παραγωγής του παρελθόντος ή του παρόντος, δεν μιλάνε για τη διατήρηση απλά των μουσικών έργων, αλλά όλου του μουσικού πολιτισμού. Αυτό έγινε ιδιαίτερα επιτακτικό από τη στιγμή που η μουσική παραγωγή και κατανάλωση βιομηχανοποιήθηκε και τυποποιήθηκε. Η συγκέντρωση και διατήρηση αφορά έτσι

1) Τις υλικές, οικονομικές κ.α. υποδομές της παραγωγής (κτίρια, μηχανήματα, μουσικά όργανα και άλλα μέσα, σχετικές μαρτυρίες των δημιουργών, των παραγωγών, των διευθυντών μουσικών εταιρειών κ.α.)

2) Τα δίκτυα επικοινωνίας των μουσικών έργων (αναφορές σε περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκτελέσεις κ.α.)

3) Τα ίδια τα έργα (αντίτυπα των πρωτότυπων δίσκων, οι παρτιτούρες, οι στίχοι κλπ.)

4) Τα όποια στοιχεία και μαρτυρίες υπάρχουν για την αίσθηση και τις επιπτώσεις που προκάλεσαν τα έργα στην εποχή τους και για όσο παρέμειναν ένα ζωντανό κομμάτι της ψυχαγωγίας, στατιστικές πωλήσεων, οικονομικά στοιχεία κ.α.

Το γεγονός ότι η συγκέντρωση και διατήρηση περιλαμβάνει απαραίτητα όλα αυτά τα στοιχεία, οφείλεται στο ότι αυτά παρεμβάλλονται ανάμεσα στους δημιουργούς και το κοινό και καθορίζουν τη δημιουργία και τον αντίκτυπό της. Χωρίς αυτά δεν είναι κατανοητό ούτε το έργο, ούτε το ακροατήριο, ούτε οι αντιδράσεις του ακροατηρίου και φυσικά δεν είναι κατανοητή η επόμενη στιγμή της δημιουργίας, δηλαδή η συνέχεια, τα νέα έργα. Κατά συνέπεια δεν είναι κατανοητή η εξέλιξη στη μορφή και το περιεχόμενο της μουσικής όπως και της αντίστοιχης βιομηχανίας. Αυτός είναι και ο λόγος που όποια συγκέντρωση και διατήρηση σήμερα οφείλει να περιλαμβάνει:

Α. Μουσείο των υλικών στοιχείων του μουσικού πολιτισμού, διευθετημένων έτσι που να εξηγεί στον επισκέπτη τη θέση και το ρόλο τους στη μουσική ζωή του παρελθόντος.

Β. Αρχεία (Τεκμηρίωση) που θα συγκεντρωθούν όλα τα σχετικά στοιχεία (πωλήσεις, οικονομικά στοιχεία, μαρτυρίες, μουσικές κριτικές της εποχής, μελέτες κλπ.)

Γ. Τα ίδια τα κτήρια μέσα στα οποία έλαβαν χώρα όλες αυτές οι δραστηριότητες, έτσι ώστε η προσέγγιση του παρελθόντος να μην είναι μια μυθοποιημένη, αφηρημένη και αναποτελεσματική περιγραφή, αλλά μια, όσο γίνεται, καλλίτερη βίωση εκείνων των συνθηκών. Με άλλα λόγια μια στιγμιαία μεταφορά στο παρελθόν. Πρόκειται για το αντίστοιχο των «βιομηχανικών πάρκων», που δεν ανασυστήνουν μόνο με κατανοητό τρόπο το παρελθόν, αλλά το κάνουν βιώσιμο και το συνδέουν με το παρόν.

Δ. Χώρους και υποδομές για εκπαίδευση, διδασκαλία και έρευνα. Αυτό συμπληρώνει τα προηγούμενα και συμβάλλει καθοριστικά της συγκέντρωσης και διατήρησης του μουσικού πολιτισμού.

Ε. Υποδομές και δραστηριότητες για την διάθεση στο κοινό του μουσικού πολιτισμού του παρελθόντος, όχι με σκοπό το κέρδος, αλλά με γνώμονα την περαιτέρω διάδοση αυτού στις νεότερες και μεγαλύτερες γενιές, σε γνώστες ή μη των διαφόρων μουσικών ειδών. Σε Έλληνες και ξένους, σε ανθρώπους της μουσικής και άλλων μορφών του πολιτισμού και της τέχνης (ζωγραφική, λογοτεχνία, θέατρο κ.α.) που διαμορφώθηκαν ή επηρεάσθηκαν από τη μουσική ή κάποιο μουσικό είδος.

Σήμερα πολλοί αναγνωρίζουν ότι η μεγαλύτερη βιομηχανία σε όλο τον κόσμο είναι ο πολιτισμός και καθώς οι οικονομικοί περιορισμοί είναι δεδομένοι, κρίνεται άκρως απαραίτητη μια οικονομικοτεχνική μελέτη, η οποία θα καταδείξει τόσο τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να γίνει ρεαλιστικός ένας τέτοιος στόχος, αλλά και να απομακρύνει τον κίνδυνο της εμπορευματοποίησης, η οποία είναι δυνατόν να εκτρέψει το όλο εγχείρημα από τον αρχικό του προσανατολισμό.

Η οικονομικοτεχνική μελέτη είναι βασική προϋπόθεση για την δημιουργία και λειτουργία του Μουσείου. Και τούτο γιατί θα εμπλουτίσει και θα τεκμηριώσει τις υπάρχουσες προτάσεις. Όμως η οικονομική αποδοτικότητα του Μουσείου δεν μπορεί να είναι το μοναδικό κριτήριο προσέγγισης του θέματος. Για την υλοποίηση της μελέτης απαιτούνται οι γνώσεις και η εμπειρία ειδικών επιστημόνων σε θέματα μουσείων, αρχιτεκτονικής, περιβάλλοντος, αρχείων, μουσικής, πολιτισμού, ανθρωπολογίας, διαχείρισης της πολιτιστικής κληρονομιάς, κλπ.

Συνοψίζοντας, προτείνουμε το εργοστάσιο και το οικόπεδο της Columbia να απαλλοτριωθούν, να αποζημιωθούν οι ιδιοκτήτες, να διατηρηθούν τα κτήρια και το Υπουργείο Πολιτισμού ή ο Δήμος Αθηναίων να δημιουργήσει Μουσείο Ελληνικής δισκογραφίας, που θα περιλαμβάνει :

1. Όλη την αλυσίδα παραγωγής δίσκων 78,45 και 33 στροφών, όπως και κασετών.

2. Όλη την αλυσίδα ηχογράφησης δίσκων.

3. Χώρο συναρμολόγησης γραμμοφώνων, ραδιοφώνων και χώρο έκθεσης αυτών.

4. Χώρο λιθογραφείου και έκθεση εξώφυλλων και ετικετών.

5. Αρχείο Ελληνικής δισκογραφίας.

6. Αρχείο δισκογραφίας της Βαλκανικής και Ανατολικής Μεσογείου.

7. Χώρο με έγγραφα ντοκουμέντα από τις δραστηριότητες του εργοστασίου (κατάλογοι, εμπορικές συναλλαγές, συμβόλαια κλπ.).

8. Χώρο για τους δημιουργούς, στιχουργούς, ερμηνευτές, μουσικούς (βιογραφικά στοιχεία, το έργο τους, κλπ.).

9. Χώρο για το έμψυχο δυναμικό της εταιρείας (διεύθυνση, τεχνικοί, εργαζόμενοι, παραγωγοί κλπ. )

10. Έκθεση φωτογραφικού και κινηματογραφικού υλικού.

11. Βιβλιοθήκη, Κέντρο τεκμηρίωσης, έρευνας και εκπαίδευσης.

12. Παραγωγή και διάθεση σύγχρονου έντυπου και ηχητικού υλικού.

13. Χώρους εκδηλώσεων, συναυλιών, συνεδρίων, προβολών κ.α..

14. Χώρους πρασίνου και αναψυχής

Βέβαια για τη δημιουργία του προτεινόμενου Μουσείου θα πρέπει να συνυπολογισθούν και κάποιες ιδιαίτερες πλευρές της Ελληνικής πραγματικότητας σε μερικές από τις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω.

è Κατ’ αρχάς να υπογραμμίσουμε την μοναδικότητα του συγκεκριμένου εργοστασίου στη χώρα μας. Γεγονός που κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη διάσωσής και ανάδειξής του.

è Ακόμη η θέση που κατέχουν η μουσική και οι άνθρωποί της, (συνθέτες, ερμηνευτές, στιχουργοί, μουσικοί) στη συνείδηση των πολιτών.

è Επίσης η συνολική διακίνηση χρήματος (τζίρος) στον χώρο της μουσικής και της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά την διάρκεια ενός έτους.

è Το οικόπεδο και τα κτήρια της Columbia θεωρούμε πως πρέπει να εξετασθούν ως «όλον» - ως χώρος - με ότι αυτός συμβολίζει και όχι ως μεμονωμένα στοιχεία, που κρίνονται «διατηρητέα» ή μη μόνο με βάση την αρχιτεκτονική τους αξία και παλαιότητα.

è Τέλος θα πρέπει να ορισθεί ο χαρακτήρας του Μουσείου. Κατ’ αρχήν αν θα είναι δημόσιο ή ιδιωτικό. Εκτός του ότι το Μουσείο είναι ένας χώρος «ζωντανός» και όχι μόνον έκθεσης του παρελθόντος. Η μελέτη, η έρευνα και η παρουσίαση της ιστορίας της μουσικής δεν μπορεί να είναι υπόθεση ενός ιδιώτη ή μιας κλειστής ομάδας ανθρώπων με άγνωστα ή εμπειρικά κριτήρια και μεθοδολογία σχετικά με τον πολιτισμό και τη μουσική. Πολύ περισσότερο δε όταν στον χώρο της Ελληνικής μουσικής κατά καιρούς έχουν προκύψει υποκειμενισμοί, αμφισβητήσεις, αποκλεισμοί, συμφέροντα κλπ.

Στα εξήντα χρόνια λειτουργίας του εργοστασίου και των αιθουσών φωνοληψίας της Columbia, παρήχθησαν χιλιάδες δίσκων όλων των μουσικών ειδών, καθώς επίσης δίσκοι με ιστορικά, πολιτιστικά και πολιτικά ντοκουμέντα (ο συνολικός αριθμός των ηχογραφημένων ελληνικών τραγουδιών πλησιάζει τις 200 χιλιάδες)

Είναι αυτονόητο ότι εκατοντάδες φημισμένων και μη συνθετών, στιχουργών, ερμηνευτών, μουσικών, ποιητών, λογοτεχνών, ζωγράφων, πολιτικών, μουσικών παραγωγών, δημοσιογράφων, τεχνικών κλπ. πέρασαν την πόρτα του εργοστασίου της Columbia και συμμετείχαν σε αυτές τις διαδικασίες.

Τα παραπάνω δείχνουν την ιδιαίτερη θέση που κατέχει η μουσική και το τραγούδι στην πρόσφατη ιστορία του Ελληνικού πολιτισμού. Όπως επίσης την σημασία διάσωσης και εξέλιξης του.

Το εργοστάσιο της Columbia αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιστορικής μνήμης, της φυσιογνωμίας και της ταυτότητας της Αθήνας και της χώρας.

Σε μια εποχή έντονων τάσεων αποϊστορικοποίησης όλων των εκφράσεων του πολιτισμού μας, το εργοστάσιο της Columbia μπορεί να γίνει ο χώρος όλων των ειδών της μουσικής και όλων των ανθρώπων της. Μπορεί να γίνει χώρος μνήμης, δημιουργίας και ψυχαγωγίας.

Δημήτρης Υφαντής – κοινωνιολόγος Μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας

(στάλθηκε στο Παρατηρητήριο στις 18-4-06)

Επιστροφή στην αρχή

Να απαλλοτριωθεί όλο το συγκρότημα Columbia

Την απαλλοτρίωση του εργοστασίου και του οικοπέδου της Columbia, την αποζημίωση των ιδιοκτητών και τη δημιουργία Μουσείου Ελληνικής Δισκογραφίας από το υπουργείο Πολιτισμού ή τον Δήμο Αθηναίων πρότεινε η Επιτροπή Πρωτοβουλίας για τη διάσωση του ιστορικού εργοστασίου, στην ημερίδα που διοργάνωσε την περασμένη Παρασκευή στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.

Στη σχετική της εισήγηση, η Πρωτοβουλία αναφέρει την ιστορία του εργοστασίου από το 1928 που άρχισαν οι εργασίες κατασκευής μέχρι το 1999 που το εργοστάσιο και το (14 στρεμμάτων) οικόπεδο πωλήθηκαν στην εταιρεία «ΜΑΡΜΙΝ Τεχνική Κατασκευαστική Τουριστική Κτηματική Α.Ε.» (κατά την υπογραφή του συμβολαίου πώλησης ως εκπρόσωπος της εταιρείας εμφανίστηκε ο κ. Σαμουήλ Μάτσας). Αναφέρει επίσης ότι τον περασμένο Φεβρουάριο «το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων κήρυξε διατηρητέο ένα από τα 8 κτίρια της Columbia ανοίγοντας το δρόμο για την κατεδάφιση των υπολοίπων 7, συμπεριλαμβανομένου και του ιστορικού "Στούντιο ΙΙΙ", και την οικοδόμηση στη θέση τους νέων κτιρίων προς εκμετάλλευση». Τονίζεται επίσης ότι «σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Μάτσα σε εφημερίδες προτίθεται στο "διατηρητέο" κτίριο να ιδρύσει κάποιο μουσείο».

Για τη διάσωση του εργοστασίου η Πρωτοβουλία διατυπώνει λοιπόν αμέσως μετά την παραπάνω πρόταση παραθέτοντας και συγκεκριμένο όσο και λεπτομερές σχέδιο για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει εκεί ένα Μουσείο Ελληνικής Δισκογραφίας.

Να θυμίσουμε ωστόσο ότι με τη γνωμοδότηση του ΚΣΝΜ συνέπεσε απολύτως και η υπογεγραμμένη στις 21 Μαρτίου από τον Γιώργο Βουλγαράκη υπουργική απόφαση, πράγμα που σημαίνει ότι αν υπήρχε περίπτωση να υλοποιηθεί η πρόταση της Πρωτοβουλίας, θα έπρεπε να υπάρξει πρώτα αναπομπή από τον υπουργό του θέματος στο ΚΣΝΜ κι αυτό να το επανεξετάσει, βάσει νέων στοιχείων. http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=46394604

Επιστροφή στην αρχή

"Πρωτοβουλία για τη διάσωση και αξιοποίηση του εργοστασίου της COLUMBIA"

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σήμερα κατεδαφίστηκαν η ιστορική μνήμη και η πολιτιστική κληρονομιά της ελληνικής μουσικής με τις ευλογίες της Πολιτείας.

Η κατεδάφιση των κτιρίων της Columbia συνεχίστηκε και σήμερα, Δευτέρα 15/05/06, με τη συνδρομή των αστυνομικών δυνάμεων.

Οι κάτοικοι της περιοχής, παρά τις προσπάθειές τους, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την κατεδάφιση του ιστορικού "στούντιο 3" και άλλων δύο κτιρίων αλλά και το ξερίζωμα πολλών δέντρων.

Τα μέλη της "Επιτροπής Πρωτοβουλίας" και οι κάτοικοι απωθήθηκαν βίαια από τις αστυνομικές δυνάμεις που είχαν εντολή να προστατέψουν τα συμφέροντα της κατασκευαστικής εταιρείας και της οικογένειας Μάτσα. Παρ' όλα αυτά κατάφεραν να μπουν μέσα στο χώρο, με κίνδυνο της ζωής τους, στην προσπάθειά τους να σώσουν ένα χώρο ιστορικό και πολιτιστικό πράγμα που ήταν υποχρέωση του Δήμου Αθηναίων και της Πολιτείας να το πράξουν.

Καθυστερημένα, και κάτω από την πίεση της "Επιτροπής Πρωτοβουλίας" και των κατοίκων της περιοχής, το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας ψήφισε την πρόταση του Δημάρχου κ. Μπεχράκη, κατά πλειοψηφία, για ανάκληση της άδειας κατεδάφισης και αναστολή οικοδομικών εργασιών στην περιοχή μέχρι την ολοκλήρωση της πολεοδομικής μελέτης.

Η "Επιτροπή Πρωτοβουλίας" θα συνεχίσει την προσπάθειά της για τη διάσωση και αξιοποίηση του ιστορικού αυτού χώρου προσβάλλοντας την απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Ζητάμε από τον Υπουργό Πολιτισμού να ανταποκριθεί στο αίτημά μας για μία συνάντηση μαζί του για να συζητήσουμε τις προτάσεις μας.

Καλούμε, όλους τους πολίτες, να μην εφησυχάσουν με την απόφαση αυτή του Δημοτικού Συμβουλίου. Ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι ο χώρος της Columbia να λειτουργήσει ως χώρος ιστορικής μνήμης και πολιτιστικής δημιουργίας.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς και το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε επίσης ότι την πρότασή μας, αυτή, θα την αντιπαλέψουν τα οικονομικά συμφέροντα.

15-5-2006

"Για την Πρωτοβουλία για τη διάσωση και αξιοποίηση του εργοστασίου της COLUMBIA"

Αυγή Θεοδόση 6977246418 – 2102524862, Αναστασία Καπλάνη 6977239674 – 2102919442, Αλέκος Κρητικός 6977312288, Ειρήνη Πανταλού 6976065143, Γιώργος Σπηλιωτόπουλος 2102222857, Δημήτρης Υφαντής 2102910034

Επιστροφή στην αρχή

Κάτοικοι εναντίον εκσκαφέων στη Ριζούπολη

«E» Online 11:23

Συνεχίζεται η προσπάθεια των κατοίκων τόσο της Ριζούπολης, όσο της Νέας Φιλαδέλφειας, της Νέας Χαλκηδόνας, του Περισσού και των Πατησίων να προστατεύσουν το χώρο της δισκογραφικής Κολούμπια, επί της λεωφόρου Ηρακλείου.

Με κύρια αιτήματα την απόδοση της έκτασης και των κτιρίων στο δήμο και την μετατροπή τους σε χώρο πρασίνου και αναψυχής, εισέβαλαν το πρωί της Δευτέρας σε αυτά προσπαθώντας να εμποδίσουν τα μηχανήματα να προχωρήσουν στην κατεδάφιση.

Ωστόσο μετά την παρέμβαση των δυνάμεων της αστυνομίας αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.

Σημειώνεται ότι σύμφωνα με την Κολούμπια μέρος των εγκαταστάσεων έχει ήδη παραχωρηθεί για τη δημιουργία μουσείου της δισκογραφίας. Ωστόσο η υπόλοιπη έκταση και τα κτίρια έχουν ήδη πωληθεί.

Βολές για το ρόλο του Δήμου Αθηναίων

Στο χώρο βρέθηκε και ο Πρόεδρος του Συνασπισμού Αλ. Αλαβάνος, ο οποίος σε δηλώσεις του ήταν ιδιαίτερα καυστικός για το ρόλο των αρμοδίων, κάνοντας λόγο για έγκλημα κατά της πολιτιστικής μας κλήρονομιάς.

«Ενώ από τον χώρο της Ν.Δ. για το δήμο της Αθήνας ζητούν πυρομαχικά για να κατεδαφίσουν πολυκατοικίες για να γίνουν δήθεν ελεύθεροι και κοινόχρηστοι χώροι, στην πραγματικότητα το μπουρλότο μπαίνει σε ένα μνημείο της ελληνικής μουσικής με την σιωπή και την ανοχή τους», σημείωσε ο κ. Αλαβάνος.

ΕΘΝΟΣ 15-5-06

Επιστροφή στην αρχή

ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΚΤΙΡΙΟΥ «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ»

Τσιμεντοποίηση με τις «ευλογίες» κυβέρνησης - δήμου

Κυβέρνηση και Δήμος Αθηναίων ικανοποιούν τις ορέξεις των μεγαλοεπιχειρηματιών δίνοντας βορά τον ένα ελεύθερο χώρο μετά τον άλλο

Οι μπουλντόζες μπήκαν σε άλλον ένα ελεύθερο χώρο. Μετά το Θων, αυτή τη φορά ήταν η σειρά της «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ», στον Προμπονά, να γίνει βορά στα σχέδια των μεγαλοεπιχειρηματιών. Χτες το πρωί, οι μπουλντόζες της «ΜΑΡΜΙΝ ΑΕ», συμφερόντων Μ. Μάτσα, μπήκαν στο χώρο και κατεδάφισαν τρία, από τα συνολικά εφτά, κτίρια ιστορικής μνήμης, όπου γράφτηκε η ιστορία του νεοελληνικού τραγουδιού. Ετσι, ανοίγει πλέον ο δρόμος για την τσιμεντοποίηση των 60 στρεμμάτων της συνολικής έκτασης του Προμπονά, όπου εντάσσονται και τα κτίρια της «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ»...

Η τσιμεντοποίηση υλοποιείται με τις ευλογίες της διοίκησης του Δήμου Αθήνας, η οποία όχι μόνο πρότεινε την ένταξη στο Σχέδιο Πόλης της περιοχής των 60 στρεμμάτων, με συντελεστή δόμησης 1,4, αλλά και εξέδωσε - μέσω της Πολεοδομίας - την άδεια κατεδάφισης. Τεράστιες ευθύνες έχει και η κυβέρνηση και συγκεκριμένα το υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο κήρυξε μόνο το ένα από τα εφτά κτίρια ως κτίριο ιστορικής μνήμης (σ.σ.: απόφαση του Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων), ανοίγοντας τις ορέξεις του μεγαλοεπιχειρηματία, ιδιοκτήτη του χώρου.

Στο πλευρό των κατοίκων από την πρώτη στιγμή ήταν ο υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας και δημοτικός σύμβουλος με τη «Συμπαράταξη για την Αθήνα», Σπύρος Χαλβατζής. Το θέμα συζητήθηκε και στο χτεσινό δημοτικό συμβούλιο όπου η διοίκηση...«επενέβη» κατόπιν εορτής, όταν είχαν ήδη διαμορφωθεί τετελεσμένα γεγονότα.

«Γκρεμίζουν την ιστορική μνήμη»

Η επιχείρηση της κατεδάφισης των κτιρίων της «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ» ξεκίνησε από το Σάββατο το πρωί. Οι μπουλντόζες και τα άλλα μηχανήματα πρόλαβαν να κατεδαφίσουν το μισό κτίριο του «στούντιο» γραμμοφώνου, πριν οι κάτοικοι σταματήσουν το καταστροφικό τους έργο. Η κατασκευαστική εταιρία, όμως, είχε ήδη εκδώσει άδεια κατεδάφισης τριών κτιρίων. Αδεια που είχε εκδοθεί από την Πολεοδομία του Δήμου Αθηναίων, με ημερομηνία 11/5/2006. Μάλιστα, η άδεια κατεδάφισης, όπως είπε και ο Σπ. Χαλβατζής, είχε σοβαρές παρατυπίες.

Ετσι, τη Δευτέρα στις 7 το πρωί, οι «εργασίες» ξανάρχισαν. Οι κάτοικοι επιχείρησαν, για μια ακόμη φορά, να σταματήσουν τις μπουλντόζες. Αυτή τη φορά, όμως, οι άντρες «σεκιούριτι», που «φυλάνε» το χώρο, αντέδρασαν με επιθετικότητα απωθώντας βίαια τους κατοίκους. Στις 8 το πρωί, στο χώρο έφτασε και μια διμοιρία αστυνομίας η οποία απώθησε τους κατοίκους έξω από το χώρο της «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ». Η καταστροφή ολοκληρώθηκε λίγο πριν το μεσημέρι.

Στο χώρο βρισκόταν από το πρωί και ο Σπ. Χαλβατζής, ο οποίος με δηλώσεις του επισήμανε: «Αυτή η εικόνα καταστροφής επιβεβαιώνει ότι στο όνομα του κέρδους τσιμεντοποιούν τα πάντα. Για πάνω από τριάντα χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής αγωνίζονταν και αγωνίζονται για να μείνει ο χώρος ελεύθερος, για να υπάρχει ιστορική μνήμη, την οποία τώρα γκρεμίζουν»...

Αφού λοιπόν, είχε ήδη ξεκινήσει το καταστροφικό έργο της κατεδάφισης των κτιρίων και της «άλωσης» ενός ακόμη ελεύθερου χώρου και αφού μέσω της πολεοδομίας της είχε δώσει σχετική άδεια κατεδαφίσεως, η διοίκηση του δήμου αποφάσισε τη... σωτηρία του! Με μόνη εξαίρεση τη «Συμπαράταξη» και το δημοτικό σύμβουλο Σπ. Χαλβατζή, στο χτεσινό δημοτικό συμβούλιο, αποφασίστηκε να «ανακληθεί κάθε άδεια κατεδάφισης μέχρι να ολοκληρωθεί η πολεοδομική μελέτη που θα συντάξει ο Δήμος Αθήνας». Γεγονός που προκάλεσε την... απορία ακόμη και της επιβλέπουσας μηχανικού της κατεδάφισης Ξ. Γιαννοπούλου, η οποία είπε πως «ό,τι ήταν να κατεδαφιστεί, κατεδαφίστηκε»! Την πρόταση υπερψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ.

Ο Σπ. Χαλβατζής, τόνισε πως «έχουν ήδη δημιουργηθεί τετελεσμένα γεγονότα». Και σημείωσε: «Να απαλλοτριωθεί ο χώρος. Να γίνει πάρκο, ελεύθερος χώρος, χώρος ιστορικής μνήμης. Αλλωστε με την κατεδάφιση ανοίγει ο δρόμος για την τσιμεντοποίηση του συνόλου των 60 στρεμμάτων της περιοχής»... Ριζοσπάστης 16-5-06

Επιστροφή στην αρχή

Μπουλντόζες έριξαν τρία κτίρια του εργοστασίου της Columbia, πριν σταματήσουν μέχρι νεωτέρας από τον Δήμο Αθηναίων

Αναστολή κατεδάφισης κατόπιν εορτής

Από τη μια οι μπουλντόζες, ο εργολάβος κι οι εργάτες. Από την άλλη τα μέλη της «Πρωτοβουλίας για τη Διάσωση και Αξιοποίηση του Εργοστασίου της Columbia» και κάτοικοι της περιοχής. Αυτά ήταν τα δύο «στρατόπεδα» το πρωί του Σαββάτου στη λεωφόρο Ηρακλείου (127), στον χώρο του ιστορικού εργοστασίου.

Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε και χθες στις 7 το πρωί, όταν στο πλευρό των μελών της Πρωτοβουλίας βρέθηκε ο βουλευτής Σπύρος Χαλβατζής και ο υποψήφιος δήμαρχος του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας και λίγο αργότερα και ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος. Και τις δύο μέρες υπήρξαν διαπληκτισμοί και επεισόδια μεταξύ της Πρωτοβουλίας που αντιτίθεται στην κατεδάφιση των παλαιών εγκαταστάσεων της Columbia, και των εργατών που έχουν αναλάβει την κατεδάφιση.
Οι μπουλντόζες πρόλαβαν ωστόσο να κατεδαφίσουν τρία κτίρια προτού «να ανακληθεί κάθε οικοδομική εργασία έως ότου ολοκληρωθεί ο ευρύτερος πολεοδομικός σχεδιασμός της έκτασης των 60 στρεμμάτων», όπως αποφάσισε χθες το απόγευμα το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, στον οποίο ανήκει η ευρύτερη περιοχή Προμπονά, των 60 στρεμμάτων δηλαδή τα οποία εμπεριέχουν και τα 14 στρέμματα του χώρου της Columbia.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 'Η μάλλον από το 1999, όταν το εργοστάσιο και το οικόπεδο της Columbia αγοράστηκαν από τη «ΜΑΡΜΙΝ Τεχνική Κατασκευαστική Τουριστική Κτηματική Α.Ε.», με πρόεδρο τον Μάκη Μάτσα. Η εταιρεία δεν προχώρησε σε αξιοποίηση του χώρου. Φεβρουάριο του 2006 για την τύχη του κτιριακού συγκροτήματος γνωμοδότησε το Κ.Σ.Ν.Μ. και ένα μήνα αργότερα εξεδόθη και η σύμφωνη υπουργική απόφαση, βάσει της οποίας κηρυσσόταν διατηρητέο το κεντρικό κτίριο της δισκογραφικής εταιρείας που είχε κτιστεί από τη βρετανική Columbia μεταξύ των ετών 1928-1930, όπως και η πύλη.

Τα μη διατηρητέα
Τα υπόλοιπα επτά κτίρια δεν χαρακτηρίζονταν διατηρητέα «διότι», ανέφερε η απόφαση, «έχουν υποστεί αλλοιώσεις σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην πληρούν πλέον τις προϋποθέσεις που ορίζουν οι διατάξεις του Ν. 3028/02». Διευκρινιζόταν επίσης τότε ότι «η απόφαση αυτή δεν αποτελεί άδεια κατεδάφισης την οποία χορηγεί το αρμόδιο Πολεοδομικό Γραφείο». Η απόφαση αυτή είχε βρει αρκετούς αντίθετους και κυρίως την Πρωτοβουλία που ζητούσε να περάσει ο χώρος συνολικά, τα 8 κτίρια δηλαδή αλλά και το οικόπεδο των 14 στρεμμάτων «στην ιδιοκτησία του ΥΠΠΟ και να γίνει εκεί Κρατικό Μουσείο Ελληνικής Δισκογραφίας». Την πρόταση αυτή είχε πρώτος διατυπώσει, πέρυσι, ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος.
Ομως, μετά την υπουργική απόφαση, ο σημερινός ιδιοκτήτης του χώρου, η εταιρεία ΜΑΡΜΙΝ Α.Ε. κινήθηκε για την κατεδάφιση των επτά κτιρίων. Το Σάββατο το πρωί μπουλντόζες και εργάτες βρήκαν συγκεντρωμένους στην είσοδο του χώρου μέλη της Πρωτοβουλίας. «Ο εργολάβος που ήταν εκεί δεν είχε στα χέρια του άδεια εργασίας για τους εργάτες που είχε φέρει», κατήγγειλε μέλος της πρωτοβουλίας. Αποφασίστηκε έτσι από την Πολεοδομία Αθηνών αναστολή κατεδάφισης μέχρι χθες το πρωί. Χθες το πρωί οι μπουλντόζες επέστρεψαν, αλλά και πάλι όπως φαίνεται χωρίς άδεια της Πολεοδομίας. Επαναλήφθηκε η «μάχη» και τα επεισόδια κορυφώθηκαν όταν ένας από τους συγκεντρωμένους ανέβηκε επάνω σε μια μπουλντόζα. Ολοι οι διαμαρτυρόμενοι «απωθήθηκαν βίαια», όπως καταγγέλλεται σε δελτίο Τύπου του συνδυασμού «Ανοιχτή Πόλη» του Αλέξη Τσίπρα, «από αστυνομικές δυνάμεις που προτίμησαν να προστατεύσουν τα συμφέροντα της κατασκευαστικής εταιρείας και της οικογένειας Μάτσα...».
Στο θέμα εμπλέκεται και ο Δήμος Αθηναίων, ως ιδιοκτήτης της ευρύτερης περιοχής Προμπονά που χαρακτήριστηκε πρόσφατα «Βιοτεχνικό πάρκο υπό εξυγίανση», οδηγώντας ουσιαστικά σε αλλαγή των χρήσεων γης. Ανοιξε έτσι η πόρτα για την ανέγερση σύγχρονων κτιρίων κι έτσι λύθηκαν προφανώς και τα χέρια του Μάκη Μάτσα για την εκμετάλλευση του χώρου πλην του κεντρικού και διατηρητέου κτιρίου για τη μετατροπή του οποίου σε μουσείο έχει δεσμευτεί.
Οι ευθύνες
«Αυτό που γίνεται με την κατεδάφιση του κτιριακού συγκροτήματος της Columbia αποτελεί έγκλημα ενάντια στην πολιτιστική κληρονομικά. Οι ευθύνες ανήκουν στον υπουργό Πολιτισμού και στο Δήμο της Αθήνας», δήλωσε μεταξύ άλλων χθες ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος. Στο ίδιο πνεύμα και ο κ. Τσίπρας δήλωσε πως «φαίνεται πως ο κ. Βουλγαράκης εκτός από υπουργός των απαγωγών θέλει να μείνει γνωστός και ως υπουργός κατεδάφισης της πολιτιστικής κληρονομιάς».
«Ο υπουργός δεν κάνει προσωπικά αυτοψίες, στηρίζεται στη γνώμη των Κεντρικών Συμβουλίων του υπουργείου, τα οποία είναι και αρμόδια και υπεύθυνα (...). Ο υπουργός, όταν βλέπει μια ομόφωνη εισήγηση του Κεντρικού Συμβουλίου, δεν έχει κανένα λόγο να αμφισβητήσει είτε την επιστημοσύνη είτε την εγκυρότητα των ανθρώπων που συμμετέχουν στα συμβούλια αυτά...», απάντησε αργότερα ο υπουργός Πολιτισμού Γιώργος Βουλγαράκης.
Φρένο, πάντως, σε οποιαδήποτε οικοδομική δραστηριότητα βάζει για την ώρα η χθεσινή απόφαση του Δήμου Αθηναίων, πράγμα που σημαίνει ότι η Πρωτοβουλία κέρδισε τουλάχιστον το χρόνο για την προσφυγή που σκοπεύει να καταθέσει εντός της εβδομάδας στο Συμβούλιο της Επικρατείας. ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/05/2006

Επιστροφή στην αρχή

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ της "Πρωτοβουλίας για τη διάσωση και αξιοποίηση του εργοστασίου της COLUMBIA"

με συμμετοχή Χρ. Λεοντή, Ν. Μαυρουδή, και Μ. Ρασούλη

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με το χώρο του εργοστασίου της Columbia η "Επιτροπή Πρωτοβουλίας για τη διάσωση και αξιοποίηση της Columbia" θα δώσει συνέντευξη τύπου την Πέμπτη 18–5–06 και ώρα 12.00 στην αίθουσα της ΟΤΟΕ, Βησσαρίωνος 9, 4^ος όροφος.

Στη συνέντευξη θα συμμετάσχουν οι: Λεοντής Χρήστος, Μαυρουδής Νότης και Ρασούλης Μανώλης.

"Για την Πρωτοβουλία για τη διάσωση και αξιοποίηση του εργοστασίου της COLUMBIA"

Αδαμόπουλος Κώστας, Θεοδόση Αυγή, Καπλάνη Αναστασία, Κρητικός Αλέκος, Πανταλού Ειρήνη, Σπηλιωτόπουλος Γιώργος, Υφαντής Δημήτρης

Τηλέφωνα επικοινωνίας: Θεοδόση Αυγή 6977246418 – 2102524862, Καπλάνη Αναστασία 6977239674 – 2102919442

Επιστροφή στην αρχή

ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ»: Η μάχη μπορεί να κερδηθεί και τώρα

Παύλος Κλαυδιανός

Με την υπογραφή των μουσικοσυνθετών Χρίστου Λεοντή, Ν. Περγιάλη, Μανώλη Ρασούλη, Νότη Μαυρουδή, Γιάννη Ιωάννου, των μελών της Πρωτοβουλίας για τη διάσωση της «Κολούμπια» και κατοίκων της περιοχής κατατέθηκε προχθές την Παρασκευή προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τη διάσωση του ιστορικού κτιριακού συγκροτήματος της «Κολούμπια» στου Προμπονά, στα Πατήσια. Η συζήτηση θα γίνει αύριο Δευτέρα ή την Τρίτη.
Έτσι ο αγώνας τώρα συνεχίζεται στηριζόμενος και από την νομική του διάσταση. Στο κείμενό τους οι προσφεύγοντες σημειώνουν ότι «οι αποφάσεις με τις οποίες κηρύχθηκε διατηρητέο μόνο το ένα κτίριο της «Κολούμπια» είναι παράνομες και πλημμελώς αιτιολογημένες και επισημαίνουν ότι οι εγκαταστάσεις της δισκογραφικής εταιρείας πρέπει να χαρακτηρισθούν ως διατηρητέο μνημείο συνολικά, ως «τόπος» και όχι με επιλογή συγκεκριμένων κτιρίων.
Όπως είναι γνωστό ξαφνικά και ενώ δεν είχε παρέλθει ούτε το από το νόμο προβλεπόμενο δίμηνο, που μπορούν να γίνουν ενστάσεις, το προηγούμενο Σάββατο η ιδιοκτήτρια εταιρεία του συνολικού χώρου της «Κολούμπια» – 14 στρέμματα– εισέβαλε με μπουλντόζες και κατεδάφισε όλα τα κτίρια πλην ενός που έχει κριθεί διατηρητέο και ένα άλλο το οποίο είναι ενοικιασμένο. Η εταιρεία φοβούμενη ότι η απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού και του Δήμου Αθηναίων που επέτρεπε την κατεδάφιση θα ανατραπεί έσπευσε να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα, διαπράττοντας ένα ειδεχθές στην κυριολεξία έγκλημα.
Κάτοικοι της περιοχής διεκτραγωδούν με πραγματικό πόνο ψυχής ό,τι είδαν αυτή την ημέρα. Παρτιτούρες κιτρινισμένες, δίσκοι, γραμμόφωνα, πικάπ, μηχανές λήψης, μηχανές εγγραφής, φάκελοι ξεκοιλιασμένοι μαζί με όγκους τσιμέντων και ξύλων έδιναν μια εικόνα καταστροφής τραγικά μοναδικής, ενός βανδαλισμού που θα ζήλευε ως και ο Τζέκις Χαν όπως μας θύμισε και ο Μανώλης Ρασούλης.
Προφανώς πρόκειται για τον επιχειρηματικό ρεαλισμό ή σωστότερα επιχειρηματικό κυνισμό αυτών των ανθρώπων που οδήγησε σ’ αυτή την πράξη. Ως φαίνεται όμως, χρειάστηκε και ο συνδυασμός του με την παντελή έλλειψη κουλτούρας, ανθρώπων που για δεκαετίες, εντούτοις, την εμπορεύονταν με το αξημίωτο. Και των οποίων η «Κολούμπια», ως γνωστόν, δεν υπήρξε δημιουργία εξ’ υπαρχής αλλά επιχειρηματική κατάκτηση αργότερα από άλλη εταιρεία, της οικογένειας Μάτσα. Όπως σχολίαζε φίλος μουσικοσυνθέτης η κατεδάφιση τώρα ήταν η «ολοκλήρωση της κατάκτησης» ή σωστότερα της εκδίκησης, εναντίον μιας εταιρείας που σε μεγάλο βαθμό ταυτίζεται με την ιστορία της μουσικής παραγωγής στη χώρα.
Τώρα σεκιούριτι και αστυνομικές δυνάμεις περιφρουρούν τα χαλάσματα μη και φιλότεχνοι καταφέρουν να διασώσουν μέρος του σπάνιου αυτού υλικού. Την ίδια στιγμή οι «φρουροί» κάνουν πλάτες σε πάσης φύσεως παλιατζήδες που μπαίνουν μέσα και λεηλατούν ή παίρνουν ότι νομίζουν.
Αλλά πώς φθάσαμε ως εδώ; Πώς στάθηκε δυνατόν ένα τέτοιο έγκλημα να περάσει από δίπλα μας και με την άδεια της κυβέρνησης και της Δημοτικής Αρχής να συντελεστεί; Που ήταν οι καλλιτέχνες, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι διανοούμενοι, οι δημοτικοί παράγοντες, οι συνδικαλιστές; Ευτυχώς, μια ομάδα κατοίκων, συσπειρωμένοι σε μια Επιτροπή Πρωτοβουλίας, μας άνοιξαν τα μάτια, εργάστηκαν πολύ, μας ευαισθητοποίησαν εν τέλει και τώρα μπορεί να σωθεί, ό,τι σωθεί. Φυσικά, έτσι συμβαίνει τις περισσότερες φορές αλλά στην «Κολούμπια» ήταν διαφορετικά. Διότι όπως σημειώθηκε στην συνέντευξη Τύπου της Επιτροπής την Πέμπτη:
«Στα εξήντα χρόνια λειτουργίας του εργοστασίου και των αιθουσών φωνοληψίας της «Κολούμπια», παρήχθησαν χιλιάδες δίσκων όλων των μουσικών ειδών, καθώς επίσης δίσκοι με ιστορικά, πολιτιστικά και πολιτικά ντοκουμέντα (ο συνολικός αριθμός των ηχογραφημένων ελληνικών τραγουδιών πλησιάζει τις 200 χιλιάδες». Και ότι «είναι αυτονόητο ότι εκατοντάδες φημισμένων και μη συνθετών, στιχουργών, ερμηνευτών, μουσικών, ποιητών, λογοτεχνών, ζωγράφων, πολιτικών, μουσικών παραγωγών, δημοσιογράφων, τεχνικών, κ.λπ. πέρασαν την πόρτα του εργοστασίου της «Κολούμπια» και συμμετείχαν σε αυτές τις διαδικασίες». Και ότι επομένως «τα παραπάνω δείχνουν την ιδιαίτερη θέση που κατέχει η μουσική και το τραγούδι στην πρόσφατη ιστορία του ελληνικού πολιτισμού. Όπως επίσης τη σημασία διάσωσης και εξέλιξής του». Διότι «το εργοστάσιο της «Κολούμπια» αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιστορικής μνήμης, της φυσιογνωμίας και της ταυτότητας της Αθήνας και της χώρας». Ιδίως «σε μια εποχή έντονων τάσεων αποϊστορικοποίησης όλων των εκφράσεων του πολιτισμού μας, το εργοστάσιο της «Κολούμπια» μπορεί να γίνει ο χώρος όλων των ειδών της μουσικής και όλων των ανθρώπων της. Μπορεί να γίνει χώρος μνήμης, δημιουργίας και ψυχαγωγίας.
Παρ’ όλα αυτά το υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισε να μην διατηρηθεί ολόκληρος ο «Τόπος» όπως σημείωσε ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, αλλά ένα μόνο κτίριο το οποίο ο ιδιοκτήτης, όπως υπόσχεται θα μετατρέψει, σε ιδιωτικό Μουσείο. Ο Δήμος Αθηναίων με τη σειρά του –κατά πλειοψηφία, π.χ. τόσο ο Φώτης Κουβέλης όσο και ο Σπύρος Χαλβατζής διαφώνησαν– αποφάσισε να φύγει από το καθεστώς του ΒΙΟ ΠΑ (Βιοτεχνικού Πάρκου) και να ενταχθεί σε καθεστώς περιοχής για κατοικίες. Αυτό άνοιξε την πόρτα στην Πολεοδομία του Δήμου να δώσει την άδεια κατεδάφισης. Μια άδεια δηλαδή που καθιστούσε ανεξέλεγκτο σε όλα, πρώτα απ’ όλα για το πως θα διαχειρισθεί ένα πολιτιστικό θησαυρό, έναν ιδιώτη που θα είχε ως οδηγό του μόνο το κέρδος. Πολιτεία και Δήμος επέδειξαν μια αδιανόητη ολιγωρία έως και ανοχή σε ένα πολιτιστικό έγκλημα.
Αλλά ακόμη και αργότερα όταν και στο Δήμο Αθηναίων άρχισαν να αισθάνονται την πίεση και να αντιλαμβάνονται ότι είναι πολιτικά εκτεθειμένοι και η πρώην και ο νυν Δήμαρχος μπορούσε το έγκλημα να αποφευχθεί όπως έλεγε μέλος της Επιτροπής «θα μπορούσε ο Δήμος Αθηναίων να το μπλοκάρει. Με μια απλή απόφαση Δημάρχου. Δηλαδή με την παρουσία των δημοτικών παραγόντων και της ηγεσίας του Δήμου θα μπορούσαν να σταματήσουν τις μπουλντόζες. Εμείς το αντιληφθήκαμε το Σάββατο το πρωί στις 8:00 π. μ. Αυτοί;»
Όμως οι άνθρωποι του Δήμου συμφωνούσαν. Αυτή είναι η αλήθεια. Τώρα, όμως, μαζί με τον αρμόδιο υπουργό Πολιτισμού μπορούν να δουν και από κοντά, το αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας τους. Τα τρία στούντιο ηχογραφήσεων που κατεδαφίστηκαν, ιδίως το στούντιο 3, ήταν μοναδικής ιστορικής και πολιτιστικής αξίας. Άραγε δεν έχουν ακούσει ακόμη τίποτα για τον κλάδο της βιομηχανικής αρχαιολογίας; Τίποτα για τους τρόπους που παρεμβαίνουν στο σύγχρονο κόσμο στις εγκαταλελειμμένες πλέον βιομηχανικές περιοχές που με την ευθύνη του Δημοσίου και των Δήμων μετασχηματίζεται σε νέες περιοχές, με αξιοποίηση όμως και του υπάρχοντος δυναμικού; Δεν γνωρίζουν ότι όταν τα διαθέσιμα εργαλεία –πολεοδομικά και άλλα– δεν επαρκούν ενίοτε το Δημόσιο απαλλοτριώνει ή τέλος πάντων δεσμεύει ισχυρά μην αλλάζοντας το παλιό καθεστώς έτσι που να μην ενσκήψει η κερδοσκοπία μέσω των νέων υψηλών συντελεστών δόμησης;
Αυτό ακριβώς ζητούσε η Πρωτοβουλία και οι καλλιτέχνες και για την περίπτωση της «Κολούμπια». Χρίστος Λεοντής, Νότης Μαυρουδής, Μανώλης Ρασούλης, Γιάννης Ιωάννου, Ν. Κοντογιάννης, Αλέξης Βάκης κ.ά., αυτό μας είπαν προχθές στη συνέντευξη Τύπου πλαισιώνοντας τους εκπροσώπους της Επιτροπής. Αυτό θα υποχρέωνε και τον κ. Μάτσα να δεχθεί μια πραγματικότητα που θα επέτρεπε την ανάπτυξη ενός πολιτισμικού πνεύμονα και ενός ανοικτού χώρου για τη γειτονιά.

Προτάσεις της «Πρωτοβουλίας»

Προτείνουμε ο χώρος συνολικά (όλα τα κτίρια και το οικόπεδο) να περάσει στην ιδιοκτησία του Υπουργείου Πολιτισμού και να γίνει ΚΡΑΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ το οποίο θα περιλαμβάνει:
1.Όλη την αλυσίδα παραγωγής δίσκων 78, 45 και 33 στροφών, όπως και κασετών.
2.Όλη την αλυσίδα ηχογράφησης δίσκων.
3.Χώρο συναρμολόγησης γραμμοφώνων, ραδιοφώνων και χώρο έκθεσης αυτών.
4.Χώρο λιθογραφείου και έκθεση εξώφυλλων και ετικετών.
5.Αρχείο Ελληνικής δισκογραφίας.
6.Αρχείο δισκογραφίας της Βαλκανικής και Ανατολικής Μεσογείου.
7.Χώρο με έγγραφα ντοκουμέντα από τις δραστηριότητες του εργοστασίου(κατάλογοι, εμπορικές συναλλαγές, συμβόλαια κ.λπ.)
8.Χώρο για το έμψυχο δυναμικό της εταιρείας.(διεύθυνση, τεχνικοί, εργαζόμενοι, παραγωγοί κ.λπ. )
9.Έκθεση φωτογραφικού και κινηματογραφικού υλικού.
10.Χώρο για τους δημιουργούς, στιχουργούς, ερμηνευτές, μουσικούς (βιογραφικά στοιχεία, το έργο τους, κ.λπ.)
11.Βιβλιοθήκη, Κέντρο τεκμηρίωσης και έρευνας.
12.Παραγωγή και διάθεση σύγχρονου έντυπου και ηχητικού υλικού.
13.Χώρους εκδηλώσεων, συναυλιών, συνεδρίων κ.λπ.
14.Χώρους πρασίνου και αναψυχής
Το εργοστάσιο της COLUMBIA μπορεί να γίνει ο χώρος όλων των ειδών της μουσικής και όλων των ανθρώπων της
Για την υλοποίηση των προτάσεων απαιτούνται οι γνώσεις και η εμπειρία ειδικών επιστημόνων σε θέματα μουσείων, αρχιτεκτονικής, περιβάλλοντος, αρχείων, μουσικής, πολιτισμού, βιομηχανικής κληρονομιάς κ.λπ., υπό την ευθύνη του Υπουργείου Πολιτισμού.

ΕΠΟΧΗ 28-5-06

Επιστροφή στην αρχή

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ και στον οικισμό Προμπονά προαναγγέλλει το ΥΠΕΧΩΔΕ. Βιομηχανικό πάρκο η Ριζούπολη

Ξανά «θα» για Κουντουριώτικα

Της ΧΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΒΑΡΑ

Παρεμβάσεις σε δύο σημαντικές περιοχές του Λεκανοπεδίου, τα Κουντουριώτικα και τον οικισμό Προμπονά, προαναγγέλλει το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ με ισάριθμες αποφάσεις του Γ. Σουφλιά που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα.

Οι χρονοβόρες όμως διαδικασίες που αφορούν τα πολεοδομικά θέματα και κυρίως τα «θα» που συνοδεύουν τις ανακοινώσεις δεν γεννούν αισιοδοξία για την υλοποίησή τους.
300 στρέμματα
Η πρώτη απόφαση αφορά τα Κουντουριώτικα, …

Στην απόφαση για τον οικισμό Προμπονά το ενδιαφέρον εστιάζεται στο ακίνητο της δισκογραφικής εταιρείας «Κολούμπια». Σώθηκε χάρη στις κινητοποιήσεις των κατοίκων και με απόφαση του υπουργού Πολιτισμού τον περασμένο Μάρτιο χαρακτηρίστηκαν μνημεία η πύλη και οι εγκαταστάσεις. Το υπ. ΠΕΧΩΔΕ προτείνει να αξιοποιηθεί ως μουσείο, αλλά οι τελικές ρυθμίσεις θα γίνουν με την πολεοδομική μελέτη που θα ακολουθήσει.
Στη Ριζούπολη
Με τις ρυθμίσεις του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ εντάσσονται στο σχέδιο 45 στρέμματα του οικισμού και ο χώρος γύρω από το γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη χαρακτηρίζεται «βιομηχανικό πάρκο σε εξυγίανση». Το τελευταίο σημαίνει ότι μπορεί να δεχθεί μόνον εγκαταστάσεις χαμηλής όχλησης, αλλά όσες θεωρηθούν μη συμβατές με τα σχέδια ανάπλασης θα έχουν 12 χρόνια περιθώριο να μετεγκατασταθούν. Οσο για το συντελεστή δόμησης καθορίζεται στο 1,2, αλλά μπορεί να αυξηθεί στο 1,6 αν ένας ιδιοκτήτης προσφέρει στο δήμο 10% επιπλέον της οφειλόμενης εισφοράς σε γη. Είναι πιθανό πίσω από αυτό το τρικ να καλύπτονται τα επενδυτικά σχέδια της «Κολούμπια» και άλλων μεγάλων ιδιοκτησιών που υπάρχουν στην περιοχή. Για τους κοινόχρηστους χώρους αναφέρεται ότι μπορεί να φτάσουν έως 50%, ενώ προβλέπεται η κατασκευή γκαράζ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/01/2007

Επιστροφή στην αρχή

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η "Επιτροπή πρωτοβουλίας για τη διάσωση και αξιοποίηση του εργοστασίου της COLUMBIA" και η "Ένωση Μουσικοσυνθετών – Στιχουργών Ελλάδας" σας προσκαλούν να συμμετάσχετε στην ημερίδα την οποία διοργανώνουν με θέμα: "Η αναγκαιότητα και οι προϋποθέσεις δημιουργίας μουσείου ελληνικής μουσικής και δισκογραφίας".

Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 6 Ιουνίου και ώρα 17.30, στο Αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ, Πατησίων 69, 4ος όροφος.

Τηλέφωνα επικοινωνίας

Αυγή Θεοδόση 6977246418 Αναστασία Καπλάνη 6977239674 Αλέκος Κρητικός 6977312288 Ειρήνη Πανταλού 6976065143 Αλέξης Βάκης 6947778820

e-mail: savecolumbia@yahoo.gr

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

"Η αναγκαιότητα και οι προϋποθέσεις δημιουργίας μουσείου ελληνικής μουσικής και δισκογραφίας"

17.30: Προσέλευση

18.00: Έναρξη –κ. Αυγή Θεοδόση – "Μέλος της "Επιτροπής Πρωτοβουλίας" κ. Γιάννης Γλέζος – συνθέτης - Πρόεδρος του Δ.Σ. της Ε.Μ.Σ.Ε

Εισηγήσεις:

κ. Δημήτρης Υφαντής - κοινωνιολόγος, μέλος της "Επιτροπής Πρωτοβουλίας" – "Η σημασία της δισκογραφίας στην εξέλιξη της μουσικής"

κ. Γιώργος Μανιάτης – καθηγητής της Πολιτικής και Ηθικής Θεωρίας του Πανεπιστημίου Αθηνών του Τμήματος Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. – "Πολιτιστική διαχείριση και μουσική δημιουργία"

κ. Αλέξης Βάκης – συνθέτης – ενορχηστρωτής, Γενικός Γραμματέας του Δ.Σ. της Ε.Μ.Σ.Ε.

κ. Μαίρη Φασουλάκη – Δ/ντρια στον τομέα επικοινωνίας και πολιτισμού της Α.Ε.Π.Ι. – Αναγκαιότητα διατήρησης της ελληνικότητας της μουσικής μας.

19.30: Θα ακολουθήσει συζήτηση

Επιστροφή στην αρχή

«Πρωτοβουλία για τη διάσωση και αξιοποίηση του εργοστασίου της COLUMBIA»

Αθήνα, 3 Δεκεμβρίου 2007

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Συναυλία για την Columbia ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ – ΘΕΑΤΡΟ «ΑΘΗΝΑ»

«O χώρος της Columbia να γίνει Δημόσιο Μουσείο Μουσικής και Δισκογραφίας»

Η «Επιτροπή Πρωτοβουλίας για τη διάσωση και αξιοποίηση του εργοστασίου της COLUMBIA» συνεχίζοντας τις ποικιλόμορφες δραστηριότητές της για το θέμα της αξιοποίησης του εργοστασίου της Columbia διοργανώνει συναυλία με θέμα:

«O χώρος της Columbia να γίνει Δημόσιο Μουσείο Μουσικής και Δισκογραφίας» Την Δευτέρα 17/12/2007, ώρα 7.30 μ.μ., στο Θέατρο «Αθηνά» (Δεριγνύ 10 και Πατησίων)

Η συναυλία γίνεται με σκοπό την υποστήριξη και ανάδειξη της αναγκαιότητας δημιουργίας Δημόσιου Μουσείου ελληνικής δισκογραφίας και μουσικής και γενικότερα χώρος καλλιτεχνικής και πολιτιστικής δημιουργίας στο πρώην εργοστάσιο της COLUMBIA.

Στη συναυλία ανιδιοτελώς συμμετέχουν (αλφαβητικά) οι καλλιτέχνες: